Sudakas en motos
repartindo comida
os fins de semana desérticos
obreiros roxos negratas erguendo estadas
para restaurar edificios
vellos da falanxe
obreiros verdes negratas
traballando nas vías
dun ave a madrid
que será difícil coller
aves migratorias
cigoñas aniñando
(abortada a descendencia)
en novos guindastres
en pleno corazón da cidade
desértica e ruinosa
panchitos empurrando
cadeiras de rodas
polas avenidas tamén desérticas
cargando con vellos e vellas
terrazas desérticas tamén
en case todos os barrios
da cidade un sábado
ás once e media da noite
dun mes de xullo
panchitas coidando ás avoas
e aos avós que quedan
despois da deshixenización
como lle chamaran alguns/as
hoxe lin como anda
a patronal desesperada
en pro de man de obra
cualificada para construír na destrucción
quítannos o traballo!
Sen dúbeda
o traballo que ninguén
pode facer porque
ademais non hai ninguén
marcharon
como moitas xeracións
procurando un chanzo máis arriba
os chanzos máis abaixo
están sendo ocupados
que queda?
As terrazas un día pola semana
nos viños como lle chaman
cheas de rapaces e rapazas
oriundas dalgún lado
pero non demasiado abaixo
nin doutro charco
ceando ás mil
chuletóns con patacas fritidas
como pedro sánchez
sen máscaras
cando andaba fodido
mostrando
ao meu modo de ver
a indecencia e privilexio
da súa burguesía.
Polo camiño
tanques de guerra
chimpíns e camións de lixo
camións a mangueirazos cos botellóns
non cos dos chuletóns
noutros barrios continúan abertos
ao regresar
todos os kebabs
algúns vellos prexubilados
apuran medio cubata
ou unha cervexa barata
pasa o carro da local
coas sirenas acesas
mais sen facer ruído
moi poucos carros, algún taxi
moitos grafittis
tapando pintadas
todos e todas coa boca tapada
aínda que hai máis de cen metros
de distancia.
Xente que non sae por medo
xente que non sae por cuartos
saín percorrer a cidade
e polo paseo
bandas de xente
ben uniformada
con traxes caros
non son racistas
sérvenos
os mellores camareiros
que están todas moi boas
aquí desubicado
na propia cidade
que lle oín a unha rapaza
que voltaba cuns amigos
que xa non era a mesma.
Ristras de valados
sinalando a conectividade
do aillado co aillado
prendendo un cigarro
continuar fumando
chegando a unha casa
que nin sequera é miña casa
unha paisaxe estraña
perto das entrañas
dun novo mundo
que non acabou
que non comezou
abrindo todos as bocas
para con dosificador
pódanos caer
unha, dúas, tres gotas
de subsitencia
para continuar
por exemplo
escribindo cousas como esta.
Logo viría
madrid a invadir
en agosto
nós acoplados ao fin
no noso barrio de bárbaros.