Non poder ver de maneira “convencional” ás persoas, non poder mirar aos ollos entre o aire, o mollado ou o sol. Non sorrir, non rir. Non observar ese xesto, aquel xesto. Non tocar perigo de vida!

 

Esta situación ou suposta situación que se fai realidade ou fan realidade debería ter seguimentos, apoios, curas, remedios, prevencións, solidariedade sanitaria e parasanitaria e debería incidir na autoorganización e na autoxestión da sociedade en forma de pequenas comunidades xa fora nas cidades coma no rural para paliar, con recursos, xa ben públicos (que foron desmantelados, e que, desde que isto ocorreu non foron mantelados para nada) xa ben comunitarios e para nada debería deixarse en mans de quen toma partido e partidos desta situación creada, polo menos, ao redor do grave asunto, como din.

 

Porque está creada, a situación, para tirar rendimento dela, por parte do sistema, as multinacionais e os seus partidos políticos cos seus títeres que ao igual que practicamente todos os medios de comunicación que forman parte do sistema xogan á confusión, a rectificación, a contradición, ao ruído político e mediático que disipa toda tentativa, por parte do pobo, de reaccionar ante nada senón ao contrario.

 

Xogan para confundir, para enfrontar, para cansar, desmotivar, mentir, e facernos crer que o único que podemos facer é autoflaxelarnos porque a culpa é nosa. Ah! A culpa. Aínda dentro de nós o soniquete relixioso catolicón inculcado desde nenxs. Mentras eles continúan coa súa grande reforma mundial que pretende paliar da pior maneira o que xa temos enriba de nós desde hai moitos anos, un cambio climático e natural, na terra, dunhas dimensións completamente descoñecidas por moito que a “ciencia” predique.

 

Esta situación paralizante fai que se instaure e se instale, a todo meter todo o cableado e toda a artiluxia creada pola “gloriosa ciencia” e tecnoloxía que dí que nos vai salvar a base de propaganda dunhas vacinas que se fixeron e estánse a facer en tempo record, cunha velocidade endiañada e nunca millor dito. Para despois á hora de subministrala frear en seco obtendo unha maior desmotivación do persoal que quere subministrarse.

 

A situación paralizante e totalitaria fai que o que avance sexa soamente o virus, a morte e a tecnoloxía preparada para conquerir o, sálvese quen poida, por parte dos que manexan e manexarán os joisticks desta nova era ou cuarta revolución industrial que obvia a destrución da natureza desde a primeira e que obvia, malia o sabido por todxs, que traerá de maneira superlativa todas estas olimpiadas de reformas mundiais que non impedirán o avance do maremagnum senón que provocarán absolutamente todo o contrario e dunha maneira radicalísima.

 

Xogan a facernos crer que o mundo cambiará para ben que renaceremos cando pase este cataclismo vírico. Tanto as chamadas “esquerdas” como as (ultra/liberais) dereitas así o din.

 

Remataron uns recursos, uns recursos que tiraron deles e continuarían facéndoo se puideran. Agora van de ecolóxicos e tamén tiran e tiraran doutros recursos igual de contaminantes, igual de invasivos, colonizadores e esquilmadores da terra e auga que non paran de protestar. Para iso, para conquerilos fan e farán o que lle veña en gana, como xa o están a facer. Con todo, xustifícanse polo virus. Todo paralizado: os afectos, os contactos, a pel, o amor, os alentos, confinados sen expectativas de xuntar os corpos e ser tropel. Prohibido: chantaxe, culpa, represión.

 

Eles non fan nada para enmendar a situación porque convén continúar co curso da economía, a súa economía, devastadora. Pero non queren repartir migalla algunha. Todo o capital estancado nos seus xardíns ou liberado para a grande reforma mundial.

Sen pan non se pode pensar. Con medo pénsase mal, con desconfianza e paranoia vaise cara a loucura. Sen amor só queda a xenreira. Sen o aire só hai afogamento. Sen contacto, aillamento. A autoorganización e a autoxestión son imposibles seguindo os parámetros xenocidas.

 

Téñennos entretidxs (ás máis das veces non queda outra) e así inocúlase, moitas veces, máis veleno. Estamos irritadxs, estamos confinadxs con finura capitalista. Morre a memoria, hai loito, hai cansanzo. Tes que ir ao traballo e do traballo a casa. Quen o ten, quen a ten. Aturar as culpas e desprezos de mandamases políticos/médicos. Como se nos centros de escravitude moderna non houbera contaxios ou a xente fora inmune. Como se nas estacións de esquí a neve actuara de antídoto contra o virus. Como se nos grandes eventos musicais ou doutra índole da ultradereita a bandeira roxigualda fixera de escudo protetor.

 

Queren que sexa así, séguese un patrón, séguese a un patrón, aínda que incorrecto. Aínda que a priori é contraditorio, aínda que a priori rectifica e volta rectificar sabe a receita final e nós non deberíamos probar ese prato porque está envelenado.

 

Deberíamos, penso, sementar, comezar a sementar, para colleitar outras cousas máis saudables e compartilas e trocalas e facer unha grande pota e que o lume dela queimara toda a súa reforma mundial, obsoleta nada máis comezar, tiránica e inútil para salvar á terra, o aire, a auga e todos os elementos para a vida.

Nin sequera eles poderánse salvar senón paran xa!