Acabei votando a bríos aquela noite de festa á beira do río coa xente. Falando, bebendo, bailando e festexando, en definitiva, o comezo do verán que, seguramente, traería moita felicidade ás veces e, outras, pois non tanta.

 

O caso é que a festa debíase a que, de súpeto, como quen non quere a cousa fómonos facendo maiores e de xeito infantil estábamos a rir aquela noite de verán disto mesmo. Estábamos enriba de moitas cousas polas que choráramos, discutíramos, ou vivíramos en xeral. Xa nos coñecíamos ese pouco ou ese moito para ser cómplices de non sei moi ben o que.

 

Barra de Miño era o lugar ideal para rachar a botella de cava ou champagne desde que Cirano pillara o antigo Gadafi e o convertira dun xeito moi semellante a como o podíamos ver nos anuncios dalgunha marca de ron ou de vermú.

 

Así estábamos, todos e todas, cun rollo moi peliculeiro, curtidos e curtidas de cento e unha batallas a anos luz da burguesía, a patronal, as altas xerarquías, as multinacionais pero tamén da plebe.

 

Eramos os iluminadxs, xs elexidxs por nós mesmxs para funcionar de maneira autónoma nesta sociedade vinculante para o capitalismo en xeral.

 

Eu estaba con Alicia que remollaba os seus pés no Miño vendo a súa expresión inocente mais sabia, madura mais xoven, fermosa mais imperfecta. Quen podería imaxinar que me daría toda a súa complicidade e todo o seu amor cando eu xa desestimaba o solucionarme co que máis desexara no mundo pero que se me negaba a traición día tras día, mes tras mes, ano tras ano?

 

Ela disfrutaba ao sentirme tan feliz, alí estaba toda a xente que dunha maneira ou outra pasara en grande medida moi boa parte da súa vida conmigo e nunha parte importante tamén con ela.

 

Estaba algo bébedo e soaba, entre as luces, unha canción que ondulaba o pelo de Alicia. Sentín de súpeto, a eternidade dos seus ollos, no meu corazón e foi entón cando berraron por min desde a barra do bar. Querían que fora pinchar un chisco a música. Mireina e díxenlle que a súa soidade íase sentir moi ben por deixala con ela. Foi un conto moi cursi, recoñézoo, abofé.

 

A risa inundaba o ambiente e ningún de nós se percataba que un par de días despois teríamonos que desunir todos e todas para seguir loitando por vivir niso que chaman realidade e poder así fantasear con momentos tan especiais como o dese sábado de xuño que rebordábamos felicidade.

 

Alicia e mais eu formaríamos un país. Non só de marabillas que tamén.

 

 

2001