En todo o labirinto
vai moito frío
quedamos nun punto
moi determinado
e tomamos un xeado
dóeche a cabeza
de tanta mascarada
xente con medo
parapetada nas súas casas
algunhas con armas
outras desarmadas
os cabalos e as eguas
de troia fan moi ben
o seu traballo
os camións seguen sucando
as autoestradas
de madrugada
hai xente maior que durme
durme con e sen apnea
anticipándose de mala maneira
con malas maneiras
o amor é escaso
o que hai, moito, é bufonada
galería, escaparate
e moitas bágoas
que ata algunhas son egoístas
non son exemplo de nada
mais observo os ollos
de xente incluso os meus
contradecindo
aos golpes baixos
golpes que agora son continuados
coma espanto abecedario
disme que non é o millor momento
riste da miña adolescencia
da ilusión e a utopía
o teu escepticismo é fascista
a túa intelectualidade elitista
é fascista
logo moitos e moitas sorprenderan
dos trampeiros no capitolio
este é o grande timo
do rock and roll
nunha sopa de apocalipse cutre
de andar por casa
as vacinas xa nolas levan
suministrando
desde hai moitos anos
un grande sistema insán
enfermo e totalitario
que quere no seu último estertor
sacar rédito da súa propia
caída e decadencia
ademais de asasino e carroñeiro
é patético
cando falas cunha persoa
con outras persoas
daste de conta
que maiormente hai bondade
incluso amor
cara a cara
ou ata máscara a máscara
separados
fraccionados
restrinxidos
enlatados
adobados
encamados
televidentes
e ordeados
imos dados
vamos dados
xa viña sendo así
desde os cadros de mando
sexan tronos no pasado
ou cadeiras de coiro
non hai tanto
como cabinas con joistiks
no presente futurible
só hai noxo só hai rabia
só hai paraplexia espanto
sexan os cadros
amorados
azuis, verdes,
roxos ou colorados
negros, rosas ou brancos medicalizados
o mundo que foi creado
é a verdadeira “utopía”
non debería haber lugar para ela
e há lugar
creada para destruír
ao planeta ao propio humano
os vosos ideais son
os autenticamente puerís
dá o mesmo, dá igual
que os introduzades
en millóns de cidades bibliotecas
analóxicas ou dixitais
dá o mesmo a vosa linguaxe
e coñecemento do cemento
destrutivo de corpos e mentes
de plantas e animais
a vosa realidade
que creades
os vosos pés na terra
a vosa praticidade
a vosa arquitectura
a vosa tecnoloxía
e as vosas cínicas risas
son o exemplo evidente
da ruína provocada
da inconsciencia
e da rotura
dun mundo que podería
si ser factible
desexable
realmente realista
e non a “utopía”
que lograstes
a auténtica “utopía”
lograda por uns “seres” neste planeta
rematar coa esperanza
rematar co desexo
rematar coa natureza
rematar coa vida
a verdadeira profecía autocumprida.