Procurar

Escribe a túa busca por palabra clave e pulsa ENTER

Escaparate

No meu escaparate

hai “amizades”

no meu escaparate

hai viaxes

no meu escaparate

envexa

no meu escaparate

hai instantáneas

no meu escaparate

policía

no meu escaparate

hai soberbia

e ignorancia

no meu escaparate

hai doctrina

no meu escaparate

hai “meme-heces”

no meu escaparate

hai psicoloxía barata

e perigosa psicoloxía

no meu escaparate

hai baleiro e a nada

no meu escaparate

hai ollos que ven e non miran

que miran e non ven

no meu escaparate

hai un talibán

no meu escaparate

consignas

no meu escaparate

cultura de altura

que marea

no meu escaparate

feiras e mercados

no meu escaparate

todo a cen

no meu escaparate

hai virus e bacterias

no meu escaparate

vomito

no meu escaparate

cágome e limpo

no meu escaparate

o limbo

no meu escaparate

así son como debe ser

no meu escaparate

animais de toda pelaxe

no meu escaparate

encántasme e enóxasme

no meu escaparate

solidario

no meu escaparate

que risa que pranto

no meu escaparate

espanto macabro

no meu escaparate

líbido rezumando

no meu escaparate

thánatos o bárbaro

no meu escaparate

chovendo

no meu escaparate

fumando

no meu escaparate

desexando

no meu escaparate

mercando

no meu escaparate

controlando

no meu escaparate

controlado

no meu escaparate

inmóbil

no meu escaparate

mobilizado

no meu escaparate

iso e ao contrario

no meu escaparate

citas e contos

no meu escaparate

diagramas en branco

no meu escaparate

soñando

no meu escaparate

babexando

no meu escaparate

doendo

no meu escaparate

danado

no meu escaparate

a rúa chea de escaparates

no meu escaparate

… minutos musicais

no meu escaparate

poemas con e sen voz

no meu escaparate

un poema atroz

no meu escaparate

pechando

a sesión e caderno

da bitácora do

meu escaparate

espello de min e de tantos

Carbóns

O paso do tempo

delicadamente ou en desmesura

pón o sol na chepa

e concentra os amarres internos

a liberdade da que se fala

non é nin siquer un conto chinés

trexes manexes enredes e suor

voltamos ao lugar ao principio e todo é soño

como xa repetían nas caldeiras os carbóns.

Hoxe podes ás veces camiñar en liña recta

máis só poderás ver fotogramas de

velocidade sen asimilar esencias

só imaxes só imaxes

slogans entrecruzados que se misturan

entre a publicidade a política o fútbol.

Cando nos atopamos con incautos

bombardeamos ou somos bombardeados

a moreas con esa mesma velocidade

de non sentir máis que suor e estrabismo.

Como vou ler todos eses libros, cres que teño tempo?

como vou escoitar toda esa música e coñecela?

como vou visionar todos os filmes

que recomendas con teledesgraza?

Non cres que sería millor regar catro

prantiñas e velas crecer

mentras, podemos mirar como moito unha nube

que esperas de min no terreo laboral?

Ti és un home realmente ocupado

enches a túa vida de caras e papeis que

non lés e non coñeces e completas os ocos

para que non exista atisbo de horror.

Sinto todo o terror condensado nun

baleiro inmenso mais non rendir contas

a ninguén é a pouca liberdade que obteño

os límites duns e doutros son inexpugnables

dá igual forma ou lugar.

A educación castrounos moi cedo e só podemos soñar

coma os carbóns nas caldeiras.

Paranoia

A paranoia que trasloce os meus ollos
neste inferno acomodaticio de inverno enlatado
con papel de celofán… Non quero augurios
meteoritos ou sabas usadas de onte
cando non quixen facer o que non tiña que facer
e logo erguínme e atrapei unha mosca no meu corazón
e fixo bzzzzz e saíume pola orella esquerda
camiñei bracéei reptéei saltei asoballei queimei
unha china de haxix e tupínme o nariz.
A todo isto unha bolboreta brillaba cunha luz espectral
fabricando neuronas no val pantasmal
e de súpeto oín a luz que xa tardaba en saír
ata que emerxeu o sorriso baleirado de pentagramas
e os alaridos dos veciños xa non son o que eran
porque se quedan sen cordas vogais.
Vogais e consoantes forman o abecedario maligno
do turrón deste nadal turrón de cemento formigoneira
de mandriles monos sudados e leitugas impías
como as miñas enxivias e as cordas da guitarra
que soan neste intre ata que se van calando
mergullando os sons nas paredes interiores
da paz.

Discernir

Hai cáseque un ano

que non verquía mentiras

mentras retracto e recaigo

no entreacto e a escritorrea

ou escrotorrea doada e paulatina

amodo vaise introducindo a voz

no meu interior e gaño peso

ou iso penso sen ollar ao carón

ollo máis ben caras desprovistas

das súas gomas e lentes intactas

os pés apurando os pasos

eu non me documento nin inxiro

letras analóxicas

non releo nin penso tenramente

nin sequera carniceiramente

o que debería propor nos cadernos

desta mongolia miña

saltan faíscas na cinta gravada dun vinilo

e soan todos os reloxos posibles

nesta hora fatídica na cassette de pink floyd

transcendendo en abisal

peixes abaixo delirios e abismos

subsanados por esa química antropofáxica

que resulta máis ben esofáxica

por razóns que non importan demasiado en europa

pinchei o calamar coa troika e ao deglutilo

case entro en delirio por antonomasia

logo cortei co coitado fmi o bistec de miñoca

e chegados ata aquí desenrrédase a impostura

de quen non viviu e non ten esperanza

nin sequera paciencia para consultar

diccionarios e abecedarios, prensa occidental

e banda deseñada iemení

polo menos existen bandcamps xordanos

de psicodelia, funk e punk

aos que non accedo por unha grande miopía

pola miña parte

e polas miñas partes podería sacudir ou

enarbolar algún tipo de trapo de cores

mais as maniotas e as esperanzas

impídenme ver coas dioptrías suficientes

significantes e expectativas que vaian

máis alá de sereas ultranzas

e apagados soños de dormideira

baixo a almofada gardo a dentadura

que coloco no sobaco no mencer primeiro

e saio á rúa a facerme o sentimental

con sidra e estralantes, un paquete de imperdibles

catro bastóns de oídos no peto da casaca

e vermellos cordóns nas zapatillas depresa

así procuro money nas zarzas das árbores

súbome ás leanas e as leoas

merodean polo pantano facéndose acenos

subo as cellas ata tombar a caspa

e o mar negro quédame nos pes

ata que calendario desfago o martes

empurro ao dromedario e súbome

na chepa dalgún anano de cartón pedra

fermoso o alento de eucalipto

que segrego polos poros sen sentido

aparente máis que orballo no cristal

orneo en estéreo e brinco en espiral

foxo polos labirintos da miña imaxinación

e rencóntrome con destinos inexistentes

agás nos escaparates e nas lúas

embriagadoras de desperacións sincopadas

o órgano soa e todos rezan amodo

suspiro divino, ela moldea, hai luces acesas

o son do saxofón pode ser menstrual ou parcial

nos anos oitenta eu aínda non chegara aos vinte

pero xa podía discernir entre o vó dun cisne

o vó do espírito santo, a santísima trindade

e o bo do cura do barrio. Iso cría, ao menos.

Rutina

Colaxe de montañas e ceo no horizonte

manchas de nube e manchas nos meus ollos

de fitar para o poliedro de cristal fulgurante

verde vertixinoso augas de todo tipo

tomar unha casa isolagada de cascallos

romper as unllas do pés contra os vórtices

estirarse na ventá sen marco

como os cadros con formas, cores e texturas

inconscientes do seu propio pasado, presente e futuro

tomar un grolo de cervexa negra

emerxe o sexo ata tocar o botón

prémeo e nucléao ata tocar fondo

na piscina destapa o tapón

e que se vaia todo o cloro para os ollos

cansos de ver horizontes e cousas anteriores.

Voda

Jello Biafra nunha voda

amenizando as cuestións

cunha oratoria nupcial

misturando instrumentos e ferramentas

ecos de igrexas e restaurantes de costa

sen costelas nin ananás

supeditando toda a acción nas cordas

vogais, consoantes, guitarras e baixos

baterías de cociña de agasallo para os noivos

engalanados de supertrump para o resto dos días

na pouca saúde e moitísima enfermidade

eu escribínlle o discurso a Jello Biafra

en galego de verdade sen lei nin normativa

e o reverendo fixo spoken word

con garfo, coitelos para peixe e carne e culler

soup is a good food

invitados bailando ao son de too drunk to fuck

celebración dun verán inacabado de comezar

con veliñas sen san xoán

Jello Biafra nunha voda

amenizando as cuestións

pachamama usurpada e minguada

lúa decrecendo tropezóns de paso dobre

visións dobres por alcoles sen cervexa

reverendos facendo reverencias na cola do paro

con sogas no pescozo elegantes

suicidas con protolleiras de desesperación

inflan os globos esquecidos

os nenos van ao xardín

entran en acción no salón

dous irmáns e tres curmáns terroristas

atropellan con motos de auga

aos convidados á función

e Jello Biafra segue declamando o meu discurso

helicópteros óense nas alturas

tantos como gaivotas adultas

os noivos danse á fuga

pero non chegan a ningures

na televisión falan dos rusos

Jello Biafra quere cobrar

pero ninguén lle vai pagar.

Medo

Retirou o tapón
de cerume
e comezaron
a soar pisadas
de medo
no seu interior.

Seguir xogando

O neno que xoga mal ao fútbol

sábese as alienacións de memoria

dos equipos nos últimos partidos

o neno que xoga mal ao fútbol

suda a camisola ata empapala

o neno que xoga mal ao fútbol

non quere ser porteiro nin árbitro

aínda que ás veces non lle queda outro remedio

o neno que xoga mal ao fútbol

admira a Xan, Manuel e Breogán

son nenos que xogan ben ao fútbol

o neno que xoga mal ao fútbol

tamén admira secretamente a Roberta

é unha nena que tamén xoga ben ao fútbol

o neno que xoga mal ao fútbol

ten un balón relocente e fosforescente

que está cheo de patadas doutros nenos

o neno que xoga mal ao fútbol

practica dando pelotadas nunha parede da súa rúa

o neno que xoga mal ao fútbol

ás veces cando xoga sufócase de tanto correr

o neno que xoga mal ao fútbol

non é que sexa creativo nin soñador

o neno que xoga mal ao fútbol

só quere seguir xogando ao fútbol.

POEMA FANTASIOSO

Gústame máis surfear aínda que sexa no buraco negro

con algunha hemorroide divina

que facer o mergullo

porque os meus pulmóns quedaron sen nicotina

e os caranguexos e alcatráns do fondo presiónanme o córtex

si é verdade que sempre quedei fascinado polos peixes abisais

pero prefiro os documentais

que os filmes de ficción sen ciencia

pementa botáballe algúns bistecs como laranxa a miña media parella

o rock and roll como industria non me satisface

os productos manufacturados sen lavar as mans primeiro poden estar contaminados

como as barbas dos hipsters cheas de bacterias semellantes a tazas de wc

toda esta nova época será denominada nos libros electrónicos futuribles

como a época hipsterciense. Unha época de contos doados e malos

como os rapaces e as rapazas desta mesma época que levan plataformas

nas súas mazmorras e piercings nos seus cordóns umbilicais

placentas e medusas introducidas en anémonas pérdense na néboa

mentras acéndense os faros dun forito rallado no salpicadeiro de cuspe de sangue

non vou dicir que é o final porque como ben dicía non sei quen

todo son fragmentos pulverizados de infra-historia sen comezo sen final

só emerxen aparecen e marchan porque teñen que marchar

poderíase facer un filme que durara toda a vida de durero ou incluso

un filme que durara o que dura a humanidade

a vida animal na terra

a vida vexetal na terra

a vida mineral na terra

a vida gasosa na terra ou o bag bin un refresco de cola mandarín!

Poema falaz

Leo con tanta avidez
que esquezo as palabras
pero sei onde están
no bulbo raquítico
da miña alma
abrasada de suor
de maldita esperanza
de ollos verdes
e daltónicos
con veas instauradas
por onde circulan
estreliñas
estigmatizadas
mais sen astigmatismo
con profunda miopía
de non ver máis que letras
onde só hai puntos e liñas
ignorante na teletransportación
no idioma do imperio
e no pasaporte comunitario
egoísta esgotado
de non dar nin recibir
non falo de sexo
aínda que o semelle
falo de sexo e moito menos
o cristal co que se mira
aumenta a desigualdade
a tristeza cada vez máis triste
a felicidade cada vez máis feliz
o poema cada vez máis falaz
perdido no bosque
facéndolle fotos ás sombras
precipiteime no río
recollín moitas pedras
metínas nos petos
sinto ser pesado
mais é así