Lamento que consideres que me lamento
non teño fillos nin fillas
e non consumo drogas ilegais
dóeme o corpo e a mente
de camiñar e de parar demasiado
estímulo-represión
non sei atopar, normalmente,
liñas de fuga que me transporten ao espazo
interestelar, ou tan sequera a unha estrela
a cama está tan fría cando te metes nela
quéntase máis tarde cos pesadelos
non conduzo e non quero que me conduzan
e aínda que estou tamén contra delas
está chea de igrexas a miña mente
non quero ser valente o que quero é ser libre
niso son totalmente feminista
consumo cárceres en comprimidos
lamento que consideres que me lamento
tamén hai cousas que me inspiran
o olor a té dunha tenda de roupa de luxe
na rúa Bedoya
ou outro olor máis na avenida de Zamora
chegando a Mariñamansa, arrecendo a tabaco de pipa,
a garza no Barbaña ao carón da nosa casa
ir fumar un cigarro á ventá
e observar como corre un can
para atoparse cun home que viña camiñando
na dirección oposta e acabar os dous
enrolándose na rúa con aloumiños, risa e amor
despois vén chegando unha muller e párase
o home érguese e o can e a parella
continúan cara a dirección contrariado
percibo outra dimensión aquí escribindo
como cando hoxe tamén na ventá
no primeiro cigarro da mañá
observei un home enfundado en mono azul
e con chaleco reflectante verde fosforito
subiu ao columpio máis grande do parque
de enfronte onde está o tobogán espectacular
e subiu a esa inmensa rede e comezou
a saltar e a saltar sen parar
ata baixar, púxose a carrapucha
comezou camiñar e ollou para atrás
cara os edificios onde estaba eu
xa sen fumar inhalando algo de frío
seguindo cos ollos ao home do mono azul
que foi sentar a un banco moi alonxado
despois do estanque e quedou alí un montón
de tempo logo chegaron dous operarios con
indumenta fosforita mais non tiñan nada
que ver con aquel, estes rañaban nos tuvos
das farolas quitando papeis con soños
laborais cheos de números de teléfono
pasaron outros operarios, como os do lixo,
recollendo votos por todos os currunchos
lamento que consideres que me lamento.
Matadoiro
Encandea, ensombrece, azul, gris
chuvia ausente e presente
xente presente perto e lonxe
os cinco camiños
as estradas non transitadas
as contraturas e todo é fume nos beizos
auga correndo sen pernas
abrigado ata estar dentro
a lúa oculta e despois permanente
na cachola
o fascismo nas cacholas
o algoritmo nas cacholas
windows nos ollos imberbes
mans en gatas
silencio e ruído
sectas e cogumelos
abonando consignas
que fermentan en ideoloxías
perennes e caducas
cactos no mar
sal nas entrañas
contactos esporádicos
contactos perigosos
alienación de conxuntos de pop
proclamas de extinción extintas
negras no océano
natación sincronizada
preñada de muros
e nós querendo destacar
na carreira de marathon
e dos espectáculos baratos
case coma luces de nadal
de millóns de euros
con flotiñas da escravitude.
Militar
policial
nuclear
pero a natureza conta aínda
de todas as cores sen vernices
a xiada levarache ao xabarín
o teu carro deslízase
ata o túnel
e hai que poñer as longas
para ter altas miras
da boa casta
poboados somos todas
dentro do comercial center
terrazas e razas superiores
de lobos por estepas sen nadal
hai que ser máis consciente
a guitarra soa
evoluir, actualizarse,
seguir, facer amigos,
compartir, facer público
en común atardece
e xa comprendín o da ironía
non era a vida
non tería que haber contrapartida
hai que aceptar a realidade
así sen máis
estás confundido dicían, din
a roupa tendida no chan
a cabana do tío tom
debaixo da ponte
a radio soando
no seu acubillo
o cigarro agardando
no meu cinzeiro
despois de prender o isqueiro
e que emerxa
o fume, a nada
máis que pulmóns
e branquias para
non respirar o mal
enquistado
neste lugar
chamado españa
poboado de autonomías
a extinguir
como as nosas
apeguémonos a algo
como aos brazos en cruz
contra a parede.
Spam
A maioría de pensamento que produzo é spam
aínda non sei como eliminalo a estas alturas
queda acumulado no buffer e non dou feito
pola noite a xestionalo converténdose en
pesadelos vertixinosos que xeneran de novo
unha morea de pensamento que a maioría é spam
que aínda non sei como eliminalo e a estas
alturas queda acumulado no buffer e non dou
feito a eliminalo converténdose en vertedoiro
de pesadelos que a maioría é spam de novo
converténdose pola noite e non dou feito co
pensamento a xestionalo no buffer a estas
alturas aínda a maioría de novo queda
acumulado converténdose en spam unha
morea de pensamento e non sei…
Os demais e ti
A psicanálise do prexuízo
prexulga e xulga
axuda a xulgar ao prexuízo
dos demais contra o prexuízo dun
psicanálise dun prexulgar aos demais.
“Grbé”
Aquela mañá
baixamos ao garaxe
cheo de arañeiras
humidades e gasoleo
collimos o escarabello
e penso que foi el
quen pechou a porta
porque eu non estaba moi ben
penso que había sol
e subimos cara a estación
por Marín ou polas Caldas
na estación baixou
o inspector grbé
chamáballe así porque
estaba afónico
ía recoller un paquete
importante de importancia
eu fumaba no escarabello
e víao todo moi luminoso
arrincamos e chegamos
ás torres do Pino
á gasolineira
e ao pasar todo iso
comezaron a brotar casiñas
favelas dun mundo exterior
todas espalladas grises e de cores
chegáramos a Chile
e de banda sonora soaba
Víctor Jara
o inspector grbé conducía rápido
eu intuía subidas e baixadas
e moitas curvas
consideraba que era un complot
ría pensando na pitufada
nunha especie de montaña rusa
que nos enganaba a todos
comenteille ao inspector grbé
que isto non era serio rindo
e el sorriu como con grande sabedoría
que non me daba de conta
das cousas do mundo.
Un día cando era mozo
fun co inspector grbé
a Zamora a por unha partida
de pementos roxos
que encheron seu camión
e comeu ún enteiro e crú
eu agora penso na comuna antinacionalista zamorana
e en Agustín García Calvo.
Á volta ía durmido
e continuei durmindo moitos anos.
Anos despois conversaba
co inspector grbé pola beira do río
de moitas cousas de índole política
ante os meus ataques ao status quo
el sempre tiña unha contestación
pragmática, conservadora e case refraneira
por moito que me esmeraba
no meu discurso
el seguía lendo o marca
e tomando café descafeinado de sobre.
Anos despois leu o Quijote
cousa que eu aínda non fixen.
Escaparate
No meu escaparate
hai “amizades”
no meu escaparate
hai viaxes
no meu escaparate
envexa
no meu escaparate
hai instantáneas
no meu escaparate
policía
no meu escaparate
hai soberbia
e ignorancia
no meu escaparate
hai doctrina
no meu escaparate
hai “meme-heces”
no meu escaparate
hai psicoloxía barata
e perigosa psicoloxía
no meu escaparate
hai baleiro e a nada
no meu escaparate
hai ollos que ven e non miran
que miran e non ven
no meu escaparate
hai un talibán
no meu escaparate
consignas
no meu escaparate
cultura de altura
que marea
no meu escaparate
feiras e mercados
no meu escaparate
todo a cen
no meu escaparate
hai virus e bacterias
no meu escaparate
vomito
no meu escaparate
cágome e limpo
no meu escaparate
o limbo
no meu escaparate
así son como debe ser
no meu escaparate
animais de toda pelaxe
no meu escaparate
encántasme e enóxasme
no meu escaparate
solidario
no meu escaparate
que risa que pranto
no meu escaparate
espanto macabro
no meu escaparate
líbido rezumando
no meu escaparate
thánatos o bárbaro
no meu escaparate
chovendo
no meu escaparate
fumando
no meu escaparate
desexando
no meu escaparate
mercando
no meu escaparate
controlando
no meu escaparate
controlado
no meu escaparate
inmóbil
no meu escaparate
mobilizado
no meu escaparate
iso e ao contrario
no meu escaparate
citas e contos
no meu escaparate
diagramas en branco
no meu escaparate
soñando
no meu escaparate
babexando
no meu escaparate
doendo
no meu escaparate
danado
no meu escaparate
a rúa chea de escaparates
no meu escaparate
… minutos musicais
no meu escaparate
poemas con e sen voz
no meu escaparate
un poema atroz
no meu escaparate
pechando
a sesión e caderno
da bitácora do
meu escaparate
espello de min e de tantos
Carbóns
O paso do tempo
delicadamente ou en desmesura
pón o sol na chepa
e concentra os amarres internos
a liberdade da que se fala
non é nin siquer un conto chinés
trexes manexes enredes e suor
voltamos ao lugar ao principio e todo é soño
como xa repetían nas caldeiras os carbóns.
Hoxe podes ás veces camiñar en liña recta
máis só poderás ver fotogramas de
velocidade sen asimilar esencias
só imaxes só imaxes
slogans entrecruzados que se misturan
entre a publicidade a política o fútbol.
Cando nos atopamos con incautos
bombardeamos ou somos bombardeados
a moreas con esa mesma velocidade
de non sentir máis que suor e estrabismo.
Como vou ler todos eses libros, cres que teño tempo?
como vou escoitar toda esa música e coñecela?
como vou visionar todos os filmes
que recomendas con teledesgraza?
Non cres que sería millor regar catro
prantiñas e velas crecer
mentras, podemos mirar como moito unha nube
que esperas de min no terreo laboral?
Ti és un home realmente ocupado
enches a túa vida de caras e papeis que
non lés e non coñeces e completas os ocos
para que non exista atisbo de horror.
Sinto todo o terror condensado nun
baleiro inmenso mais non rendir contas
a ninguén é a pouca liberdade que obteño
os límites duns e doutros son inexpugnables
dá igual forma ou lugar.
A educación castrounos moi cedo e só podemos soñar
coma os carbóns nas caldeiras.
Paranoia
A paranoia que trasloce os meus ollos
neste inferno acomodaticio de inverno enlatado
con papel de celofán… Non quero augurios
meteoritos ou sabas usadas de onte
cando non quixen facer o que non tiña que facer
e logo erguínme e atrapei unha mosca no meu corazón
e fixo bzzzzz e saíume pola orella esquerda
camiñei bracéei reptéei saltei asoballei queimei
unha china de haxix e tupínme o nariz.
A todo isto unha bolboreta brillaba cunha luz espectral
fabricando neuronas no val pantasmal
e de súpeto oín a luz que xa tardaba en saír
ata que emerxeu o sorriso baleirado de pentagramas
e os alaridos dos veciños xa non son o que eran
porque se quedan sen cordas vogais.
Vogais e consoantes forman o abecedario maligno
do turrón deste nadal turrón de cemento formigoneira
de mandriles monos sudados e leitugas impías
como as miñas enxivias e as cordas da guitarra
que soan neste intre ata que se van calando
mergullando os sons nas paredes interiores
da paz.
Discernir
Hai cáseque un ano
que non verquía mentiras
mentras retracto e recaigo
no entreacto e a escritorrea
ou escrotorrea doada e paulatina
amodo vaise introducindo a voz
no meu interior e gaño peso
ou iso penso sen ollar ao carón
ollo máis ben caras desprovistas
das súas gomas e lentes intactas
os pés apurando os pasos
eu non me documento nin inxiro
letras analóxicas
non releo nin penso tenramente
nin sequera carniceiramente
o que debería propor nos cadernos
desta mongolia miña
saltan faíscas na cinta gravada dun vinilo
e soan todos os reloxos posibles
nesta hora fatídica na cassette de pink floyd
transcendendo en abisal
peixes abaixo delirios e abismos
subsanados por esa química antropofáxica
que resulta máis ben esofáxica
por razóns que non importan demasiado en europa
pinchei o calamar coa troika e ao deglutilo
case entro en delirio por antonomasia
logo cortei co coitado fmi o bistec de miñoca
e chegados ata aquí desenrrédase a impostura
de quen non viviu e non ten esperanza
nin sequera paciencia para consultar
diccionarios e abecedarios, prensa occidental
e banda deseñada iemení
polo menos existen bandcamps xordanos
de psicodelia, funk e punk
aos que non accedo por unha grande miopía
pola miña parte
e polas miñas partes podería sacudir ou
enarbolar algún tipo de trapo de cores
mais as maniotas e as esperanzas
impídenme ver coas dioptrías suficientes
significantes e expectativas que vaian
máis alá de sereas ultranzas
e apagados soños de dormideira
baixo a almofada gardo a dentadura
que coloco no sobaco no mencer primeiro
e saio á rúa a facerme o sentimental
con sidra e estralantes, un paquete de imperdibles
catro bastóns de oídos no peto da casaca
e vermellos cordóns nas zapatillas depresa
así procuro money nas zarzas das árbores
súbome ás leanas e as leoas
merodean polo pantano facéndose acenos
subo as cellas ata tombar a caspa
e o mar negro quédame nos pes
ata que calendario desfago o martes
empurro ao dromedario e súbome
na chepa dalgún anano de cartón pedra
fermoso o alento de eucalipto
que segrego polos poros sen sentido
aparente máis que orballo no cristal
orneo en estéreo e brinco en espiral
foxo polos labirintos da miña imaxinación
e rencóntrome con destinos inexistentes
agás nos escaparates e nas lúas
embriagadoras de desperacións sincopadas
o órgano soa e todos rezan amodo
suspiro divino, ela moldea, hai luces acesas
o son do saxofón pode ser menstrual ou parcial
nos anos oitenta eu aínda non chegara aos vinte
pero xa podía discernir entre o vó dun cisne
o vó do espírito santo, a santísima trindade
e o bo do cura do barrio. Iso cría, ao menos.
Rutina
Colaxe de montañas e ceo no horizonte
manchas de nube e manchas nos meus ollos
de fitar para o poliedro de cristal fulgurante
verde vertixinoso augas de todo tipo
tomar unha casa isolagada de cascallos
romper as unllas do pés contra os vórtices
estirarse na ventá sen marco
como os cadros con formas, cores e texturas
inconscientes do seu propio pasado, presente e futuro
tomar un grolo de cervexa negra
emerxe o sexo ata tocar o botón
prémeo e nucléao ata tocar fondo
na piscina destapa o tapón
e que se vaia todo o cloro para os ollos
cansos de ver horizontes e cousas anteriores.