2

(política)

cando todo goberno cese

cando todas as plumas de anxo caian

 

canta agora ti

esa páxina en branco

 

(chus pato, carne de Leviatán)

 

arroxei e petou no banco de pedra

depositouse sobre o chan tan cheo de flores

esas que no fondo valen para tan pouco

e sabes? un can famento dará boa merenda

desta noz da miña gorxa

xa farta de berrar.

logo lancei nun golpe de sorte o cinceiro

dado a volta e recén lavado con auga de billa

despedínme das gatas e saín correndo

pero no ascensor estaban os nenos de venus

e tiñan prioridade

ao final chegoume á vez

e baixei calmo cara o río

cara o meu destino consciente ou inconsciente

e baixo a cheminea de ladrillo laranxa

por riba dun banco e outro banco

enriba miña unha señora quería saír de alí

cría que non había saída

indiqueille

indicoume o sumidoiro

prendín un cigarro

un rapaz todo de negro viña directo cara min

cubrínme co disfraz que todos empregamos

nestes días

o lugar marxinal moi marxinal

o sumidoiro moi especial

soaba a auga

valados amarelos cortando camiños

por eses lares tan atraíntes

ultimamente para min

fotografiei a herba

non por min senón pola cámara

que ás veces ten poderes

como o meu ordeñador

e indican o que teño que facer

ou me dan alertas

e non estou valado amarelo

nin valado azul

a cámara fixo unha ráfaga

de ao menos vinte fotos

sei que a ti non che fai gracia

que che conte estas cousas

pois alí no banco sentado

e un banco riba miña

e despois do tipo de negro

apareceu un tipo

que había moitos anos

que non vía e que ti coñeces ben

na casa de atrás dos espellos

percibín a palabra imposible

e lembreime do cadro do estudo

da nosa casa

ese tipo que coñeces

vin que transportaba

unha bolsa e non de polvoróns

ía completamente traxeado

pero dunha maneira moi absurda

de branco-beige

e o incríble é que lle fixo gracia

verme e saudoume

fun á terra media a continuación

a dos mundo dos soños

e saiu o sol na miña cervexa

negra e portuguesa

cun copo de cristal galego

tamén brillaron os aperitivos

adorados e laranxas

comín con fame dous dourados

non sei se serían feitos ao forno

ao forno de adobe estupefacto

a leria dos fornos

a leira das carboneiras

os carbóns nas caldeiras

os cemiterios

as flores

e as lobotomías para flores

ao mastigalos dinme de conta

de que catro homes estaban

nunha terraza da terra media

falando seriamente

xúroche que coñecía a ún deles

de ollalo na caixa negra?

un director de cousas ou algo así?

fíxenme a un lado polo do restrictivo

e baixo unha árbore noviña

que ignorante de min non coñezo nome

fumei

os homes marcharon

o sol foi a menos

despois a máis

coma todos estes días

rematei coa negra ou preta

e pillei no estanco fidelidade

despois de terche feito estragamentos

cando marcharas arroibada

cara á capital

eu cagara

e, como digo, marcharas

despois saiu o sol outra vez

e puxen a radio outra vez

algo ocorre que non teño nin idea do que é?