A mente quere pecharse
non quere máis inputs
o corpo enroscado
procura que non exista
máis dano
a mente está estancada
con centos de peixes
con menos de tres segundos
de memoria
dentro dela
o corpo dolorido
de tanta ignorancia
da actividade precisa
para facer algo máis
que camiñar
ou mal escribir
nas montañas
alá no alto
voitres sobrevoan
ollándome deitado
sen resolver
meus enigmas
demasiado pacífico
este océano
de calma rota
de carne en descomposición
e sombras nos cristais
que reflexan
a parálisis
que por moito que aparto
manténme apartado
no apartamento cotián
sen ocio nin fundamento
con moito cemento
nos meus ósos e adentros
musculatura que se abrevia
por momentos
e mente retorta
como trapo de mesa
por moito que loito
a miña cornamenta
empúrrame contra o chan
as miñas moas non respostan
ou só respostan á area
con demasiada grima
ensino meus dentes
de todos os xeitos
camiño e camiño
por moitos treitos
repetidos
ás veces de longas distancias
mais ao chegar ao comezo
só poido durmir
sen apneas nin soños
sen desexo e pouco amor
procúroos nas estancias
nos currunchos e lares
mais non atopo
só escapatorias
a casiña inicial
observando desde dentro
como se aburren as gatas
como traballa a xente
nas cousas indecentes
nas que só se traballa…