O paso do tempo
delicadamente ou en desmesura
pón o sol na chepa
e concentra os amarres internos
a liberdade da que se fala
non é nin siquer un conto chinés
trexes manexes enredes e suor
voltamos ao lugar ao principio e todo é soño
como xa repetían nas caldeiras os carbóns.
Hoxe podes ás veces camiñar en liña recta
máis só poderás ver fotogramas de
velocidade sen asimilar esencias
só imaxes só imaxes
slogans entrecruzados que se misturan
entre a publicidade a política o fútbol.
Cando nos atopamos con incautos
bombardeamos ou somos bombardeados
a moreas con esa mesma velocidade
de non sentir máis que suor e estrabismo.
Como vou ler todos eses libros, cres que teño tempo?
como vou escoitar toda esa música e coñecela?
como vou visionar todos os filmes
que recomendas con teledesgraza?
Non cres que sería millor regar catro
prantiñas e velas crecer
mentras, podemos mirar como moito unha nube
que esperas de min no terreo laboral?
Ti és un home realmente ocupado
enches a túa vida de caras e papeis que
non lés e non coñeces e completas os ocos
para que non exista atisbo de horror.
Sinto todo o terror condensado nun
baleiro inmenso mais non rendir contas
a ninguén é a pouca liberdade que obteño
os límites duns e doutros son inexpugnables
dá igual forma ou lugar.
A educación castrounos moi cedo e só podemos soñar
coma os carbóns nas caldeiras.
