Escribe a túa busca por palabra clave e pulsa ENTER

About the Author

Alfonso

Sen títulos

A mente quere pecharse
non quere máis inputs
o corpo enroscado
procura que non exista
máis dano
a mente está estancada
con centos de peixes
con menos de tres segundos
de memoria
dentro dela
o corpo dolorido
de tanta ignorancia
da actividade precisa
para facer algo máis
que camiñar
ou mal escribir
nas montañas
alá no alto
voitres sobrevoan
ollándome deitado
sen resolver
meus enigmas
demasiado pacífico
este océano
de calma rota
de carne en descomposición
e sombras nos cristais
que reflexan
a parálisis
que por moito que aparto
manténme apartado
no apartamento cotián
sen ocio nin fundamento
con moito cemento
nos meus ósos e adentros
musculatura que se abrevia
por momentos
e mente retorta
como trapo de mesa
por moito que loito
a miña cornamenta
empúrrame contra o chan
as miñas moas non respostan
ou só respostan á area
con demasiada grima
ensino meus dentes
de todos os xeitos
camiño e camiño
por moitos treitos
repetidos
ás veces de longas distancias
mais ao chegar ao comezo
só poido durmir
sen apneas nin soños
sen desexo e pouco amor
procúroos nas estancias
nos currunchos e lares
mais non atopo
só escapatorias
a casiña inicial
observando desde dentro
como se aburren as gatas
como traballa a xente
nas cousas indecentes
nas que só se traballa…

Ovo

Ovo baleiro
casca
nutritiva

 

Ovo baleiro
enchelo
de pintura

 

Ovo baleiro
enchelo
ata rebentalo

 

Ovo baleiro
big bang
firmamento

 

Ovo baleiro
xema e clara
ausentes

 

Ovo baleiro
ausencia
de nada

 

Ovo baleiro
cero
absoluto

 

Ovo baleiro
todo
o baleiro

 

Ovo baleiro

 

Sombra e luz

Da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
camiño de rosas e amargura
camiño de cabras, senda verde
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
cos seus atardeceres
cos seus amenceres
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
retornando e fuxindo
ao abismo, ao paraíso
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
roubando sombras ás árbores
roubando luz ao sol
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
sentindo a perdición
sentindo o amor
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
facendo visitas longas
á luz, á sombra
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
retornando da espera
esperando o retorno
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
con ollos abertos e pechados
con corazón aberto ou pechado
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
percorrendo horas, tempos e días
ata o día da hora
que non será agora
da luz cara a sombra
da sombra cara a luz.

Unha historia

Quero escribir unha historia
pero tócame moito a fibra
tócame o miolo
toca a miña loucura
e agora mesmo
non estou preparado
teño as ideas
teño a historia
boa historia
mais non son capaz
de escribila
vouna deixar
para cando teña forzas
e poida estar forte
para poder acometela
pero será unha grande historia
se chego escribila un día
un día destes
escribirei a historia
e será boa
unha boa historia

Cidade maldita

onte maldecíronme

por riba

de estar maldito

nesta cidade maldita

nesta cidade

os benditos calan

aceptan

á cidade maldita

os que erguen

algo a voz

pouco viviron

e vivirán nela

nesta cidade maldita

hai xente leda

porque sexa así

só flúen as mercadorías

e a maleficencia

amparados por dona amparo

a virxe dos bastardos

desfán destrúen

traban e constrúen

os catro máis ún

queren construír

no seu beneficio

a xente cala

os benditos calan

só abren algo o pico

os malditos de postín coa boca pequena

aquí veu moita xente de fóra

procurar a vida

non poden protestar!

os e as vellas caeron

e caen coma moscas

non poden protestar!

centos e milleiros

da miña xeneración e outras

marcharon e marchan

non queren e non quixeron protestar!

que máis quedamos

funcionarios enchufados

xente nova perdida

barrigas enchidas

e políticos tolos

de toda clase de signos e cores

e outras raras partidas

esta cidade maldita

é un experimento nilhista

con violencias inusitadas

caldo de cultivo

de fascismos

aínda que falen o galego

esta totalitaria cidade

nútrese en amplas terrazas

de pensións, subvencións

corrupción e narcotráfico

a maldita cidade

encabezada nesta era por un ariete estaca

arrodeado de matóns do tres ao cuarto

pero no fondo esta cidade

diríxena provincianos

que non concelleiros

que xogan coa xente

esta cidade maldita

de paso

quen estaciona nela dase conta

do que pasa

nesta cidade maldita

hai un reducto de pedras

para a disidencia

que un día será especulado.

Lembrar

Lembro moitas cousas da miña nai antes que comezara a estar como está. É duro e complexo de explicar mais case non a vexo a día de hoxe. Incluso atreveríame a dicir que non podo vela máis alá do que eu quixera por motivos familiares, como digo, complexos e ademais non axuda a miña propia patoloxía tamén mental.

 

Miña nai tivo cinco fillxs e eu poderíase dicir que fun o máis “educado” por ela. Ela foi unha vítima da guerra. Enxendrouse nunha cadra co meu avó escapado. Naceu na propia guerra e o seu pai foi represaliado. Despois pasaron moitas calamidades ata que ela como xs seus/súas irmás foron independizándose.

Casou como casaron moitas mulleres da época. Tivo que amoldarse a unha familia que non era súa. Unha familia peculiar que non tiña moito que ver ou nada coa súa propia familia nuclear.

 

Pero falando das miñas vivencias ou experiencias con ela antes de que, agora mesmo, cada dez minutos entre en bucle (iso si, cando non está durmindo ten moi boa cor e polo momento semella moi feliz moitas veces) dicir que era unha señora bastante fastidiada por ter fillxs. Tería sido feliz tendo outra(s) vida(s).

 

Malia padecer moito na súa vida tamén a nivel psicolóxico tirou para adiante coas e cos fillos e aínda que non lle gustaba nada facer de comer fixo todos os días a comida. (ademais de moitas outras cousas). Ata que descubriu que se podían pedir pizzas ou comida ao chino. Foi unha auténtica precursora niso.

Eu comprendíaa e gustábame case toda a súa comida pero tamén as pizzas e a comida chinesa.

 

Deume un par de marimbas dolorosas cando era cativo pero pouco máis. Fun quen de facela rir moitas veces. Convivín moito con ela. Xa de ben adulto.

 

Cando me chegaron os quince anos comecei a facer o que me veu en gana e nin ela nin o meu pai puxeron impedimento ningún. Estaban curtidxs do resto dxs súas fillas/fillo.

 

Contoume cousas do meu avó que non coñecín pero sempre foi un tema tabú como o foi para o resto da familia. Parece mentira porque durante moitos anos pareceume que a miña famila apuntaba maneiras “decentes” nese sentido. De todos xeitos meu avó foi estigmatizado por ela xa que lle botou todas as cargas aludindo que tivo que soportar miña avoa e demais membros da súa familia para tirar para adiante. Segundo ela tiña que ter ocultado seus ideais para non comprometer á familia. Meu avó estivo en máis dunha ocasión a piques de morrer por mor da “guerra”. Meu avó tamén era escritor e xornalista e estivera en Cuba emigrado.

 

Miña nai non soportaba a música da miña adolescencia, xuventude etc. Pero ás veces facíame moita gracia cando entraba na miña habitación e escoitaba: “No disfrutamos en el paro ni disfrutamos trabajando” e ela dicía: “Non fai falla que o xures”. Era simpática moitas veces miña nai. Tamén tiña moi moi mala chazuna como diría ela mesma. O seu vocabulario antergo, rural e refraneiro sempre foi obxecto de estudo na miña propia familia. Sempre rimos moito con todas as súas expresións.

 

 

Era tamén bastante asocial. Non lle gustaba saír demasiado. De feito desde que está como está é máis manipulable nese sentido e as miñas irmás conseguen o que antes era moi difícil de conseguir. As miñas irmás cóidana. Quizais desde hai xa demasiados anos cando non lle facía aínda moita falta (ou ningunha).

 

Meu pai tardou en xubilarse e máis ou menos marchei de casa nese intre. Ao fin!

Estiven revivindo moitas infancias con ela debido a miña patoloxía que tamén se repite en bucle cada tantos anos. Cada vez, hai anos, que me pasaba esa regresión era recollida por moita xente pero sobre todo pola miña nai e potenciada tamén por moita xente incluída ela mesma.

 

Tratoume moito como a un neno, tentando coidarme o que puido, xa moi maior, sen entender que raios era iso que eu tiña. O mesmo lle pasaba ao resto da miña familia que non o souperon facer, baixo o meu prisma, moi ben. Mais facer fixeron…

Pero ela, de todos xeitos, estivo aí. Como digo moi maior xa, coidando e preocupándose durante moitos anos por min e eu xa non era un neno nin un adolescente precisamente.

 

Se facemos un repaso ao que levo contado, e algunha cousa máis, que omito porque non vén a conto sobre as miñas lembranzas e vivencias directas coa miña nai pois a min non me resulta raro que esta ou outras enfermidades (algunha diganosticada primeiramente e non tiña tal) acabaran por facerse donas dela.

 

Hai quen a critica ou criticou porque consideran ou consideraban que non se esforzaba demasiado e o que quería era vivir ben. Pero por unha parte… Quen non quere vivir ben? E por outra considero que non se axusta a realidade ou é mentira que non se esforzase.

 

Sendo como foi e tendo as vivencias que tivo a min paréceme que fixo moito. Polo menos moito.

 

Téñome distanciado bastante a nivel emocional dela e deles/as por moitos motivos, como digo, complexos. E o teño feito porque resúltame terrible sufrir sendo como son. Unha persoa que mamou moito de quen mamou.

 

Alfonso Rodríguez Rodríguez

Barrio de bárbaros

Sudakas en motos

repartindo comida

os fins de semana desérticos

obreiros roxos negratas erguendo estadas

para restaurar edificios

vellos da falanxe

obreiros verdes negratas

traballando nas vías

dun ave a madrid

que será difícil coller

aves migratorias

cigoñas aniñando

(abortada a descendencia)

en novos guindastres

en pleno corazón da cidade

desértica e ruinosa

panchitos empurrando

cadeiras de rodas

polas avenidas tamén desérticas

cargando con vellos e vellas

terrazas desérticas tamén

en case todos os barrios

da cidade un sábado

ás once e media da noite

dun mes de xullo

panchitas coidando ás avoas

e aos avós que quedan

despois da deshixenización

como lle chamaran alguns/as

hoxe lin como anda

a patronal desesperada

en pro de man de obra

cualificada para construír na destrucción

quítannos o traballo!

Sen dúbeda

o traballo que ninguén

pode facer porque

ademais non hai ninguén

marcharon

como moitas xeracións

procurando un chanzo máis arriba

os chanzos máis abaixo

están sendo ocupados

que queda?

As terrazas un día pola semana

nos viños como lle chaman

cheas de rapaces e rapazas

oriundas dalgún lado

pero non demasiado abaixo

nin doutro charco

ceando ás mil

chuletóns con patacas fritidas

como pedro sánchez

sen máscaras

cando andaba fodido

mostrando

ao meu modo de ver

a indecencia e privilexio

da súa burguesía.

Polo camiño

tanques de guerra

chimpíns e camións de lixo

camións a mangueirazos cos botellóns

non cos dos chuletóns

noutros barrios continúan abertos

ao regresar

todos os kebabs

algúns vellos prexubilados

apuran medio cubata

ou unha cervexa barata

pasa o carro da local

coas sirenas acesas

mais sen facer ruído

moi poucos carros, algún taxi

moitos grafittis

tapando pintadas

todos e todas coa boca tapada

aínda que hai máis de cen metros

de distancia.

Xente que non sae por medo

xente que non sae por cuartos

saín percorrer a cidade

e polo paseo

bandas de xente

ben uniformada

con traxes caros

non son racistas

sérvenos

os mellores camareiros

que están todas moi boas

aquí desubicado

na propia cidade

que lle oín a unha rapaza

que voltaba cuns amigos

que xa non era a mesma.

Ristras de valados

sinalando a conectividade

do aillado co aillado

prendendo un cigarro

continuar fumando

chegando a unha casa

que nin sequera é miña casa

unha paisaxe estraña

perto das entrañas

dun novo mundo

que non acabou

que non comezou

abrindo todos as bocas

para con dosificador

pódanos caer

unha, dúas, tres gotas

de subsitencia

para continuar

por exemplo

escribindo cousas como esta.

Logo viría

madrid a invadir

en agosto

nós acoplados ao fin

no noso barrio de bárbaros.

Voltar ao porvir

Baixo os chanzos do cruceiro de pedra

no do medio tropezo

mentras deixo atrás ao pastor alemán

tropezo mais non caio

unha señora madura

chamada historia

parece reprenderme

e falarme da historia mesma

xa estou abaixo

non facía falla descarnarse da cruz

non fai falla resucitar

só debes coidar da alimentación

o sol

a vitamina d

saír das cavernas

de platón

rematar con este

teatro de sófocles

que sofoca e aparva

hai que chimpar as terrazas

e levar cantimploras

botarse ao monte

botarse a andar

a inxente burocracia analóxica

convive coa incipiente

burocracia dixital

chea de inputs nos nosos

ollos e cerebros

que se desvelan con tics

e dores de todas as cores

rachar co maleficio

despois da historia pasada

non se pode construír artificial

o revoltallo gris cheo de chips

and fish enlatados

con circuítos inducidos

cos pasos marcados

non poden ser

os vixiantes do camiño

non pode defender a terra

quen a tortura

e nega

non poden crear

compartimentos estancos

lugares sen saída

procuran o estanque

pernicioso

compensando con luces

maliciosas artificiais

non poden chantaxear

máis

non podemos crer

que nos vaian salvar

os de sempre

rompen todo

romperon con todo

non nos poden xestionar

este momento da historia

é descrucial

temos que saír dos pesebres

temos que saír do relato

e voltar ao porvir

Poñamos por caso

O único animal deshonesto que hai no planeta é o ser humano

 

Fantaseémos un pouco. Quizais un pouco ou moitísimo, nunca se sabe.

 

Imaxinemos que a covid19 ou esa maldita variante do coronavirus xestouse na Galiza e máis concretamente en Ourense. Si unha pandemia global do mundo mundial xestada na provincia das Burgas.

 

Supoñamos que a teoría que algúns tildan de conspiranoica sobre o deseño nalgún laboratorio na China ou nos EE.UU non é certa e que a teoría que máis se achega a unha posible “verdade” é da que se falou e fala moita xente, incluídos os chinos. Isto é que saltou aos humanos a través do mercado de peixes e mariscos de Wuhan. Cidade brutal alicerce do capitalismo burocrático, industrial e tecnolóxico chino xa desde hai décadas.

 

Nese mercado, como ben se sabe, non hai só peixe e marisco aínda que se chame así. É un xigantesco mercado de todo tipo de comestibles e incomestibles do que millóns de persoas comen. Así pódense atopar entre outras moitas cousas inxentes cantidades de gando de todo tipo e de todo tipo de países, por vivir no mundo globalizado no que vivimos.

 

China non só foi medrando en décadas a marcha de locomotora bala senón que desde a crise do 2008 foi a salvación da civilización occidental gracias ao seu poderío en fabricación, produción de todo tipo de materias primas, capitais e capital humano traballando endiabladamente para que o mundo se sostuvera e fora financiado ata a crise da covid. Porque o mundo capitalista estaba fodido, coxeaba moitísimo. Ía a pique coa crise de 2008 endiante. Esa foi a auténtica crise. O antes e o despois de todo de magna maneira.

 

Leva habido multitude de crises porque o capitalismo é así e ademais precísaas, incluso invéntaas, pero a de 2008 deixou bambeando os alicerces do propio capital e aí xogou un papel determinante e superlativo o que é denominado como xigante asiático. Sacou todas as castañas do lume ao mundo enteiro. Traballou a toda máquina, todos os seus cidadáns traballaron a toda máquina (e traballan). Tanto é así que precisaban e precisan combustible. Mais, sobre todo, combustible alimentario para traballar máis brutalmente. E o millor e brutal combustible alimentario é o cárnico. Fonte animal de proteínas e graxa necesarias e precisas para alimentar a millóns e millóns e millóns de persoas que, moitas delas, na China, chegaron a obesidade (incluídos nenos). Problemática non moi estendida neste xigante antes de todo isto.

 

O combustible básico foi o porco. Porco criado e inflado en macrogranxas de moitas partes do mundo mais, sobre todo, en Europa e en concreto un dos países máis exportadores do pobre animal é o estado español.

Onde cada vez máis e máis vanse abrindo e proliferan estas macrogranxas. Algunhas agochadas para que non se poida ver o seu horror así como agochado o seu transporte pola mesma razón.

 

Pois ben, na Galiza, na provincia na que resido, en Ourense, hai certa cooperativa que xa ten demandado a un bo paisano por denunciar este tipo de explotacións (nunca millor dito) terriblemente contaminantes, a maiores.

Esta cooperativa co beneplácito de todas as administracións ourensás e galegas campa, desde tempos inmemoriables, por todo o territorio ourensán, galego incluso máis alá e desde hai xa bastante adícase a mantelar moreas destas macrogranxas de porcos etc que a súa carne antes facía traballar a moitos galegos, tamén, como combustible para a dureza e o frío. Algúns vellos teñen morriña e ségueno degustando merendas e ceas.

 

Estas auténticas explotacións están acaparando ata a auga de pobos e vilas para o seu mantemento.

 

Mais non, do que falamos actualmente é que todos estes centos de millóns, e algo máis, de porcos ourensáns exportanse maioritariamnte á China e están alimentados, seguramente, por cereal que posiblemente proceda da incendiada e desmantelada selva amazónica. Colleitado con hervicidas e pesticidas etc.

Parece ser que a soia é o cereal co que se lle fan engordar a estes animais. Cereal rico en estróxenos e non moi bo para a saúde en grandes proporcións. O emprego antibiótico nestas explotacións para procurar a “saúde” dos animais é tamén notorio.

Todas as súas deposicións misturadas con produtos químicos levan contaminando un montón de tempo a zona da Limia porque son vertidos inconcebiblemente sen ningún control. Perto dos ríos, do río Limia pero tamén noutros lugares semisoterrados onde non chamen moito a atención. Fíltrase no chan vai aos regatos, ríos. Acaba na que noutrora fora lagoa de Antela (que agora estase a dicir que queren recuperala desde o goberno central nuns anos? ) E toda esta borralla tranfórmase cos propios nutrientes da auga en cineobacterias (ás que se lle teñen denominado como partículas de guerra química).

 

Os encoros, como o das Conchas, que o outro día lin con estupefacción e ata risa, por non chorar, como se lle vendía o lugar, para un anuncio de nefltitx, ou como se diga, como fonte de auga minero-medicinal.

 

Da mesma maneira que se vende o encoro de Cachamuiña (a poucos quilómetros de Ourense). E de onde parte a auga que bebemos a maioría do ano os cidadáns ourensáns. Véndena como paradigma da auga e Ourense como provincia da auga e termalismo. Facendo un parque e monumentos institucionais recentes sobre o tema en cuestión neste encoro.

Está case todo o ano inzado de cineobacterias igual que o río que tanscorre apresado ou sen apresar. O río Loña.

 

E así multitude de ríos e encoros ourensáns, polo menos, están cheos de contaminación e así a auga que bebemos está hipertratadísima con cloros e outros compoñentes químicos que penso non deben ser moi saudables.

 

Auga tratada por unha empresa que hai máis de dous anos que expirou o seu contrato no concello de Ourense e que ao que se adica, aínda, a día de hoxe é botar lixivia a todo meter polas rúas de Ourense ás noites. Vén de ser premiada, con non sei que premio, supoño que pola súa laboura desinfectante e branqueante que ata deixa desgastadas as beirarrúas. Ademais de entorpecer o paso dos viandantes por toda a cidade. (O lixo acumulado polos cinturóns arredor de Ourense está, iso si, dunha maneira semellante a como estará unha macrogranxa)

 

Fraga dixo hai anos aquilo de “Galiza, o país dos mil ríos” dicimos (moita xente o dirá) “Galiza o país dos mil ríos contaminados que ademais van ao mar).

Mar como o mediterráneo ou o mar menor cheo de xurros polo mesmo motivo e que rematou cos peixes todos. Todos!

 

Este é o problema. A carne, a industria cárnica. Ademais foco de coronavirus nas súas plantas como se puido e pode observar en toda a pandemia. Noutras granxas como as dos visóns a historia é xa moi moi recorrente. Incríblemente recorrente.

 

A industria cos animais, ademais de ser aberrante (así o vexo) sae moi cara. E logo rínse da xente que optamos por non facer consumo, como se os animais foran produtos, e nos opoñemos a todo isto. Os animais nosos irmáns. A chulería procárnica brutal, insensible e patriarcal.

 

Pero voltemos á fantasía e ao mercado de Wuhan onde están desembarcados millóns e millóns de animais ou “produtos animais”.

 

Imaxinemos que eses porcos chegaron da Galiza e máis concretamente da provincia de Ourense e imaxinemos que o salto viral foi producido por un animal salvaxe que ben en Ourense ou ben en Wuhan contaminou ao animal porco.

Imaxinemos “a china” que lles tocou aos chinos ao comer para poder seguir traballando a toda máquina un cacho de porco ourensán e despois non parar de contaxiar dun persoal a outro persoal. Imaxinemos en definitiva que o covid19 foi propiciado por unha macrogranxa no corazón da provincia galega de Ourense. E imaxinemos, ou millor dito, pensemos… Por que seguimos facendo as mesmas cousas que ao comezo da pandemia? Por que o mundo non aprendeu e non se dá conta do terrible de sacrificar animais ademais nun sensentido (se é que hai algún sentido en facelo). Como non se percata a xente do terrible da contaminación e non se activa para non permitir que todo isto ocorra?. Como á xente non ten ningún vestixio de troco e loita para mitigar o que xa está enriba nosa desde hai anos. Isto é o cambio climático! Como ao persoal non lle comeza a renxer xa este sistema capitalista dunha vez e a maquillaxe fascista para que prevaleza? Por que se quere seguer a facer o de sempre? E síntense orgullosos!

 

A día de hoxe seguen e seguen proliferando macrogranxas cada vez máis grandes no estado español. Os chinos en en xeral a humanidade máis obesa. Polo menos a civilización occidental etc (falo de síntoma. Non son gordofóbico. Son gordo). Cantas proteínas animais precisa un funcionario?

 

Os ríos seguen a contaminarse. As emisións non cesan, o turismo repunta e queren que repunte (queren o de sempre). As condicións laborais son de pena, a tecnoloxía non procura salvarnos senón controlarnos e seguer a facernos aínda máis esclavos.

 

Virán e virán coronavirus e desastres (todo forma parte dun filme bastante chungo. Se Guy Debord erguera a cachola).

Porque non se quere aprender ou o impiden por todos os medios (de comunicación…).

 

Agora mesmo millóns e millóns de animais están sendo transportados para o seu sacrificio polas estradas e autoestradas, ferrocarril, avións, barcos… de todo o mundo.

 

Todo o mundo inventou ou inventa as súas teorías sobre o fenómeno covid. Eu tamén quería inventarme unha.

 

Contacontos

Que queredes que vos conte
quizais non queredes que vos conte nada
estades cansxs de min
que queredes que vos conte
que eu mesmo estou canso de min
pero sígome contando cousas
que queredes que vos conte
o complexa que é a vida
pero hai unha forza poderosa
que me incita a seguir
malia hérnias e baixas neuronais
que queredes que vos conte
que penso no mundo a cotío
desde que era ben cativo
mais semella que teño que
demostralo sempre
para acadar aprobacións
que queredes que vos conte
que non teño feridas
que eu mesmo son unha ferida
que pola mañá cicatriza
co almorzo e un novo día
que queredes que vos conte
que vivo desde hai a tira de anos
con outra ferida que coida da miña
e cando poido coido da súa
que queredes que vos conte
que está tocada e quizais confusa
mais paradoxicamente ten as cousas claras
e puntualmente bícame e abrazame
mais deuse de baixa
non sei moi ben o por que
no santo oficio de pegar
os corpos extremamente
que queredes que vos conte
que toupei coma unha castaña
novamente e non tocaba
mais que nunca non tocaba
e a rabia subiu a un globo
e esvaeceuse como o meu
raciocinio durante semanas
que queredes que vos conte
que foi distinto
que o fixen distinto
e podo contalo cedo
podería ser un orgullo
aínda que haxa xente que non entenda
pero nin sequera é para min orgullo
que queredes que vos conte
que encho de palabras máis que nunca
o aire e diríxome ás outras
hai quen me escoita
hai quen me trata coma sempre
ou pior
que queredes que vos conte
que estou desestruturado e desubicado
non sei se subo ou baixo
estou no outro lado
… da cidade
coas miñas feridas
que son eu e é ela
que queredes que vos conte
que me da igual, por vez primeira
unha morea de cousas
agás as miñas raíces
unha vez resolto
que case todas estan apodrecidas
que non quero estar na póla
que quero ser unha póla
e quizais que aniñen en min
que queredes que vos conte
que estou no quilómetro cero
que fumo demasiado
que como demasiado
e aínda non durmo o que debera
ela dime que é preciso
para voltar soñar
que queredes que vos conte
que estou aburrido das estatísticas
das defuncións, das vacinas,
de catalunya, das garabatas do parlamento
… dos teleñecos
que queredes que vos conte
que odio voltar ao meu barrio
a por roupa, a por algo
e ollar as olladas
e trousar ao seu paso
e trousar aos seus pasos
que queredes que vos conte
que meu cambio de paradigma
é o cambio de paradigma
do mundo enteiro
que queredes que vos conte
non o agardaba
sabía, si, que moitos e moitas
pero a estabilidade é tan fráxil
saltou de cachos en cachos
na miña cabeza outra vez
que queredes que vos conte
que moita xente anda ao seu
mais outra non
que queredes que vos conte
que onde vivimos agora
síguennos a dar guerra
os tanques de guerra
que aínda por riba reciben premios
limpeza de humanidade
só sentada en terrazas
vendo pasar as patacas fritidas
das mans ás bocas
que procuran unha bebida refrescante
que queredes que vos conte
que o 15% de tributo
das grandes multinacionais é unha puta merda
e que seguen aí a lei mordaza
e a reforma laboral
que eles non van contar con nós
non nos van preguntar a onde ir
neste posible cambio de paradigma
que queredes que vos conte
que teremos que collelo nós
que deberíamos obviar as súas colunas
e seguir xuntándonos nos parques
ou onde sexa
mentras poidamos
que queredes que vos conte
que non se trata de competir
nin obrigar a competir
para facer cousas en benificio da xentiña
que somos nós, vós, eles e elas
que os prexuízos, os marcos e os dogmas
sexan o alternativos que sexan
xa non funcionan
xa non van funcionar
que queredes que vos conte
que falo un pouco por falar
ou escribo un pouco por escribir
porque facía tempo que non o facía
e cóntovos que teño ganas de fumar.