desmundo

O mundo é tamén un pouco coma min

chove moitísimo ás veces

unhas con torrentes e pedra da tristura

outras resulta máis estática a auga

pódese contemplar e ata sorrir

O mundo é tamén un pouco coma min

desencáixaselle a mandíbula

a gargalladas e os ollos extravíanse cara a noite

caen estrelas na faciana

e con moito glamour danzan

diante de todos os espellos ás madrugadas

O mundo é tamén un pouco coma min

viaxa polo espazo por desertos e alboradas

ten satélites, buracos negros e desesperación

mais existen milleiros de cancións para paliar a sede

que volve forte cando muscula a suor

O mundo é tamén un pouco coma min

ten montañas que se suben e se baixan

árbores caídas, novas e vellas vexetacións

e cancros instalados nos pulmóns de aceiro

tamén cornos de vaca, de cabra, de gata

O mundo é tamén un pouco coma min

verte os residuos aos ríos internos e externos

ten vintemil resacas de viaxes submariñas

mares a caudais, ferrollos a cal e canto

milleiros de persoas na rúa e unha na lúa

O mundo é tamén un pouco coma min

rotando e ollando as eternas faces do amor-odio

O mundo é tamén un pouco coma min

caótico, periodóntico, carioco e guerreiro fondón

O mundo é tamén un pouco coma min

feminino e denso, televisivo e alleo

corredor polo monte no pasado

corredor de bolsa de supermercado no presente

corredor de abismos inconmensurables no futuro

corredor de balas de palla no salvaxe oeste

corredor cara as migas de pan desconxelado

coma un indio nun tipi desanxelado fumando tabaco

O mundo é tamén un pouco coma min

portavións, barca de noz, resfriado,

urogalo e mesetas, pezóns conxelados

flores salvaxes e secas, fresas de plástico

ceo amarelo: fotografías e radiografías

aprensión con loureiro no globo enteiro

O mundo é tamén un pouco coma min

como unha gota, como unha bágoa

coma un lago, como mar de antano

como unha lousa e cemiterio, con lobos e mortes

con apertas titubeantes e desexo de bicos

con lingua sen auga con multitudes deshidratadas

O mundo é tamén un pouco coma min

alerta esperto alerta durmido

sirenas da policía de canto e de cruz

de cara espantallo de arquitecturas impenetrables

de corazóns en macetas, de auga e de regadeira

de ventás indiscretas de cables quilométricos

de ansiedade e de luz paranormal

de beizos ardentes, pintalabios e nicotina

amorados, vinagre e selvas sen hime

O mundo é tamén un pouco coma min

sae o sol así coma quen e vai frío

ás veces inverno ás veces quecemento global

ás veces armamento, vendaval e tormento

o mundo é espacial e especial coma min

ten dous polos, coma min

polo norte de laranxa

polo sur de limón

acha(n)tado polo medio.

Pero penso que forma parte da orquestra

Infundir medo co instituto armado

Consentido, necesario

Poñer desorde revoltar as augas

Ganancias polo menos a curto prazo

Frío intenso nadal en familia

Cristos en belén

O xeo derrétese de rabia

Os instigadores pagaráno coa subida do mar

Sálvese quen poida

Mais aquí non se salva nin dios…

A vida é unha loita contra a morte

mais chegan mortes a ti

e xente con morte aínda que esté viva

encólleste e tentas durmir

sentindo o cansanzo da vida contra a morte

ríndeste, aínda que sexa, temporalmente

na loita contra a morte

e nese non poder nin potencia

senón cansanzo e depresión

morres un pouco e poderías morrer algo máis

mais ao contrario ocorre que te nutres

da túa médula e das túas celulas

canceríxenas e non canceríxenas

e un día resucitas ou morres

ou morres e resucitas

ou nin morres nin resucitas

dúchaste, esvaras mais non caes

quedou nun susto

e susto esperto da durmida de fondo

para saír ao xardín ou á galaxia

e gravitar e interestelar abofé

o que non se pode esixir é que

sen contar con idades, con ósos,

estacións e sensibilidades ún/ha

debe loitar ou celebrar a roxa vida

cando por veces as moraduras do corpo

e do cerebro precisan ser reparadas

a carreira de obstáculos é fodida

quizais sentarnos e non competir

sería algo a valorar

non dese valor económico

non dese valor dxs máis valentes

por ter tríceps máis desenvolvidos

e os peitos cheos de aire.

A vida é unha loita contra a morte

e xs mortxs en vida coas súas mortes

e estrelas de morte

xs vivxs temos corda mais ás veces

vai máis amodo ou para e hai

que estar un tempo dando e dando

vida de novo para vivir

é esencial estar vivo para loitar

é esencial lograr a paz para vivir

a vida non ten sete como os gatxs

ou catro como os vídeo xogos

non somos máquinas

somos carne, óso e ás veces temos sono

precisamos recuperar coller aire e respirar

non se pode incitar a competir a que máis

non se poden fotografar as chagas

nin sinalar co dedo ao caído, ao enfermo,

ao feble, ao diferente ou simplemente ao preguiceiro

non militamos en ningún exército

non queremos galón senón é de viño

pero ti continúas aquel vai máis alá

quedándonos máis acó e voando por alí

todxs temos algo que facer e que dicir

cando toca e cando non silencio

cando non ruído pero que non moleste

ao que está ferido.

Para dar respostas terémonos que preguntar antes

sobre as nosas fortalezas e debilidades.

A vida é unha loita contra a morte

que non pode estar exhenta de amor

auténtica inxección para poder rescatar

do mal da morte a moitxs damnificadxs

que queren camiñar e liberarse

do xugo tanático do valor capital

do xugo patriarcal que afoga

co traballo metido nas veas e nas carreteiras

ollando para o computador

aínda en forma de loita contra a morte

que se transforma en morte

ollando para o martelo

que golpeará os dedos con dor

que se paliará con alcohol de sometemento

ollando para o mocho

músculos tatuados de morte

televisión no horizonte

para poder desconectar

xs fillxs chorando un home ardendo

vinte persoas na rúa protestando

policía gravando e anotando

xente pasando un viva españa exclamado

xente mercando luces de nadal acesas

case todo o ano.

A vida é unha loita contra a morte

sumidxs no caos escapando

cara a natureza devastando

consumindo eventos e abecedarios

e rotos e rotas tirámonos

nunha cama con pouco sexo

con pouco eros con pouca vida

ao día seguinte pasámonos novas,

cromos, exhaltacións e exhabruptos

portada unha rede de redes

cada quen co seu mundo ou mundos

amosando a brillantina e os filtros

necesarios para asombrar á veciñanza

unímonos non de verdade

senón de mentira tentando

abortar malas conciencias

que nos fan moito dano

e o monstro de verdade segue

creando guerras, desfeitas, asasinatos.

A vida é unha loita contra a morte

hoxe farto eu mañá ti estás farta

ti vas eu non vou

médicos, psiquiatras, medicación

obsesións, celos, desamor

a morte dos teus, a morte dos seus

rezando ás agachadas…

Outrxs adictxs á esfera social

outrxs adictxs á soedade

outrxs adictxs á bola de cristal

hai que facer moitas cousas

hai que contar que estivemos aquí

que fun alí e acó

xente facéndos selfies

con cócteles molotov

xente cuspindo desde as fiestras

á rúa e dicimos que chove

mais queremos loitar contra a morte

no fondo iso queremos.

A loita cansa por veces

somos sancionadxs por rotxs por descosidxs

mais precisamos escribir

e como dí a poeta na casa non sae

todo está cheo de nós

e nós non saímos por aí

non se nos dá

temos que escapar do cárcere interior

no exterior hai olladas que dan medo

e algún que outro empurrón

mais cando as pernas se van soltando

e un pé diante doutro vai andando

ata suar longo e profundo…

A vida é unha loita conta a morte

ata que morres e vas ao ceo

ou non é así?

Dous xovenes amantes
bícanse intensamente
baixo a chuvia
mentras camiñan
chuvia intensa que non importa
un deportista fosforito
con pantalóns curtos
fai estiramentos sen cobertor ningún
nun banco de madeira máis alá
de súpeto todo o que penso e sinto
vese eclipsado por outro xoven
cuberto cun paraugas estampado
dos united states of america

Plasmar

con sangue

cos seus glóbulos

e globos roxos

e rosas

coas súas plaquetas

insertadas nas arterias

e nas veas

carreteiras do corpo

que ao chegar

ao cerebro circulan

dando voltas e voltas

pegando grandes golpes

contra as sens

que palpitan

cuspindo ata as cervicais

médulas de ardor que provoco

na miña gorxa e

glándulas mamarias

de espeso sangue

que se negan a verter

sobre a mesa

os cristais e as feridas

no papel

coma se fora impoluto

coma se fora branco

sen vida

a punta debe crebar

espandirse a tintura

dos quebradeiros

de cabeza

os berros

as sombras

a xenreira

o suor

e o amor

hardcore

saliva

percusións

percutindo

as sílabas

tatexas.

As madalenas da paz eran rectangulares

e tiñan moito ovo mais estaban ricas

un día, máis ben un amencer de ovo,

introducín unha no microondas e estoupou

desestruturei a madalena

nun momento no que estaba desestruturado

máis mozo pero desestruturado

agora estou máis vello pero sigo nas mesmas

bastante desestruturado

xa non introduzo madalenas rectangulares

no microondas

ese amencer despois de estoupar a madalena

púxenme no pequeno corredor da nosa casa

que non era casa nosa

a facer uns exercicios moi complexos

estiramentos, pseudoioga, pseudoximnasia

estaba potente. Tiña grande potencia desestruturada

logo funme facendo experto en madalenas

e así sigo

consígoas en moitos sitios distintos

e en moitos barrios distintos.

Hai madalenas máis pequenas e outras máis grandes

algunhas pídoas por número

ás veces oito, outras veces dez e case sempre doce

docena de madalenas que algunha vez ten cachiños

de casca de ovo e mistúrase co cacao

ou entre os meus dentes.

Logo hai outras con moito azucre ao carón de casa,

onde ás veces tamén merco cervexa sen alcohol,

son compactas e cando as partes pola metade

desestrutúranse coma min cando alcanzo

un orgasmo limitado coma home masculino que son.

Noutro barrio consigo bolsas de madalenas

máis pequeniñas e case as comes de dous bocados

cando hai falta de madalenas

comemos por veces pan tostado con marmelada

se hai marmelada, senón sen ela,

aínda que case sempre hai marmelada.

O outro día pasei pola paz e quixen

mercar as madalenas rectangulares

que ás veces aínda as mercaba,

non só na paz senón noutros barrios,

pero comentáronme que non, que xa non había

quen as facía, xubilárase coma min,

e todas as tendas e panaderías

que servían esas madalenas rectangulares

xa non as venderán máis.

Ninguén poderá probar o estoupido

dunha madalena rectangular no microondas.

Eu quizais non faga nunca máis estiramentos

ao amencer no corredor da casa

e a miña desestruturación actual

siga sendo pouca cousa en comparación

coa potencia daquela outra desestruturación

daquel amencer na casa que non era casa nosa.

Hoxe (ou onte) morreu á frontwoman de The Muffs

soaban moi ben. Tiñan potencia

foi isto o que me fixo lembrar

de todas estas historias de madalenas.

Esquecín falar das madalenas dos supermercados

mais non vale a pena.

Teño diante de min edificios

detrás deles hai máis edificios

e detrás destes outros

moitos máis e así sucesivamente

forman auténticos muros colosais

nos que estamos internxs

entre eles hai vías

para que camiñemos nas mesmas

direccións e enderezos

e lévannos aos mesmos lugares

arrodeados de muros de edificios

liñas eléctricas e antenas

bordéannos péganse a eles

vaise transportando a información

de todxs xs internos que vivimos

neses muros que conforman edificios

sons de sirena da policía

e ambulancias indícannos

que non podemos rebasar os límites

conformados por eses edificios

e as súas normas decididas

en outros edificios hiperprotexidos.

podemos facer, ás veces, escapadas

á natureza devastada

ou a outras cidades

cheas de muros-edificios

adornadas con luces e grilandas

nas vías das cidades

ao pé dos edificios

completamos o decorado de cemento

xs viandantes

introducidos en vehículos

cadaquén, normalmente, vai ao seu

sen importarlle máis alá do

seu núcleo, da súa secta

o que fan ou deixan de facer

xs demais. a non ser que

incumpran as normas ou rebasen

os límites preconfigurados

nos edificios hiperprotexidos

esas normas apróbanse

e se desaproban impostadamente

para poder mobilizar ao fluxo

da produción que a metade da

poboación crea en edificios

hiperprotexidos non habitables

senón laborables. é dicir

destinados á produción e ao traballo

que realizan xs cidadáns/ás que

viven nos muro-edificios que

teñen que pagar para poder habitar

ese traballo é xestionado por

moi poucxs cidadáns/ás

que acaparan o capital

quedando con unha suma brutal de

outrxs cidadás/áns que non teñen

case para pan

estes non se poden escapar

nin a natureza devastada, normalmente,

nin a outras cidades feitas de

edificios-muro para poder

contemplar o espectacular das luces

as grilandas e a comida a esgalla.

durante todo o ano xs viandantes

circulan ata os edificios para producir

outrxs circulan sen rumbo

ou en círculos centrífugos ou centrípetos

moitxs cidadás/áns están internos nos

seus muros ollando para os muros

dunha pantalla ou para os muros

de varias pantallas.

cáseque todxs xs cidadás/áns desde hai

uns cantos anos saéulles un apéndice

no seu corpo. é un apéndice móbil

ás veces está na man esquerda

outras na dereita, no peto do pantalón

ou da chaqueta ou do bolso.

no muro-edificio no propio compartimento

x cidadá/án pousa ás veces este apéndice

dalle algo de descanso. o problema é que

x cidadá/án cada vez descansa menos.

é explotado polxs poucxs cidadás/áns

que acaparan o capital. ou senón

autoexplótase as si mesmx.

camiña rápido x viandante porque

pensa que chega tarde e algunhas veces

non o agarda nada nin ninguén.

x cidadá/án-internx que non sae de casa

por non poder producir mira

polo cristal do muro e observa

xs viandantes, observa o sol

ou a chuvia e retorna á pantalla.

hai viandantes que o son sempre

non teñen muro onde internarse

todos os seus muros son externos

durme na vía, nun banco ou na comisaría.

para poder compensar este mal vivir

xs internxs, viandantes e demais explotadxs

por dentro e por fóra alíanse, como dicía,

con outrxs viandantes e internxs

intérnanse xuntxs, van pola vía xuntxs

ou consumen xuntxs que é a forma máis

plausible dunha suposta felicidade que teñen.

hai que darlle saída á produción que

elxs mesmxs xeneran e así en pequenos instantes

con outrxs viandantes ou internxs dos muros-edificios

sorrín, rín etc

algúns/algunhas son capaces de crear mundos propios

nesa vida intramuros e desa maneira

mitigan sufrimentos e xenreiras

que case sempre cuspen cara si mesmas

ou os seus semellantes.

os muros medran e hai moita xente

doutros mundos que queren vivir

dentro deles non queren estar doutro lado

onde hai guerras e miseria creada polo mundo dos muros

son xs piores escravxs ás/aos que se lles rouba todo o material

para contruír os edificios e o capital

os límites e as normas dxs que rexen

os edificios hiperptrotexidos impiden

que podan internarse nas nosas cidades maiormente.

dentro do noso mundo-muro-edificio

aínda que queren convencer dos adiantos

en materia de muro todo lembra a muros pasados

e así estamos.

na terra media con alzados e plantas

cada vez menos naturais

cada vez máis de plástico

só fai falla que inventen coa súa tecnoloxía punteira

as plantas de plástico carnívoras

sería toda unha revolución

que seguro anunciarían dentro

dos muros internos na televisión,

no móbil ou no computador.

SEMPRE SEDE (Poemario, 2002)

O pensador na taza que non quere unha taza
duramente inxire sete tazas e media
como nas cartas non de tarot non de comida española
non coa sorte de ter o sorriso cosidiño
pola vida ben posta neses anuncios
eses que son o debate intelectual maior
nos tempos de literatura marciana
ou de poesía e amor corazón corazón
tamén con esa asignatura nova universitaria
enxendrada nestes tempos que corren
o vouyerismo ilustrado en imaxes
provenientes do exemplo vital polo que suspiramos.
Novas relixións moito máis completas
que desbancan as antergas que non resultan de todo
ou máis ben os seus procedementos.
Dándolle a volta regolpean ao marxinado que ousa
non beber o maná ou non mercar as guirnaldas
machucándolle as súas ideas e praxes arcaicas.
Revolución tecnolóxica para modernizarse…
A base de revestir e actualizar os cacharros
e as pirámides para perpetuar a verdadeira pre-post-sempre-historia.
“Hai que ser verdadeiramente moderno”, dicía o outro.

 

As distancias son marcadas moitas veces por ún mesmo
non físicamente. Xa nos tentan separar de por si.
Semella que estamos programados para que non nos importe
somos como cascudas cada vez máis resistentes ao insecticida
a base de bacinas de todas as formas e cores
estamos preparados para aturar á intemperie
todo tipo de saqueos non só económicos
por parte de quen en última instancia só lle importa a economía
do subsolo que non habita e que prepara “habitable” para tantos
que soportan as distancias o desamor os saqueos e a non-vida
a base do insecticida que globaliza a todas as cascudas
que non protestan debido á pesadez do arrastre e a cabeza no lixo.

 

AMEN (sen acento)
Amodiño para cruzar o río
amodiño para regalar bicos
amodiño para regatear obstáculos paseantes
amodiño para repartir versículos e sacras hostias
amodiño, amodiño
amodiño para cruzar a rúa
amodiño para cruzar-te ou crucificarte
amodiño para cruzar cunha cebra polo paso
amodiño para pasar de rallas de adrenalina
amodiño para pasar con paso amodiño
amodiño para botarte a boquexar
este día calquera
para rirte estrepitosamente polas túas razóns
por tusir en mono co mono do traballo
amodiño por agardar polo mono do xantar
amodiño por ter un mono como xefe
o gran xefe-mono non é mono como o mono do zoo
o irmán do mono é un gran-irmán-mono-loxicamente
os globos bambéanse amodiño nas risas dos bebés
e cando a música amodiño entra nos oídos
e trinta e ún curas sopran polo órgano eclesiástico
para emborracharse de viño do arzobispado de dios
amodiño prendo un cigarro e pustuléame a pústula.

 

TORA-BORA (XXI)
Asubían os pastores barbudos para que se acheguen os cans?
procuran toupeiras con sachos os cans con acento de goma de mastigar?
Venden kleenex nas fronteiras señores británicos con té nos petos?
Será acaso para os nenos que choran da risa por ir de vacacións?
Un señor bigotudo xunto con outros señores entre eles “señor reverencias”
son os mellores lambedores de intestinos grosos do universo universal?
Cantan os cantantes, de onde son?
O seu son tamén cheira a goma de mastigar?
Ademais da cidade universal, non cheira a goma e carne queimada en ningures?
Os bombeiros do universo serán debuxos animados nun futuro presente?
Os filmes ródanse antes ou despois de que os feitos se precipiten fétidos feitos?
Por que pastores barbudos con sede non temen morrer?
Por que señores británico-universais-bigotudos por xantar ata goma de mastigar?
Por que señores noutrora cheiraban a goma queimada e agora queiman máis goma?
Por que eses señores e outros non saben contar, se son ricos e cultos?
Son menos un quilo de pastores barbudos e nenos que choran coa risa
que un quilo de señores con canciños quentes con acento de mastigar goma?
Queren o pastoso líquido por onde pastorean os barbudos, para facer chicle?
“Americano que se estira y que se encoge como las tripas de san jorge”?

 

Cortei unha tea con esperanza
canto todos os días bastante
esíxese máis.
Opino sinceramente coido
tendo a man normalmente coido
coido que non habería que demostralo
coido que non importa
non fixen a mili (por iso)
debe ser que me cren indisciplinado
secuestraron un día como son
Sábeno eu non sei nada
eu que sei
só sei que teño boa vista
bo olfacto
sei apalpar por tanto amar ou rexeitar
o gusto que me dá
se non fora polo exceso de nicotina.
O mellor aparte das miñas orellas
É o oído auditivo e melómano
malia ás alarmas e ladridos.
Do sexto sentido que dicir, sétimo ten sido
pero non teño décimos. Non xogo
pódese vivir con outras reglas?
Sen escadras nin cartabóns?
Ou debería botar lotite nas comisuras?
Tamén estou aquí ademais que na lúa!

 

Tras o vento vén máis vento
tras a pedra agóchase o oco
tras a tos pode que nicotina
e tras a cortina humidade e cristal.

 

Os espellos son uns “rebotaos”
aínda que che poñen as dúas meixelas
reflectadas nos bicos das ansias,
aínda que distorsionan os momentos reais
enganan a vista de paxaro
vése mellor a alta e baixa limia.

 

Tardamos en facer ruído
tentamos non danar
separámonos con coidado
e xuntámonos igual
habitualmente lográmolo
pero ás veces sen querer
querendo evitalo
facémonos dano
cos dentes cando amamos
coas veas cando choramos
odiándonos de mentira,
queréndonos de verdade!

 

E a estupidez non se cura
o prezo é moi grande.
E máis cómodo aforrar
e gastar hipocrisía
falsidade
crueldade
prexuizos
e felices por fóra
rir moito coas gracias
e desgracias dos demais
para ao final do día
sentir o oco e o veleno
no alento do desvivir.

 

O amor ocúltase
tápase-disfrázase
mortifícase
e case
non usamos
usamos desafogues
rañamos cabezas
rallamos a cabeza
e facemos moito ruído para que ollen o que non somos
tapamos-pechamos
cando sentimos represión mal empregada liberación mal entendida.

 

Teño escoitado moita teorías
de vida, de morte
de práxe, teóricos!
Hai cousas que recollo
e emprego
outras por suposto
non me convencen
pero na saturación de todas
que parecen lóxicas
e certas
agóchase a incerteza
e non soluciona nada a lóxica
por iso que ás veces
desafino e non entendo
non atino ao camiñar
e sorpréndeme o ardor
quizais porque preocúpame
demasiado
todo e demasiado quero
abarcar todo e nada abarco.

 

Din que curas violan
nos xornais din que violan
e o din agora
levan séculos facéndoo
sen pixas, con biblias
inquisicións mentais
productoras de desarraigos
e enfermidades
insuperables
que é o que corta a risa?
E produce comechón
ese deus-nai
que pasea contigo
e presencia teus actos
lembrándoche
cos seus ollos e eco
a necesidade de padecer
violando a túa mente
e producindo o temor
autótono, de por vida
polos séculos dos séculos
amén!

 

Está moi perto e moi lonxe
iso que chaman felicidade.
Perto nos momentos de risa
nas comidas e nos aloumiños.
Lonxe nos despachos
onde día tras día
encárganse de administrala
se é preciso
ou de quitala sen permiso
proporcionándocha a prazos
sen interés ou con el
coa lotaría
a televisión
o deporte rei
de copas tamén ás veces
és feliz
senón tamén ata
inventan drogas
do seguro ou inseguras
que cha darán
ou quitarán.
Perto, ao observar, fóra do cemento,
dentro do sorriso inquedo
de alguén a quen queres.

 

Cinza, coches
e berran
murmuracións de helicópteros
murmuracións de seres
seres humanos diríamos
ou non, ou diríamos ás veces
ou sí?
Pombas e campás
caladas
ás veces
outras
seguen berrando
e miañan
coma a gata
que se estira
que non coñece
máis que
comida-aloumiños-durmida
afiar unllas-xogar-bebida
e soños inalcanzables
de fuxir
a onde cantan os paxariños.

 

Non ven con esas gafas
que ao pasares
por alí hai máis que eles
só ven
clonacións de platós
e pasarelas de televisión
só ven o que ven
e non queren ver (si que poden)
porque lastima
ver e posteriores.

 

Curvatura de-descenso
ascende o ar ao meu cerebro,
un arácnido navega e flota
polo mar das cóbregas interxeneracionais.
Desgastarei se fora preciso as dáctilas
pola viaxe que realizan mañás e noites.
Tan hidratadas soluciónanse que esvaran
ao coller obxectos, sen mencionar os tremores
e suores dos dentes, de tanto mostrarse,
nos ascensos e descensos pola praia
chea de sal, area, auga e chiringuiño.
Arde por todos os puntos cardinais
e se non tes cardenais por riba, por baixo, etc
é porque teño beizos, non só dentes,
para succionar e accionar
a batería do meu amor.

 

Xenreira que se forma nas tripas
cando ves sangue e destrución
ao redor, en todos os lugares.
Medrando con pedras nas mans
con metal nas mans
con metais non preciosos na cabeza
non comprendendo por que non hai paz
para a túa cabeza, para a túa familia
para a túa irmá e para os teus amigos.
morrendo amigos, morrendo familia
morrendo a infancia, morrendo as ilusións
arelando a vinganza
(paradoxa)
forxándote un porvir como enemigo á
estrella mortuoria de goliath.
Por que non vas a escola?
Por que non tes casa?
Ou se a tes
Onde está o faiado?
Non podes subir a el
só podes mastigar a terra que non che pertence
e a raiba que che provocan
chorar sangue e entrañas.
Non comprendes e odias, odias, odias.
O teu futuro pode ser a morte por unha bala
ou podes procurar ti mesmo a morte e a bala
desesperadamente por arelar
Sinxelamente
a razón do teu fogar
do teu sitio no mundo.

Acaso é un delito

ser palestin@ e… nen@?

Todo é un timo
o timo da estampiña
en forma de billete
hai que procuralo
alcanzalo
o timo son os cartos
os timadores téñeno
e tímannos para
ter máis
máis diñeiro
que ademais fabrican
e poñen en circulación
en forma de anzois
e nós nadamos e mergullamos
e imos á superficie
e afundímonos
pola procura
con todos eses movementos
de todos nós
axítanse e revólvense
ríos e mares
as nosas fortalezas
e as nosas debilidades
de onde sacan partido
enerxía vital para
ter acceso ao espectáculo do timo
e todos e todas participamos
do timo da mentira
de ríos e mares inventados
cos nosos disfraces de peixes
uns máis grandes e outros
máis pequenos
competimos entre nós. Comémonos
e caemos nas redes cansos
e somos pescados somos peixe
en latas de conserva
destribuídos polo planeta
para as súas festas privadas
amósannos con luces na auga
de moitas cores ese mar
inventado no que estamos mergullados
con algas, plancto, arrecifes de coral
todo de plástico
e confúndennos coas nosas prioridades
a máis radical sería desfacernos
do traxe de escamas
e darnos de conta de que non somos peixes
non existen eses mares e ríos
prateados de aluminio
que nos fan soldar e des-soldar
que non queremos ir á guerra
contra outros “peixes” e que
queremos que entren nas nosas augas
as que queiran entrar
sempre coas súas lanchas policiais
pescando aquí e alá
e o mar quéntase
e xa non podemos respirar
derreten o xeo que conservamos
para non podernos subir a el
e vislumbrar a súa maqueta
de rañaceos absurda e patética
todo é un timo e unha mentira
metéronnos desde hai anos
por riba nas súas piscifactorías
e aí navegamos e nadamos
cos ollos abertos e vermellos
procurando nin paz nin descanso
non estamos mortos estamos cribados
de espanto créndonos peixes
con tres segundos de memoria
con ese tempo non nos podemos dicir nada
máis alá de si ou non
sistema binario augado e afogado
seguen botando copos de mala comida
nos nosos tanques de peixe
seguimos engordando de mentira
morrendo panza arriba
por onde camiñan cos seus zapatos lustrosos
estamos convertidos en peixes
de moitas clases case todas baixas
algunhas ata abisais
atopámonos cos cables no fondo do océano
e non os comprendemos
dentro deles van millóns de estampiñas
da virxe do carme
eles comendo caviar
e nós sen parar de desovar
quedamos exhaustos
e logo fabrican o pienso comida
de pésima calidade
todo é mentira.

Góngora e Quevedo
tiráronse un peido
a ver quen era o primeiro
a ver cal cheiraba máis
e ao unísono cagáronse
de feito.