Todo é un timo
o timo da estampiña
en forma de billete
hai que procuralo
alcanzalo
o timo son os cartos
os timadores téñeno
e tímannos para
ter máis
máis diñeiro
que ademais fabrican
e poñen en circulación
en forma de anzois
e nós nadamos e mergullamos
e imos á superficie
e afundímonos
pola procura
con todos eses movementos
de todos nós
axítanse e revólvense
ríos e mares
as nosas fortalezas
e as nosas debilidades
de onde sacan partido
enerxía vital para
ter acceso ao espectáculo do timo
e todos e todas participamos
do timo da mentira
de ríos e mares inventados
cos nosos disfraces de peixes
uns máis grandes e outros
máis pequenos
competimos entre nós. Comémonos
e caemos nas redes cansos
e somos pescados somos peixe
en latas de conserva
destribuídos polo planeta
para as súas festas privadas
amósannos con luces na auga
de moitas cores ese mar
inventado no que estamos mergullados
con algas, plancto, arrecifes de coral
todo de plástico
e confúndennos coas nosas prioridades
a máis radical sería desfacernos
do traxe de escamas
e darnos de conta de que non somos peixes
non existen eses mares e ríos
prateados de aluminio
que nos fan soldar e des-soldar
que non queremos ir á guerra
contra outros “peixes” e que
queremos que entren nas nosas augas
as que queiran entrar
sempre coas súas lanchas policiais
pescando aquí e alá
e o mar quéntase
e xa non podemos respirar
derreten o xeo que conservamos
para non podernos subir a el
e vislumbrar a súa maqueta
de rañaceos absurda e patética
todo é un timo e unha mentira
metéronnos desde hai anos
por riba nas súas piscifactorías
e aí navegamos e nadamos
cos ollos abertos e vermellos
procurando nin paz nin descanso
non estamos mortos estamos cribados
de espanto créndonos peixes
con tres segundos de memoria
con ese tempo non nos podemos dicir nada
máis alá de si ou non
sistema binario augado e afogado
seguen botando copos de mala comida
nos nosos tanques de peixe
seguimos engordando de mentira
morrendo panza arriba
por onde camiñan cos seus zapatos lustrosos
estamos convertidos en peixes
de moitas clases case todas baixas
algunhas ata abisais
atopámonos cos cables no fondo do océano
e non os comprendemos
dentro deles van millóns de estampiñas
da virxe do carme
eles comendo caviar
e nós sen parar de desovar
quedamos exhaustos
e logo fabrican o pienso comida
de pésima calidade
todo é mentira.
Darwinismo
Góngora e Quevedo
tiráronse un peido
a ver quen era o primeiro
a ver cal cheiraba máis
e ao unísono cagáronse
de feito.
Memoria
Camiñar entre sobreiras
destaponarse os oídos
ollar para o camiño
parar e observar
adiante e atrás
e ver tamén os pés
fronte unha pedra
nin o suficientemente pequena
para patexala
nin o suficientemente grande
para non poder sorteala
alzar a cabeza
e ver sesenta estelas
de avións pasados
anchas coma raias de tigre
e outras quince
finas como agullas prateadas
avanzando no baleiro
cravándose nos meus riles
o frío deste inverno.
Considerar
Lamento que consideres que me lamento
non teño fillos nin fillas
e non consumo drogas ilegais
dóeme o corpo e a mente
de camiñar e de parar demasiado
estímulo-represión
non sei atopar, normalmente,
liñas de fuga que me transporten ao espazo
interestelar, ou tan sequera a unha estrela
a cama está tan fría cando te metes nela
quéntase máis tarde cos pesadelos
non conduzo e non quero que me conduzan
e aínda que estou tamén contra delas
está chea de igrexas a miña mente
non quero ser valente o que quero é ser libre
niso son totalmente feminista
consumo cárceres en comprimidos
lamento que consideres que me lamento
tamén hai cousas que me inspiran
o olor a té dunha tenda de roupa de luxe
na rúa Bedoya
ou outro olor máis na avenida de Zamora
chegando a Mariñamansa, arrecendo a tabaco de pipa,
a garza no Barbaña ao carón da nosa casa
ir fumar un cigarro á ventá
e observar como corre un can
para atoparse cun home que viña camiñando
na dirección oposta e acabar os dous
enrolándose na rúa con aloumiños, risa e amor
despois vén chegando unha muller e párase
o home érguese e o can e a parella
continúan cara a dirección contrariado
percibo outra dimensión aquí escribindo
como cando hoxe tamén na ventá
no primeiro cigarro da mañá
observei un home enfundado en mono azul
e con chaleco reflectante verde fosforito
subiu ao columpio máis grande do parque
de enfronte onde está o tobogán espectacular
e subiu a esa inmensa rede e comezou
a saltar e a saltar sen parar
ata baixar, púxose a carrapucha
comezou camiñar e ollou para atrás
cara os edificios onde estaba eu
xa sen fumar inhalando algo de frío
seguindo cos ollos ao home do mono azul
que foi sentar a un banco moi alonxado
despois do estanque e quedou alí un montón
de tempo logo chegaron dous operarios con
indumenta fosforita mais non tiñan nada
que ver con aquel, estes rañaban nos tuvos
das farolas quitando papeis con soños
laborais cheos de números de teléfono
pasaron outros operarios, como os do lixo,
recollendo votos por todos os currunchos
lamento que consideres que me lamento.
Matadoiro
Encandea, ensombrece, azul, gris
chuvia ausente e presente
xente presente perto e lonxe
os cinco camiños
as estradas non transitadas
as contraturas e todo é fume nos beizos
auga correndo sen pernas
abrigado ata estar dentro
a lúa oculta e despois permanente
na cachola
o fascismo nas cacholas
o algoritmo nas cacholas
windows nos ollos imberbes
mans en gatas
silencio e ruído
sectas e cogumelos
abonando consignas
que fermentan en ideoloxías
perennes e caducas
cactos no mar
sal nas entrañas
contactos esporádicos
contactos perigosos
alienación de conxuntos de pop
proclamas de extinción extintas
negras no océano
natación sincronizada
preñada de muros
e nós querendo destacar
na carreira de marathon
e dos espectáculos baratos
case coma luces de nadal
de millóns de euros
con flotiñas da escravitude.
Militar
policial
nuclear
pero a natureza conta aínda
de todas as cores sen vernices
a xiada levarache ao xabarín
o teu carro deslízase
ata o túnel
e hai que poñer as longas
para ter altas miras
da boa casta
poboados somos todas
dentro do comercial center
terrazas e razas superiores
de lobos por estepas sen nadal
hai que ser máis consciente
a guitarra soa
evoluir, actualizarse,
seguir, facer amigos,
compartir, facer público
en común atardece
e xa comprendín o da ironía
non era a vida
non tería que haber contrapartida
hai que aceptar a realidade
así sen máis
estás confundido dicían, din
a roupa tendida no chan
a cabana do tío tom
debaixo da ponte
a radio soando
no seu acubillo
o cigarro agardando
no meu cinzeiro
despois de prender o isqueiro
e que emerxa
o fume, a nada
máis que pulmóns
e branquias para
non respirar o mal
enquistado
neste lugar
chamado españa
poboado de autonomías
a extinguir
como as nosas
apeguémonos a algo
como aos brazos en cruz
contra a parede.
Spam
A maioría de pensamento que produzo é spam
aínda non sei como eliminalo a estas alturas
queda acumulado no buffer e non dou feito
pola noite a xestionalo converténdose en
pesadelos vertixinosos que xeneran de novo
unha morea de pensamento que a maioría é spam
que aínda non sei como eliminalo e a estas
alturas queda acumulado no buffer e non dou
feito a eliminalo converténdose en vertedoiro
de pesadelos que a maioría é spam de novo
converténdose pola noite e non dou feito co
pensamento a xestionalo no buffer a estas
alturas aínda a maioría de novo queda
acumulado converténdose en spam unha
morea de pensamento e non sei…
Os demais e ti
A psicanálise do prexuízo
prexulga e xulga
axuda a xulgar ao prexuízo
dos demais contra o prexuízo dun
psicanálise dun prexulgar aos demais.
“Grbé”
Aquela mañá
baixamos ao garaxe
cheo de arañeiras
humidades e gasoleo
collimos o escarabello
e penso que foi el
quen pechou a porta
porque eu non estaba moi ben
penso que había sol
e subimos cara a estación
por Marín ou polas Caldas
na estación baixou
o inspector grbé
chamáballe así porque
estaba afónico
ía recoller un paquete
importante de importancia
eu fumaba no escarabello
e víao todo moi luminoso
arrincamos e chegamos
ás torres do Pino
á gasolineira
e ao pasar todo iso
comezaron a brotar casiñas
favelas dun mundo exterior
todas espalladas grises e de cores
chegáramos a Chile
e de banda sonora soaba
Víctor Jara
o inspector grbé conducía rápido
eu intuía subidas e baixadas
e moitas curvas
consideraba que era un complot
ría pensando na pitufada
nunha especie de montaña rusa
que nos enganaba a todos
comenteille ao inspector grbé
que isto non era serio rindo
e el sorriu como con grande sabedoría
que non me daba de conta
das cousas do mundo.
Un día cando era mozo
fun co inspector grbé
a Zamora a por unha partida
de pementos roxos
que encheron seu camión
e comeu ún enteiro e crú
eu agora penso na comuna antinacionalista zamorana
e en Agustín García Calvo.
Á volta ía durmido
e continuei durmindo moitos anos.
Anos despois conversaba
co inspector grbé pola beira do río
de moitas cousas de índole política
ante os meus ataques ao status quo
el sempre tiña unha contestación
pragmática, conservadora e case refraneira
por moito que me esmeraba
no meu discurso
el seguía lendo o marca
e tomando café descafeinado de sobre.
Anos despois leu o Quijote
cousa que eu aínda non fixen.
Escaparate
No meu escaparate
hai “amizades”
no meu escaparate
hai viaxes
no meu escaparate
envexa
no meu escaparate
hai instantáneas
no meu escaparate
policía
no meu escaparate
hai soberbia
e ignorancia
no meu escaparate
hai doctrina
no meu escaparate
hai “meme-heces”
no meu escaparate
hai psicoloxía barata
e perigosa psicoloxía
no meu escaparate
hai baleiro e a nada
no meu escaparate
hai ollos que ven e non miran
que miran e non ven
no meu escaparate
hai un talibán
no meu escaparate
consignas
no meu escaparate
cultura de altura
que marea
no meu escaparate
feiras e mercados
no meu escaparate
todo a cen
no meu escaparate
hai virus e bacterias
no meu escaparate
vomito
no meu escaparate
cágome e limpo
no meu escaparate
o limbo
no meu escaparate
así son como debe ser
no meu escaparate
animais de toda pelaxe
no meu escaparate
encántasme e enóxasme
no meu escaparate
solidario
no meu escaparate
que risa que pranto
no meu escaparate
espanto macabro
no meu escaparate
líbido rezumando
no meu escaparate
thánatos o bárbaro
no meu escaparate
chovendo
no meu escaparate
fumando
no meu escaparate
desexando
no meu escaparate
mercando
no meu escaparate
controlando
no meu escaparate
controlado
no meu escaparate
inmóbil
no meu escaparate
mobilizado
no meu escaparate
iso e ao contrario
no meu escaparate
citas e contos
no meu escaparate
diagramas en branco
no meu escaparate
soñando
no meu escaparate
babexando
no meu escaparate
doendo
no meu escaparate
danado
no meu escaparate
a rúa chea de escaparates
no meu escaparate
… minutos musicais
no meu escaparate
poemas con e sen voz
no meu escaparate
un poema atroz
no meu escaparate
pechando
a sesión e caderno
da bitácora do
meu escaparate
espello de min e de tantos
Carbóns
O paso do tempo
delicadamente ou en desmesura
pón o sol na chepa
e concentra os amarres internos
a liberdade da que se fala
non é nin siquer un conto chinés
trexes manexes enredes e suor
voltamos ao lugar ao principio e todo é soño
como xa repetían nas caldeiras os carbóns.
Hoxe podes ás veces camiñar en liña recta
máis só poderás ver fotogramas de
velocidade sen asimilar esencias
só imaxes só imaxes
slogans entrecruzados que se misturan
entre a publicidade a política o fútbol.
Cando nos atopamos con incautos
bombardeamos ou somos bombardeados
a moreas con esa mesma velocidade
de non sentir máis que suor e estrabismo.
Como vou ler todos eses libros, cres que teño tempo?
como vou escoitar toda esa música e coñecela?
como vou visionar todos os filmes
que recomendas con teledesgraza?
Non cres que sería millor regar catro
prantiñas e velas crecer
mentras, podemos mirar como moito unha nube
que esperas de min no terreo laboral?
Ti és un home realmente ocupado
enches a túa vida de caras e papeis que
non lés e non coñeces e completas os ocos
para que non exista atisbo de horror.
Sinto todo o terror condensado nun
baleiro inmenso mais non rendir contas
a ninguén é a pouca liberdade que obteño
os límites duns e doutros son inexpugnables
dá igual forma ou lugar.
A educación castrounos moi cedo e só podemos soñar
coma os carbóns nas caldeiras.