“Para Dann, Mamá queridísima parece tener tantas encarnaciones como Visnú: acá como un regazo marino, allá como un pecho/montaña, acullá como Poseidón, por cierto un macho. En resumen, que el lenguaje del turismo tiene éxito porque promete una regresión usualmente formulada como fantasía sexual. El biquini blanco de la chica de los anuncios evoca la virginidad; la literatura de viajes está repleta de representaciones mamarias como montañas, cúpulas de mezquitas e iglesias. Pero las glándulas mamarias no se limitan a esas apariciones convexas y aisladas; uno las encuentra también en todos los pasillos del supermercado mundial del consumo que evocara Baudrillard.”
Turismo de masas y modernidad: un enfoque sociológico (Julio Aramberri)

 

Non detesto a mobilidade ou a viaxe en si mesmas pero non me satisface en absoluto coñecer que pinta ten o macdollars de Berlín e toda a cultura rápida, como a comida, de subir, baixar, ir, voltar e ollar demasiadas cousas sen moito sentido máis que o de atoarse e asfixiarse de tanto que ver con só dous ollos. Ou compartir area e lata de sardiñas con rodas con milleiros de cordeiros máis, aínda que ás veces o teño feito e o fago. Tampouco viaxo ou viaxaría para ter que contar despois, ao meu regreso, amosando, ademáis, centos de fotos de monumentos ou outras atraccións turísticas do lugar, a onde me despracei, acumulando galóns e fantásticas experiencias xamais vividas polos comúns dos mortais. Non me congratularía nunca de viaxar milleiros de quilómetros en avión, por exemplo, por catro duros porque non me parece normal. Non é normal que poida facer iso a cantidade de humanidade que o fai. Non falemos xa do turismo cara o “terceiro mundo” e todos os privilexios e destrucción da nosa civilización a ese respecto.

 

O mundo está convertido nun grande parque temático e un dos países pu(n)teiros nese sentido é o estado español. Aquí véndese a deus e á súa nai para que veñan a vomitarnos e a mercar litronas ou auga mineral ao baixar dalgún cruceiro. Desfaise a costa e a montaña, ríos e mares para que todo luza no seu atuténtico esplendor. Mais todo isto, xa sabemos da moitos postos de traballo (sic, sic). Na Galiza o reclamo turístico máis importante está fundado por unha mentira ancestral, poderíase dicir, que é o camiño de Santiago e todas as connotación relixiosas que conleva coa súa carga de hipocrisía e falacia. Tamén se venden moitas gaitiñas e gaiteriñas nas tendas de souvenirs e resulta todo moi dinámico e espiritual entre o bocata de mortadela ou o arroz con lumbrigante. Ourense é unha cidade que quere basear o seu futuro no turismo a través de algo como o termalismo que ao meu parecer non debería albergar grandes masas porque penso que o primixenio do asunto non é para nada ese enfoque espectacular que pode facer que se reborden as charcas e que se lle quere imprimir, como ao resto de pretextos que se procuran en todo o mundo para que circule o capital humano e económico a través dese chamado turismo.

 

Resulta paradóxico e brutal que mentras millóns de persoas circulan polo mundo todos os días na procura de todo tipo de luxos existan outros millóns de persoas que non poden moverse e andan á procura de buscar refuxio debido ás guerras armamentísticas e climáticas que provoca “occidente” nos países “orientes” e de “abaixo”. Esta xente que o precisa non ten mobilidade. Está sendo sepultada en campos de concentración. (Agora cos pasaportes de vacinación imaxinádevos)

 

Hai quen dí que o nacionalismo cúrase viaxando. Eu non é que me considere nacionalista pero Hitler viaxou moito e non se lle curou para nada ese afán. Ao decorado/decorados e a quen os move tampouco se lle cura o afán de poñernos os prospectos de vacacións diante dos fuciños de lugares que están demasiado lonxe da vida real. Mobilizando masas inxentes de persoas que se estorban, de persoas que o estropean todo, natureza arrasada, contaminación arreo e moito mal humor que se disipa un pouco ao comprobar o cosmopolitas que logramos ser por uns días e o moito que comprendemos e coñecemos costumes e culturas cada vez máis semellantes entre si, durante ese curto período de tempo, case sempre, na lingua(s) do(s) imperio(s).

 

Os humanos estámonos convertindo ou somos xa unha plaga. O outro día lía un comentario nunha rede social (na mesma que coloquei este “artigo”) sobre uns corvos mariños que hai na miña cidade… “Que se eran dunha clase destrutiva… Que comían cinco ou seis quilos de peixe ao día etc” Eu corteime en contestar, non sei moi ben o por que. O dito que a verdadeira plaga somos nós e se ademáis adicámonos todos e todas a ser cosmopolitas para que existan moitos camareiras entón, cada vez máis, xunto con outras lacras, isto non vai poder continuar así, está claro. (Así foi e non se aprende) ?

 

Por certo, a idea de teletrasportación tamén me pareceu fatal sempre. Pódese estar nun lugar só e en todos á vez!?

 

2016 Alfonso Rguez

2

(política)

cando todo goberno cese

cando todas as plumas de anxo caian

 

canta agora ti

esa páxina en branco

 

(chus pato, carne de Leviatán)

 

arroxei e petou no banco de pedra

depositouse sobre o chan tan cheo de flores

esas que no fondo valen para tan pouco

e sabes? un can famento dará boa merenda

desta noz da miña gorxa

xa farta de berrar.

logo lancei nun golpe de sorte o cinceiro

dado a volta e recén lavado con auga de billa

despedínme das gatas e saín correndo

pero no ascensor estaban os nenos de venus

e tiñan prioridade

ao final chegoume á vez

e baixei calmo cara o río

cara o meu destino consciente ou inconsciente

e baixo a cheminea de ladrillo laranxa

por riba dun banco e outro banco

enriba miña unha señora quería saír de alí

cría que non había saída

indiqueille

indicoume o sumidoiro

prendín un cigarro

un rapaz todo de negro viña directo cara min

cubrínme co disfraz que todos empregamos

nestes días

o lugar marxinal moi marxinal

o sumidoiro moi especial

soaba a auga

valados amarelos cortando camiños

por eses lares tan atraíntes

ultimamente para min

fotografiei a herba

non por min senón pola cámara

que ás veces ten poderes

como o meu ordeñador

e indican o que teño que facer

ou me dan alertas

e non estou valado amarelo

nin valado azul

a cámara fixo unha ráfaga

de ao menos vinte fotos

sei que a ti non che fai gracia

que che conte estas cousas

pois alí no banco sentado

e un banco riba miña

e despois do tipo de negro

apareceu un tipo

que había moitos anos

que non vía e que ti coñeces ben

na casa de atrás dos espellos

percibín a palabra imposible

e lembreime do cadro do estudo

da nosa casa

ese tipo que coñeces

vin que transportaba

unha bolsa e non de polvoróns

ía completamente traxeado

pero dunha maneira moi absurda

de branco-beige

e o incríble é que lle fixo gracia

verme e saudoume

fun á terra media a continuación

a dos mundo dos soños

e saiu o sol na miña cervexa

negra e portuguesa

cun copo de cristal galego

tamén brillaron os aperitivos

adorados e laranxas

comín con fame dous dourados

non sei se serían feitos ao forno

ao forno de adobe estupefacto

a leria dos fornos

a leira das carboneiras

os carbóns nas caldeiras

os cemiterios

as flores

e as lobotomías para flores

ao mastigalos dinme de conta

de que catro homes estaban

nunha terraza da terra media

falando seriamente

xúroche que coñecía a ún deles

de ollalo na caixa negra?

un director de cousas ou algo así?

fíxenme a un lado polo do restrictivo

e baixo unha árbore noviña

que ignorante de min non coñezo nome

fumei

os homes marcharon

o sol foi a menos

despois a máis

coma todos estes días

rematei coa negra ou preta

e pillei no estanco fidelidade

despois de terche feito estragamentos

cando marcharas arroibada

cara á capital

eu cagara

e, como digo, marcharas

despois saiu o sol outra vez

e puxen a radio outra vez

algo ocorre que non teño nin idea do que é?

Non eu non quero ser esa persoa unida por un cordón umbilical aos supostos nutrientes cos que nos “agasalla” ese ente enredante e global, neuronal, funcional que anexiona a todas as nosas almas nun todo simulando e situándonos por riba desa montaña máxica que é a nosa cadeira ou o noso sofá, as nosas mans. A nosa cadeira de rodas ou o noso tacatá andante diante da pantalla co líquido amniótico rebordando das esquinas e comodidades.

 

Inutilizando parte do noso cerebro e estimulando bestialmente outras para un rendimento efectivo, unha produción satisfatoria que acumule ou reverta dados aos pasos de todos os ollos. Eses dados e ollos tamén nolos miramos fronte a fronte nas cadeiras dos bares aínda que non teñan rodas e/ou deixáramos o cordón umbilical na casa ou na rúa.

 

As risas por outros líquidos e sustancias amnióticas fortalecen a idea dunha suposta identidade coa que cremos fortalecernos, evadirnos ata abrir de novo os ollos secos de case non palpebrar enchufados á computación da nosa vida, da nosa música, da nosa poesía, da nosa arte, da nosa política, da nosa cultura. Compartindo con multinacionais e outras redes de espionaxe os nosos hemisferios esquerdo e dereito, as nosas glándulas salivares, o noso sexo, as nosas sombras ata que apagamos para soñar en virtual sen case padal que levarnos á boca. Sen destino vacacional que non esté tramitado e dirixido por dispositivos que en troques de mobilizarnos nos inmobilizan. Así estamos en todas partes e en ningunha ao mesmo tempo e ese mesmo tempo está sendo usurpado online e con premeditación e alevosía polos vampiros e os seus acumuladores de enerxía vital que rouban e nos devolven en forma de saturación e ruído provocado por eles e por nós neles e neles en nós. A voz humana nun mesmo raio que electrifica o eterno nadal.

 

Iso non é unificador porque desnaturalizan e compartimentan, estancan aos individuos enredados nunha madexa fluorescente que non permite o achegamento en liberdade ao outro. É a sofisticación máis absoluta da escravitude iso que chaman progreso tecnolóxico. Todas as variantes supostamente beneficiosas son somentes o canto da moeda para atraparnos neste capital luminoso e negro. Insertados nos enclaves necesarios somos sometidos a un bucle incesante de tests sobre as nosas xeografías mentais. Somos sometidos incesantamente a probas de dor e resistencia, tests de intelixencia, de emocións, probas virtuais que desenvolven o mal real ás nosas almas e corpos de verdade. Sometidos á sobreinformación máis aberrante, ao sobrecoñecemento de cousas inservibles para nós humanos vulnerables, sometidos a torturas emocionais e á competitividade máis terrible en aras de someternos os úns aos outros para o bo ver do grande ollo que axita, tamiza e selecciona todo aquilo que o pode facer máis grande e poderoso.

 

provoca todos os fluxos virtuais e reais. Deslocaliza, localiza, atrapa e vomita cara nós novamente. O traballo asalariado xa non é tan importante. O noso salario son outras cousas que adoitamos facer nosas crendo que nos benefician. pulsamos para “eles” “prememos” para “eles” “gustamos” para “eles” e seguimos vivos porque así o queren eles. Somos a materia prima, somos a fonte de enerxía de todas as enormes fontes de alimentación do sistema mundial.

 

Non podo crer en nada disto, non podo crer que se simule esta terrible lei con conexións máis ou menos místicas de enlazamentos enerxéticos e supletorios dunha que debería ser a esencia humana. E se esta esencia existe e está sendo inoculada nas máquinas absorventes da turbina maligna non teño nin idea de como rebordarnos en lava do volcán durmido e fuxir quizais desta maneira tan abrupta, explosiva cara outros firmamentos dunha galaxia nova que quera conformar novos relevos e cartografías onde a vida sexa vida e non enferma e putrefacta vida sorbida por enfermos vampiros ávidos de eternidade infernal.

A VIDA NÃO É UMA MODA
Após décadas de advertência, há uma reação a favor da Terra e dos seres que a habitam, para que o desastre se estabilize ou não atinja a irreversão, pelo menos para os seres humanos e milhares de espécies. Dominados por aqueles humanos que dominam a natureza e, desde tempos imemoriais, poucos deles dominam a maioria de nós que somos muitos mais.

Ele se perpetua e nos leva a algo sem precedentes. Não houve reações dignas de nota à magnitude do que está por vir. De fato, é a magnitude acima de tudo. Não há nada mais importante para a vida em comum, no lugar em que vivemos. Na verdade, não nos mudamos tão longe. Não quero dizer a defesa contínua e oportuna de territórios ou recursos por ambientalistas e povos indígenas. Há lutas, e muito louváveis, que custam aos mortos, desde tempos passados. Quero dizer a resposta global ao que eles chamam de civilização e o progresso dela, que é o oposto. Linguagem distorcida.

Desde a revolução industrial até os dias atuais, ao longo dos anos, não foi, apesar do orgulho manifestado pelos exploradores, tanto pela natureza explorada quanto pela natureza devastada, mais do que uma linha de montagem para produzir bilhões de coisas megalomaníacas e quase tudo inútil para a essência vital de estar em harmonia com a natureza, em amor e em paz.
Armamentos e guerras até os limites genocidas, devastadores. A ciência e a tecnologia estão se tornando cada vez mais aberrantes e produtoras de morte do que nunca, e estão apenas buscando benefícios. Em nome da comunicação entre cidades cheias de desolação, o planeta é pavimentado. Montanhas estão quebradas. Pontes de quilometragem são controladas destruindo tudo. Florestas e selvas devastadas. Rios e mares contaminados. Polui o céu e o universo.

Milhares de espécies são exterminadas. Recursos dos países menos desenvolvidos estão sendo saqueados, mas os mais ricos estão sendo desenvolvidos. Derramamentos de resíduos industriais em todo o mundo e outros sobem para a estratosfera, criando uma bolha de poluição. Mas diz-se que ainda nos salva de temperaturas mais altas que podem estar ocorrendo neste mundo. Os pólos estão derretidos e nada é feito; pelo contrário, você deseja que ele faça rotas comerciais e os poucos sacos de óleo restantes para alimentar as indústrias poluidoras e o transporte. Queima a terra seca de toda barbárie civilizada. Tudo isso em um loop infame, mas não infinito.

É a falácia da sustentabilidade, afirma a monografia publicada pelo grupo Ren de Ren em 2008, aqui na Galiza. É a falácia, a diminuição também, e é, porque acho que não devemos diminuir, mas anti-crescer. Restringir, parar imediatamente. É hora de parar de produzir, parar de poluir. O que vemos é que o capital não faz sentido. Apenas para nos devorar, devorar e a partir do ganho e domínio de poucos sobre o resto, sejam pessoas, animais, vegetais e o relógio não para.
Dize-se que não há tempo. Há muita coisa que se sabe. É hora de exigir que, do contrário, queremos que o desastre termine. Agora, mas o que importa para o mundo, se apenas os interesses atuais (que são insuportáveis ​​para a maioria) não a vida, os filhos, os filhos de nossos filhos e assim por diante, então continuará. Provavelmente morreremos antes de uma infecção, câncer ou ataque cardíaco que devido às mudanças climáticas.

 

Publicado no nº 183 (Novembro 2019) do Novas da Galiza

hai xente que precisa

unha pistola

hai xente que precisa gumes

ou cores chamativas

ou inadvertidas

logo hai xente que só vé

algúnhas cores ou unha só

como explicar o teatro?

nin sequera ao teu corazón

aos nosos cerebros

como esta sociedade

cómenos co medo?

e cando non o temos

dámolo

como somos controlados?

como somos escravizados?

por lentellas e chucherías

como pechan as billas!

algunhas…

porque outras ábrenas

como o meu escrito

tórcese no papel pola química

antes de tentar durmir

cousa que conquerín!

como che van situar nun mapa

a terra é enteira para nós

e para vós e para aqueles

e aquelas e outras e outros

como se merca todo?

co vil metal!

que nace nas pedras

cálculos de ril

provocados por auga

infestada de contaminación

para que porco ou polo?

para traballar!

e mercar máis porco

e máis polo

por que agulla?

para tenreiros

e algunhas tenreiras?

por que roubar

o leite ás vacas

se son sagradas

por que inutilizar

o amor

o sexo

só estimular

para producir

como nos enfrontan

entre nós

entre vós

para competir

somo sementan

coñecementos a mansalva

informacións a mansalva

para competir

os campións da profundidade

coma no deporte

rei é o fútbol

ata que o fútbol non desapareza

haberá monarquía(s)

ata que a liga non desapareza

existirá a banca de voitres

que nunca entran na cadea

e se entran saen

coa porta xiratoria

do branqueo dos cartos beeeeeee

como suben e baixan o caudal

do río

e matan gatas sen sombra

e cans cegos e xordos

como as camelias

non son conscientes

de que foron fabricadas

nalgunha empresa

que se fai a sueca

do país onde comezou

o nazismo

e agora venden repúblicas

de felpudo

onde limpar os virus

despois de vendimar?

e comer ostras

e atoarse coa pérola

e tragar o discurso

patriarcal, social, mainstrinj

por moi alternativa que sexas

non dar créditos ás hienas

ou aos golfiños, ou aos lobos

aos xabaríns, aos cogomelos

ou aos páxaros e páxaras

e si dar crédito

ao agasallo do camelo

ou polo menos asumido

non rebelarse!

e non deixar que se rebelen!

Nin que se revelen

ser controladxs por dicir

a verdade ou polo menos as nosas verdades

por familia(s)

moitas delas horrendas

enchidas de tabús

e pedagoxía negra

enfurecerse ao escoitar

todo isto porque…

no teu taxi, no teu ordeñador

na túa televisión, no teu xornal

na misa do galo negro

ou nas seitas

nos vídeo xogos

e nos bares

machácante con cóvado

orella de porco

lingua de rata

verme morto

suor e estrabismo

todo polas doses

polas pantallas

de todas as cores

polas carteiras

os móbiles

que son pistolas!

a paz social

que é unha mentira

é unha falacia

igual que a lei e a orde

no fondo estamos en guerra

nunha guerra eterna

e desproporcionada

e moitxs non o saben

e xs que o saben

ou non se deciden

pasar a acción

ou silencian

ou delatan

manipulan

ou folla de lata

ou cresta afiada

nilhismo salvaxe

e pallasadas

con pólvora

estralantes

querer infundir medo

con salvaxadas

non me gusta a pólvora

asusta as animais

e todas as flores murchan

antes de ser, moitas,

lobotomizadas

xa non me fai gracia

o martiño peixeiro

nin a garza, a gaivota,

a tartaruga, o visón

e as súas raposas

todos e todas

comen merda do amo

a integridade é pecado

pensar por ti mesma é pecado

dicir o que pensas é pecado

e facer o que pensas e dis

é o suicidio social

eu nunca me quixen suicidar

a grande mentira de pinocho

eu quería escapar

porque ao fin descubrira

o fedor

xs que vivimos xuntas

non cheiramos moi ben tampouco

pero no fondo, aínda moi abaixo

respectámonos e querémonos

e corre aire cando ten que correr

e non hai peche

e en moitas cousas facemos

o que nos vén en gana

a un neno consentido

non se lle practican electrochoques

nin comas inducidos

a un neno consentido

déixalle escoller o seu mapa

non se lle sinala

non son monstro

non es monstra

non sodes monstras

ou si?

son eles e elas

por moito platón de lentellas e revisións contemporáneas

non son nada negativo

que non o sexas ti

e ninguén che ten que dicir

o que tes que dicir

o que tedes que dicir

o que tes que facer

o que tedes que facer

decepcionar é un pracer

e deberon sentir moito pracer

porque a min decepcionáronme

e decepcionan unha e outra vez

os da miña prole, os de moitas proles

o o puto patriarcado o puto matriarcado!

sinto vergoña cando abro a porta

sinto vergoña cando vou por alimento

e sinto vergoña de min mesm@

por non incendiar esa casa

onde me abandonastes

de non ir rendir contas

ao lugar onde fun torturado

ata a extenuación

non podo esquecer, meu amor

non o podedes comprender

pensas que ese charquiño roxo

ou a pedra no teu lombo

son pesadas mais non

limpado, limpástelo

nunca me liberarei

senón vos liberades vós

senón depositades todo o que sentides

e pensades nas súas putas alfombras

a min matáronme. estou morto

e queren seguir matándome ata o infinito!

 

o meu avó foi xornalista, libreiro, quiosqueiro, escritor, preso e mestre
mais arrebatáronlle a mestría despois de estar condenado a morte
a súa filla maior fíxose mestra e arrebatáronlle a mestría…
un grande terratenente da zona de valdeorras
ela era da súa propiedade e américa como se chamaba a miña tía
non puido nunca liberarse nin viaxar a europa como maría barbeito
a miña tía chamábame king kong cando eu era neno
tentou fuxir varias veces do lugar onde estaba confinada
pero eran uns tempos nos que a súa traxectoria profesional
non podía desafiar o confinamento das labouras do fogar
coma as de millóns de mulleres instruídas polas normas
das seccións femininas de falanxes que se elevaban tapando o sol
a miña nai non foi mestra nin o meu tío nin a miña outra tia
a miña nai tivo que servir nunha casa allea ao quedar preñada
ao parir, a súa primeira filla, tivo que permanecer case catro anos nesa casa
os meus pais xa estaban en ourense
o irmán maior do meu pai casou coa filla doutro terratenente
o mesmo que prohibiu ao meu avó materno dar as aulas nas aldeas
despois de saír preso
el estaba enfermo
miña avoa traballou ata rebentar e a súa filla, maior que a miña nai,
pero menor que américa serviu en todas as casas dos ricos do lugar
miña nai tivo cinco fillos
tres fillas
dous fillos
antes de comezar a perder a memoria dicía que non quería ter tido ningún
os meus pais falaron e falan o galego
educáronme en español, entre aspas
desde hai xa moitos anos falo o galego con eles
a miña lingua materna é a esquizofrenia
a miña tia américa morreu e a miña nai díxomo na rúa do mercado,
na ponte, en ourense, cando voltaba dun festival celebrado en cáceres
no ano 97, o mítico womad
o meu avó estivera en cuba
exercendo, entre outros, de xornalista
o meu avó tiña un quiosco-libraría nos xardíns do bispo cesáreo
fronte a alameda en ourense
onde se reunían os de ateo, unha asociación de mestres
laicos e republicanos da cidade
saiu nunha lámina do xornal local por excelencia
ao carón do quiosco estaba a estatua de concepción arenal
agora está noutro lugar
o quiosco foi queimado ao comezar a guerra civil
e hai unha lenda que di que as cinzas foron depositadas
na porta da casa familiar
miña nai era unha cativiña cando meu avó pasou tres anos na cadea
condeando a morte
miña nai foi unha confinada
miña tia américa foi unha confinada
millóns de mulleres fóronse confinando
nun país onde pensar era moi perigoso
ao meu avó confinárono
e todo foron cárceres
e algúns son nostálxicos dos cárceres
e negan as execucións e os confinamentos
e non queren desenterrar os ósos
duros de rillar
maría barbeito quería unha educación
para que a miña tia américa nunca fora confinada
para que a miña nai nunca fora confianada
o meu avó deulles unha educación
para que a miña tia américa nunca fora confinada
para que a miña nai nunca fora confinada
unha miña irmá foi mestra
hai pouco que se xubilou
non a miña irmá pequena, non a irmá maior que quedou anos na aldea,
foi mestra case toda a vida en a coruña
onde reside
cando non está en ourense
ou na casa da aldea, confinada,
onde hai unha pésima conexión a internet
si viaxou a europa e a américa
pero quixo ter fillos mais non puido
non por nada divino
foi entón nai da miña nai
quizais algo do meu pai
aínda moi maior, a día de hoxe, meu pai case cóidase só
non hai moitos anos no xornal local de ourense
saía unha nova que me deixou fora de min
o que fora marido, o terratenente, da miña tia américa
despois de morto deixou nun galpón agochadas granadas
e otras armas que quedaron oxidadas e cheas de po
tiña medo que baixaran “os da guerrilla”
tiña medo que rescataran a américa
da súa cruel conquista.

As persoas estamos suxeitadas

neste mundo económicamente

dan igual as túas ideas

a xente que pasa fame non pode pensar

e a que pode pensar pensa

que pode pasar fame

dan igual as túas ideas

as accións que poñan en perigo

a túa suxeición económica

non as vas realizar

as verdadeiras accións que poñan en perigo

a túa suxeición económica

non as vas realizar

só realizas as que che poidan devolver esa suxeición

ti sábelo

eles e elas sábeno.

“Me dijeron:

— O te subes al carro

o tendrás que empujarlo.

Ni me subí ni lo empujé.

Me senté en la cuneta

y alrededor de mí,

a su debido tiempo,

brotaron las amapolas.”

― Gloria Fuertes, Mujer de verso en pecho

 

Rescatemos o fandango e as baleas
e os golfiños na area pero aos golfos non
que non perece a pena
rescatemos sacrilexios anti-aritmética e alegría
aos presos e presas condenados de antemán
que non perece a pena
rescatemos sortilexios de mentira e de verdade
soliloquios e aos icebergs tinguidos de xirope
que non perece a pena
rescatemos ás boas faladurías e os libros do faiado
Ás noites de lúa chea e ata as linguas mortas
que non perece a pena
rescatemos a memoria proxectora do presente
aos visóns das súas gaiolas e ás leitugas da terra
que non perece a pena
Rescatemos á terra enteira e ao ar, aos ventos,
aos océanos, ao sol e ao espazo interestelar abofé
que non perece a pena
rescatemos ao merecedor da primavera, á luz
e a vida enteira, nun vaivén rescatemos á morte tamén
que non perece a pena.
Que non perece a pena e non a merece a falta de dioptrías
para aturar ás economías que agreden e aplanan
as nosas vidas que non perece a pena de tanto desastre
que non merece a pena seguir aturando
esta economía para tantos nociva
non rescatemos esta ruína de economía
que suxeitamos cos nosos brazos aos amos
e os seus cairos afiados succionan a nosa vida.

 

(Bonus track dunha cassette editada no 2013 co nome de Pigs and bolachas)

 

Para escoitar o bandcamp sen esta peza: https://pigsandbolachas.bandcamp.com

Acabei votando a bríos aquela noite de festa á beira do río coa xente. Falando, bebendo, bailando e festexando, en definitiva, o comezo do verán que, seguramente, traería moita felicidade ás veces e, outras, pois non tanta.

 

O caso é que a festa debíase a que, de súpeto, como quen non quere a cousa fómonos facendo maiores e de xeito infantil estábamos a rir aquela noite de verán disto mesmo. Estábamos enriba de moitas cousas polas que choráramos, discutíramos, ou vivíramos en xeral. Xa nos coñecíamos ese pouco ou ese moito para ser cómplices de non sei moi ben o que.

 

Barra de Miño era o lugar ideal para rachar a botella de cava ou champagne desde que Cirano pillara o antigo Gadafi e o convertira dun xeito moi semellante a como o podíamos ver nos anuncios dalgunha marca de ron ou de vermú.

 

Así estábamos, todos e todas, cun rollo moi peliculeiro, curtidos e curtidas de cento e unha batallas a anos luz da burguesía, a patronal, as altas xerarquías, as multinacionais pero tamén da plebe.

 

Eramos os iluminadxs, xs elexidxs por nós mesmxs para funcionar de maneira autónoma nesta sociedade vinculante para o capitalismo en xeral.

 

Eu estaba con Alicia que remollaba os seus pés no Miño vendo a súa expresión inocente mais sabia, madura mais xoven, fermosa mais imperfecta. Quen podería imaxinar que me daría toda a súa complicidade e todo o seu amor cando eu xa desestimaba o solucionarme co que máis desexara no mundo pero que se me negaba a traición día tras día, mes tras mes, ano tras ano?

 

Ela disfrutaba ao sentirme tan feliz, alí estaba toda a xente que dunha maneira ou outra pasara en grande medida moi boa parte da súa vida conmigo e nunha parte importante tamén con ela.

 

Estaba algo bébedo e soaba, entre as luces, unha canción que ondulaba o pelo de Alicia. Sentín de súpeto, a eternidade dos seus ollos, no meu corazón e foi entón cando berraron por min desde a barra do bar. Querían que fora pinchar un chisco a música. Mireina e díxenlle que a súa soidade íase sentir moi ben por deixala con ela. Foi un conto moi cursi, recoñézoo, abofé.

 

A risa inundaba o ambiente e ningún de nós se percataba que un par de días despois teríamonos que desunir todos e todas para seguir loitando por vivir niso que chaman realidade e poder así fantasear con momentos tan especiais como o dese sábado de xuño que rebordábamos felicidade.

 

Alicia e mais eu formaríamos un país. Non só de marabillas que tamén.

 

 

2001

Non poder ver de maneira “convencional” ás persoas, non poder mirar aos ollos entre o aire, o mollado ou o sol. Non sorrir, non rir. Non observar ese xesto, aquel xesto. Non tocar perigo de vida!

 

Esta situación ou suposta situación que se fai realidade ou fan realidade debería ter seguimentos, apoios, curas, remedios, prevencións, solidariedade sanitaria e parasanitaria e debería incidir na autoorganización e na autoxestión da sociedade en forma de pequenas comunidades xa fora nas cidades coma no rural para paliar, con recursos, xa ben públicos (que foron desmantelados, e que, desde que isto ocorreu non foron mantelados para nada) xa ben comunitarios e para nada debería deixarse en mans de quen toma partido e partidos desta situación creada, polo menos, ao redor do grave asunto, como din.

 

Porque está creada, a situación, para tirar rendimento dela, por parte do sistema, as multinacionais e os seus partidos políticos cos seus títeres que ao igual que practicamente todos os medios de comunicación que forman parte do sistema xogan á confusión, a rectificación, a contradición, ao ruído político e mediático que disipa toda tentativa, por parte do pobo, de reaccionar ante nada senón ao contrario.

 

Xogan para confundir, para enfrontar, para cansar, desmotivar, mentir, e facernos crer que o único que podemos facer é autoflaxelarnos porque a culpa é nosa. Ah! A culpa. Aínda dentro de nós o soniquete relixioso catolicón inculcado desde nenxs. Mentras eles continúan coa súa grande reforma mundial que pretende paliar da pior maneira o que xa temos enriba de nós desde hai moitos anos, un cambio climático e natural, na terra, dunhas dimensións completamente descoñecidas por moito que a “ciencia” predique.

 

Esta situación paralizante fai que se instaure e se instale, a todo meter todo o cableado e toda a artiluxia creada pola “gloriosa ciencia” e tecnoloxía que dí que nos vai salvar a base de propaganda dunhas vacinas que se fixeron e estánse a facer en tempo record, cunha velocidade endiañada e nunca millor dito. Para despois á hora de subministrala frear en seco obtendo unha maior desmotivación do persoal que quere subministrarse.

 

A situación paralizante e totalitaria fai que o que avance sexa soamente o virus, a morte e a tecnoloxía preparada para conquerir o, sálvese quen poida, por parte dos que manexan e manexarán os joisticks desta nova era ou cuarta revolución industrial que obvia a destrución da natureza desde a primeira e que obvia, malia o sabido por todxs, que traerá de maneira superlativa todas estas olimpiadas de reformas mundiais que non impedirán o avance do maremagnum senón que provocarán absolutamente todo o contrario e dunha maneira radicalísima.

 

Xogan a facernos crer que o mundo cambiará para ben que renaceremos cando pase este cataclismo vírico. Tanto as chamadas “esquerdas” como as (ultra/liberais) dereitas así o din.

 

Remataron uns recursos, uns recursos que tiraron deles e continuarían facéndoo se puideran. Agora van de ecolóxicos e tamén tiran e tiraran doutros recursos igual de contaminantes, igual de invasivos, colonizadores e esquilmadores da terra e auga que non paran de protestar. Para iso, para conquerilos fan e farán o que lle veña en gana, como xa o están a facer. Con todo, xustifícanse polo virus. Todo paralizado: os afectos, os contactos, a pel, o amor, os alentos, confinados sen expectativas de xuntar os corpos e ser tropel. Prohibido: chantaxe, culpa, represión.

 

Eles non fan nada para enmendar a situación porque convén continúar co curso da economía, a súa economía, devastadora. Pero non queren repartir migalla algunha. Todo o capital estancado nos seus xardíns ou liberado para a grande reforma mundial.

Sen pan non se pode pensar. Con medo pénsase mal, con desconfianza e paranoia vaise cara a loucura. Sen amor só queda a xenreira. Sen o aire só hai afogamento. Sen contacto, aillamento. A autoorganización e a autoxestión son imposibles seguindo os parámetros xenocidas.

 

Téñennos entretidxs (ás máis das veces non queda outra) e así inocúlase, moitas veces, máis veleno. Estamos irritadxs, estamos confinadxs con finura capitalista. Morre a memoria, hai loito, hai cansanzo. Tes que ir ao traballo e do traballo a casa. Quen o ten, quen a ten. Aturar as culpas e desprezos de mandamases políticos/médicos. Como se nos centros de escravitude moderna non houbera contaxios ou a xente fora inmune. Como se nas estacións de esquí a neve actuara de antídoto contra o virus. Como se nos grandes eventos musicais ou doutra índole da ultradereita a bandeira roxigualda fixera de escudo protetor.

 

Queren que sexa así, séguese un patrón, séguese a un patrón, aínda que incorrecto. Aínda que a priori é contraditorio, aínda que a priori rectifica e volta rectificar sabe a receita final e nós non deberíamos probar ese prato porque está envelenado.

 

Deberíamos, penso, sementar, comezar a sementar, para colleitar outras cousas máis saudables e compartilas e trocalas e facer unha grande pota e que o lume dela queimara toda a súa reforma mundial, obsoleta nada máis comezar, tiránica e inútil para salvar á terra, o aire, a auga e todos os elementos para a vida.

Nin sequera eles poderánse salvar senón paran xa!