O único animal deshonesto que hai no planeta é o ser humano

 

Fantaseémos un pouco. Quizais un pouco ou moitísimo, nunca se sabe.

 

Imaxinemos que a covid19 ou esa maldita variante do coronavirus xestouse na Galiza e máis concretamente en Ourense. Si unha pandemia global do mundo mundial xestada na provincia das Burgas.

 

Supoñamos que a teoría que algúns tildan de conspiranoica sobre o deseño nalgún laboratorio na China ou nos EE.UU non é certa e que a teoría que máis se achega a unha posible “verdade” é da que se falou e fala moita xente, incluídos os chinos. Isto é que saltou aos humanos a través do mercado de peixes e mariscos de Wuhan. Cidade brutal alicerce do capitalismo burocrático, industrial e tecnolóxico chino xa desde hai décadas.

 

Nese mercado, como ben se sabe, non hai só peixe e marisco aínda que se chame así. É un xigantesco mercado de todo tipo de comestibles e incomestibles do que millóns de persoas comen. Así pódense atopar entre outras moitas cousas inxentes cantidades de gando de todo tipo e de todo tipo de países, por vivir no mundo globalizado no que vivimos.

 

China non só foi medrando en décadas a marcha de locomotora bala senón que desde a crise do 2008 foi a salvación da civilización occidental gracias ao seu poderío en fabricación, produción de todo tipo de materias primas, capitais e capital humano traballando endiabladamente para que o mundo se sostuvera e fora financiado ata a crise da covid. Porque o mundo capitalista estaba fodido, coxeaba moitísimo. Ía a pique coa crise de 2008 endiante. Esa foi a auténtica crise. O antes e o despois de todo de magna maneira.

 

Leva habido multitude de crises porque o capitalismo é así e ademais precísaas, incluso invéntaas, pero a de 2008 deixou bambeando os alicerces do propio capital e aí xogou un papel determinante e superlativo o que é denominado como xigante asiático. Sacou todas as castañas do lume ao mundo enteiro. Traballou a toda máquina, todos os seus cidadáns traballaron a toda máquina (e traballan). Tanto é así que precisaban e precisan combustible. Mais, sobre todo, combustible alimentario para traballar máis brutalmente. E o millor e brutal combustible alimentario é o cárnico. Fonte animal de proteínas e graxa necesarias e precisas para alimentar a millóns e millóns e millóns de persoas que, moitas delas, na China, chegaron a obesidade (incluídos nenos). Problemática non moi estendida neste xigante antes de todo isto.

 

O combustible básico foi o porco. Porco criado e inflado en macrogranxas de moitas partes do mundo mais, sobre todo, en Europa e en concreto un dos países máis exportadores do pobre animal é o estado español.

Onde cada vez máis e máis vanse abrindo e proliferan estas macrogranxas. Algunhas agochadas para que non se poida ver o seu horror así como agochado o seu transporte pola mesma razón.

 

Pois ben, na Galiza, na provincia na que resido, en Ourense, hai certa cooperativa que xa ten demandado a un bo paisano por denunciar este tipo de explotacións (nunca millor dito) terriblemente contaminantes, a maiores.

Esta cooperativa co beneplácito de todas as administracións ourensás e galegas campa, desde tempos inmemoriables, por todo o territorio ourensán, galego incluso máis alá e desde hai xa bastante adícase a mantelar moreas destas macrogranxas de porcos etc que a súa carne antes facía traballar a moitos galegos, tamén, como combustible para a dureza e o frío. Algúns vellos teñen morriña e ségueno degustando merendas e ceas.

 

Estas auténticas explotacións están acaparando ata a auga de pobos e vilas para o seu mantemento.

 

Mais non, do que falamos actualmente é que todos estes centos de millóns, e algo máis, de porcos ourensáns exportanse maioritariamnte á China e están alimentados, seguramente, por cereal que posiblemente proceda da incendiada e desmantelada selva amazónica. Colleitado con hervicidas e pesticidas etc.

Parece ser que a soia é o cereal co que se lle fan engordar a estes animais. Cereal rico en estróxenos e non moi bo para a saúde en grandes proporcións. O emprego antibiótico nestas explotacións para procurar a “saúde” dos animais é tamén notorio.

Todas as súas deposicións misturadas con produtos químicos levan contaminando un montón de tempo a zona da Limia porque son vertidos inconcebiblemente sen ningún control. Perto dos ríos, do río Limia pero tamén noutros lugares semisoterrados onde non chamen moito a atención. Fíltrase no chan vai aos regatos, ríos. Acaba na que noutrora fora lagoa de Antela (que agora estase a dicir que queren recuperala desde o goberno central nuns anos? ) E toda esta borralla tranfórmase cos propios nutrientes da auga en cineobacterias (ás que se lle teñen denominado como partículas de guerra química).

 

Os encoros, como o das Conchas, que o outro día lin con estupefacción e ata risa, por non chorar, como se lle vendía o lugar, para un anuncio de nefltitx, ou como se diga, como fonte de auga minero-medicinal.

 

Da mesma maneira que se vende o encoro de Cachamuiña (a poucos quilómetros de Ourense). E de onde parte a auga que bebemos a maioría do ano os cidadáns ourensáns. Véndena como paradigma da auga e Ourense como provincia da auga e termalismo. Facendo un parque e monumentos institucionais recentes sobre o tema en cuestión neste encoro.

Está case todo o ano inzado de cineobacterias igual que o río que tanscorre apresado ou sen apresar. O río Loña.

 

E así multitude de ríos e encoros ourensáns, polo menos, están cheos de contaminación e así a auga que bebemos está hipertratadísima con cloros e outros compoñentes químicos que penso non deben ser moi saudables.

 

Auga tratada por unha empresa que hai máis de dous anos que expirou o seu contrato no concello de Ourense e que ao que se adica, aínda, a día de hoxe é botar lixivia a todo meter polas rúas de Ourense ás noites. Vén de ser premiada, con non sei que premio, supoño que pola súa laboura desinfectante e branqueante que ata deixa desgastadas as beirarrúas. Ademais de entorpecer o paso dos viandantes por toda a cidade. (O lixo acumulado polos cinturóns arredor de Ourense está, iso si, dunha maneira semellante a como estará unha macrogranxa)

 

Fraga dixo hai anos aquilo de “Galiza, o país dos mil ríos” dicimos (moita xente o dirá) “Galiza o país dos mil ríos contaminados que ademais van ao mar).

Mar como o mediterráneo ou o mar menor cheo de xurros polo mesmo motivo e que rematou cos peixes todos. Todos!

 

Este é o problema. A carne, a industria cárnica. Ademais foco de coronavirus nas súas plantas como se puido e pode observar en toda a pandemia. Noutras granxas como as dos visóns a historia é xa moi moi recorrente. Incríblemente recorrente.

 

A industria cos animais, ademais de ser aberrante (así o vexo) sae moi cara. E logo rínse da xente que optamos por non facer consumo, como se os animais foran produtos, e nos opoñemos a todo isto. Os animais nosos irmáns. A chulería procárnica brutal, insensible e patriarcal.

 

Pero voltemos á fantasía e ao mercado de Wuhan onde están desembarcados millóns e millóns de animais ou “produtos animais”.

 

Imaxinemos que eses porcos chegaron da Galiza e máis concretamente da provincia de Ourense e imaxinemos que o salto viral foi producido por un animal salvaxe que ben en Ourense ou ben en Wuhan contaminou ao animal porco.

Imaxinemos “a china” que lles tocou aos chinos ao comer para poder seguir traballando a toda máquina un cacho de porco ourensán e despois non parar de contaxiar dun persoal a outro persoal. Imaxinemos en definitiva que o covid19 foi propiciado por unha macrogranxa no corazón da provincia galega de Ourense. E imaxinemos, ou millor dito, pensemos… Por que seguimos facendo as mesmas cousas que ao comezo da pandemia? Por que o mundo non aprendeu e non se dá conta do terrible de sacrificar animais ademais nun sensentido (se é que hai algún sentido en facelo). Como non se percata a xente do terrible da contaminación e non se activa para non permitir que todo isto ocorra?. Como á xente non ten ningún vestixio de troco e loita para mitigar o que xa está enriba nosa desde hai anos. Isto é o cambio climático! Como ao persoal non lle comeza a renxer xa este sistema capitalista dunha vez e a maquillaxe fascista para que prevaleza? Por que se quere seguer a facer o de sempre? E síntense orgullosos!

 

A día de hoxe seguen e seguen proliferando macrogranxas cada vez máis grandes no estado español. Os chinos en en xeral a humanidade máis obesa. Polo menos a civilización occidental etc (falo de síntoma. Non son gordofóbico. Son gordo). Cantas proteínas animais precisa un funcionario?

 

Os ríos seguen a contaminarse. As emisións non cesan, o turismo repunta e queren que repunte (queren o de sempre). As condicións laborais son de pena, a tecnoloxía non procura salvarnos senón controlarnos e seguer a facernos aínda máis esclavos.

 

Virán e virán coronavirus e desastres (todo forma parte dun filme bastante chungo. Se Guy Debord erguera a cachola).

Porque non se quere aprender ou o impiden por todos os medios (de comunicación…).

 

Agora mesmo millóns e millóns de animais están sendo transportados para o seu sacrificio polas estradas e autoestradas, ferrocarril, avións, barcos… de todo o mundo.

 

Todo o mundo inventou ou inventa as súas teorías sobre o fenómeno covid. Eu tamén quería inventarme unha.

 

Que queredes que vos conte
quizais non queredes que vos conte nada
estades cansxs de min
que queredes que vos conte
que eu mesmo estou canso de min
pero sígome contando cousas
que queredes que vos conte
o complexa que é a vida
pero hai unha forza poderosa
que me incita a seguir
malia hérnias e baixas neuronais
que queredes que vos conte
que penso no mundo a cotío
desde que era ben cativo
mais semella que teño que
demostralo sempre
para acadar aprobacións
que queredes que vos conte
que non teño feridas
que eu mesmo son unha ferida
que pola mañá cicatriza
co almorzo e un novo día
que queredes que vos conte
que vivo desde hai a tira de anos
con outra ferida que coida da miña
e cando poido coido da súa
que queredes que vos conte
que está tocada e quizais confusa
mais paradoxicamente ten as cousas claras
e puntualmente bícame e abrazame
mais deuse de baixa
non sei moi ben o por que
no santo oficio de pegar
os corpos extremamente
que queredes que vos conte
que toupei coma unha castaña
novamente e non tocaba
mais que nunca non tocaba
e a rabia subiu a un globo
e esvaeceuse como o meu
raciocinio durante semanas
que queredes que vos conte
que foi distinto
que o fixen distinto
e podo contalo cedo
podería ser un orgullo
aínda que haxa xente que non entenda
pero nin sequera é para min orgullo
que queredes que vos conte
que encho de palabras máis que nunca
o aire e diríxome ás outras
hai quen me escoita
hai quen me trata coma sempre
ou pior
que queredes que vos conte
que estou desestruturado e desubicado
non sei se subo ou baixo
estou no outro lado
… da cidade
coas miñas feridas
que son eu e é ela
que queredes que vos conte
que me da igual, por vez primeira
unha morea de cousas
agás as miñas raíces
unha vez resolto
que case todas estan apodrecidas
que non quero estar na póla
que quero ser unha póla
e quizais que aniñen en min
que queredes que vos conte
que estou no quilómetro cero
que fumo demasiado
que como demasiado
e aínda non durmo o que debera
ela dime que é preciso
para voltar soñar
que queredes que vos conte
que estou aburrido das estatísticas
das defuncións, das vacinas,
de catalunya, das garabatas do parlamento
… dos teleñecos
que queredes que vos conte
que odio voltar ao meu barrio
a por roupa, a por algo
e ollar as olladas
e trousar ao seu paso
e trousar aos seus pasos
que queredes que vos conte
que meu cambio de paradigma
é o cambio de paradigma
do mundo enteiro
que queredes que vos conte
non o agardaba
sabía, si, que moitos e moitas
pero a estabilidade é tan fráxil
saltou de cachos en cachos
na miña cabeza outra vez
que queredes que vos conte
que moita xente anda ao seu
mais outra non
que queredes que vos conte
que onde vivimos agora
síguennos a dar guerra
os tanques de guerra
que aínda por riba reciben premios
limpeza de humanidade
só sentada en terrazas
vendo pasar as patacas fritidas
das mans ás bocas
que procuran unha bebida refrescante
que queredes que vos conte
que o 15% de tributo
das grandes multinacionais é unha puta merda
e que seguen aí a lei mordaza
e a reforma laboral
que eles non van contar con nós
non nos van preguntar a onde ir
neste posible cambio de paradigma
que queredes que vos conte
que teremos que collelo nós
que deberíamos obviar as súas colunas
e seguir xuntándonos nos parques
ou onde sexa
mentras poidamos
que queredes que vos conte
que non se trata de competir
nin obrigar a competir
para facer cousas en benificio da xentiña
que somos nós, vós, eles e elas
que os prexuízos, os marcos e os dogmas
sexan o alternativos que sexan
xa non funcionan
xa non van funcionar
que queredes que vos conte
que falo un pouco por falar
ou escribo un pouco por escribir
porque facía tempo que non o facía
e cóntovos que teño ganas de fumar.

“Para Dann, Mamá queridísima parece tener tantas encarnaciones como Visnú: acá como un regazo marino, allá como un pecho/montaña, acullá como Poseidón, por cierto un macho. En resumen, que el lenguaje del turismo tiene éxito porque promete una regresión usualmente formulada como fantasía sexual. El biquini blanco de la chica de los anuncios evoca la virginidad; la literatura de viajes está repleta de representaciones mamarias como montañas, cúpulas de mezquitas e iglesias. Pero las glándulas mamarias no se limitan a esas apariciones convexas y aisladas; uno las encuentra también en todos los pasillos del supermercado mundial del consumo que evocara Baudrillard.”
Turismo de masas y modernidad: un enfoque sociológico (Julio Aramberri)

 

Non detesto a mobilidade ou a viaxe en si mesmas pero non me satisface en absoluto coñecer que pinta ten o macdollars de Berlín e toda a cultura rápida, como a comida, de subir, baixar, ir, voltar e ollar demasiadas cousas sen moito sentido máis que o de atoarse e asfixiarse de tanto que ver con só dous ollos. Ou compartir area e lata de sardiñas con rodas con milleiros de cordeiros máis, aínda que ás veces o teño feito e o fago. Tampouco viaxo ou viaxaría para ter que contar despois, ao meu regreso, amosando, ademáis, centos de fotos de monumentos ou outras atraccións turísticas do lugar, a onde me despracei, acumulando galóns e fantásticas experiencias xamais vividas polos comúns dos mortais. Non me congratularía nunca de viaxar milleiros de quilómetros en avión, por exemplo, por catro duros porque non me parece normal. Non é normal que poida facer iso a cantidade de humanidade que o fai. Non falemos xa do turismo cara o “terceiro mundo” e todos os privilexios e destrucción da nosa civilización a ese respecto.

 

O mundo está convertido nun grande parque temático e un dos países pu(n)teiros nese sentido é o estado español. Aquí véndese a deus e á súa nai para que veñan a vomitarnos e a mercar litronas ou auga mineral ao baixar dalgún cruceiro. Desfaise a costa e a montaña, ríos e mares para que todo luza no seu atuténtico esplendor. Mais todo isto, xa sabemos da moitos postos de traballo (sic, sic). Na Galiza o reclamo turístico máis importante está fundado por unha mentira ancestral, poderíase dicir, que é o camiño de Santiago e todas as connotación relixiosas que conleva coa súa carga de hipocrisía e falacia. Tamén se venden moitas gaitiñas e gaiteriñas nas tendas de souvenirs e resulta todo moi dinámico e espiritual entre o bocata de mortadela ou o arroz con lumbrigante. Ourense é unha cidade que quere basear o seu futuro no turismo a través de algo como o termalismo que ao meu parecer non debería albergar grandes masas porque penso que o primixenio do asunto non é para nada ese enfoque espectacular que pode facer que se reborden as charcas e que se lle quere imprimir, como ao resto de pretextos que se procuran en todo o mundo para que circule o capital humano e económico a través dese chamado turismo.

 

Resulta paradóxico e brutal que mentras millóns de persoas circulan polo mundo todos os días na procura de todo tipo de luxos existan outros millóns de persoas que non poden moverse e andan á procura de buscar refuxio debido ás guerras armamentísticas e climáticas que provoca “occidente” nos países “orientes” e de “abaixo”. Esta xente que o precisa non ten mobilidade. Está sendo sepultada en campos de concentración. (Agora cos pasaportes de vacinación imaxinádevos)

 

Hai quen dí que o nacionalismo cúrase viaxando. Eu non é que me considere nacionalista pero Hitler viaxou moito e non se lle curou para nada ese afán. Ao decorado/decorados e a quen os move tampouco se lle cura o afán de poñernos os prospectos de vacacións diante dos fuciños de lugares que están demasiado lonxe da vida real. Mobilizando masas inxentes de persoas que se estorban, de persoas que o estropean todo, natureza arrasada, contaminación arreo e moito mal humor que se disipa un pouco ao comprobar o cosmopolitas que logramos ser por uns días e o moito que comprendemos e coñecemos costumes e culturas cada vez máis semellantes entre si, durante ese curto período de tempo, case sempre, na lingua(s) do(s) imperio(s).

 

Os humanos estámonos convertindo ou somos xa unha plaga. O outro día lía un comentario nunha rede social (na mesma que coloquei este “artigo”) sobre uns corvos mariños que hai na miña cidade… “Que se eran dunha clase destrutiva… Que comían cinco ou seis quilos de peixe ao día etc” Eu corteime en contestar, non sei moi ben o por que. O dito que a verdadeira plaga somos nós e se ademáis adicámonos todos e todas a ser cosmopolitas para que existan moitos camareiras entón, cada vez máis, xunto con outras lacras, isto non vai poder continuar así, está claro. (Así foi e non se aprende) ?

 

Por certo, a idea de teletrasportación tamén me pareceu fatal sempre. Pódese estar nun lugar só e en todos á vez!?

 

2016 Alfonso Rguez

2

(política)

cando todo goberno cese

cando todas as plumas de anxo caian

 

canta agora ti

esa páxina en branco

 

(chus pato, carne de Leviatán)

 

arroxei e petou no banco de pedra

depositouse sobre o chan tan cheo de flores

esas que no fondo valen para tan pouco

e sabes? un can famento dará boa merenda

desta noz da miña gorxa

xa farta de berrar.

logo lancei nun golpe de sorte o cinceiro

dado a volta e recén lavado con auga de billa

despedínme das gatas e saín correndo

pero no ascensor estaban os nenos de venus

e tiñan prioridade

ao final chegoume á vez

e baixei calmo cara o río

cara o meu destino consciente ou inconsciente

e baixo a cheminea de ladrillo laranxa

por riba dun banco e outro banco

enriba miña unha señora quería saír de alí

cría que non había saída

indiqueille

indicoume o sumidoiro

prendín un cigarro

un rapaz todo de negro viña directo cara min

cubrínme co disfraz que todos empregamos

nestes días

o lugar marxinal moi marxinal

o sumidoiro moi especial

soaba a auga

valados amarelos cortando camiños

por eses lares tan atraíntes

ultimamente para min

fotografiei a herba

non por min senón pola cámara

que ás veces ten poderes

como o meu ordeñador

e indican o que teño que facer

ou me dan alertas

e non estou valado amarelo

nin valado azul

a cámara fixo unha ráfaga

de ao menos vinte fotos

sei que a ti non che fai gracia

que che conte estas cousas

pois alí no banco sentado

e un banco riba miña

e despois do tipo de negro

apareceu un tipo

que había moitos anos

que non vía e que ti coñeces ben

na casa de atrás dos espellos

percibín a palabra imposible

e lembreime do cadro do estudo

da nosa casa

ese tipo que coñeces

vin que transportaba

unha bolsa e non de polvoróns

ía completamente traxeado

pero dunha maneira moi absurda

de branco-beige

e o incríble é que lle fixo gracia

verme e saudoume

fun á terra media a continuación

a dos mundo dos soños

e saiu o sol na miña cervexa

negra e portuguesa

cun copo de cristal galego

tamén brillaron os aperitivos

adorados e laranxas

comín con fame dous dourados

non sei se serían feitos ao forno

ao forno de adobe estupefacto

a leria dos fornos

a leira das carboneiras

os carbóns nas caldeiras

os cemiterios

as flores

e as lobotomías para flores

ao mastigalos dinme de conta

de que catro homes estaban

nunha terraza da terra media

falando seriamente

xúroche que coñecía a ún deles

de ollalo na caixa negra?

un director de cousas ou algo así?

fíxenme a un lado polo do restrictivo

e baixo unha árbore noviña

que ignorante de min non coñezo nome

fumei

os homes marcharon

o sol foi a menos

despois a máis

coma todos estes días

rematei coa negra ou preta

e pillei no estanco fidelidade

despois de terche feito estragamentos

cando marcharas arroibada

cara á capital

eu cagara

e, como digo, marcharas

despois saiu o sol outra vez

e puxen a radio outra vez

algo ocorre que non teño nin idea do que é?

Non eu non quero ser esa persoa unida por un cordón umbilical aos supostos nutrientes cos que nos “agasalla” ese ente enredante e global, neuronal, funcional que anexiona a todas as nosas almas nun todo simulando e situándonos por riba desa montaña máxica que é a nosa cadeira ou o noso sofá, as nosas mans. A nosa cadeira de rodas ou o noso tacatá andante diante da pantalla co líquido amniótico rebordando das esquinas e comodidades.

 

Inutilizando parte do noso cerebro e estimulando bestialmente outras para un rendimento efectivo, unha produción satisfatoria que acumule ou reverta dados aos pasos de todos os ollos. Eses dados e ollos tamén nolos miramos fronte a fronte nas cadeiras dos bares aínda que non teñan rodas e/ou deixáramos o cordón umbilical na casa ou na rúa.

 

As risas por outros líquidos e sustancias amnióticas fortalecen a idea dunha suposta identidade coa que cremos fortalecernos, evadirnos ata abrir de novo os ollos secos de case non palpebrar enchufados á computación da nosa vida, da nosa música, da nosa poesía, da nosa arte, da nosa política, da nosa cultura. Compartindo con multinacionais e outras redes de espionaxe os nosos hemisferios esquerdo e dereito, as nosas glándulas salivares, o noso sexo, as nosas sombras ata que apagamos para soñar en virtual sen case padal que levarnos á boca. Sen destino vacacional que non esté tramitado e dirixido por dispositivos que en troques de mobilizarnos nos inmobilizan. Así estamos en todas partes e en ningunha ao mesmo tempo e ese mesmo tempo está sendo usurpado online e con premeditación e alevosía polos vampiros e os seus acumuladores de enerxía vital que rouban e nos devolven en forma de saturación e ruído provocado por eles e por nós neles e neles en nós. A voz humana nun mesmo raio que electrifica o eterno nadal.

 

Iso non é unificador porque desnaturalizan e compartimentan, estancan aos individuos enredados nunha madexa fluorescente que non permite o achegamento en liberdade ao outro. É a sofisticación máis absoluta da escravitude iso que chaman progreso tecnolóxico. Todas as variantes supostamente beneficiosas son somentes o canto da moeda para atraparnos neste capital luminoso e negro. Insertados nos enclaves necesarios somos sometidos a un bucle incesante de tests sobre as nosas xeografías mentais. Somos sometidos incesantamente a probas de dor e resistencia, tests de intelixencia, de emocións, probas virtuais que desenvolven o mal real ás nosas almas e corpos de verdade. Sometidos á sobreinformación máis aberrante, ao sobrecoñecemento de cousas inservibles para nós humanos vulnerables, sometidos a torturas emocionais e á competitividade máis terrible en aras de someternos os úns aos outros para o bo ver do grande ollo que axita, tamiza e selecciona todo aquilo que o pode facer máis grande e poderoso.

 

provoca todos os fluxos virtuais e reais. Deslocaliza, localiza, atrapa e vomita cara nós novamente. O traballo asalariado xa non é tan importante. O noso salario son outras cousas que adoitamos facer nosas crendo que nos benefician. pulsamos para “eles” “prememos” para “eles” “gustamos” para “eles” e seguimos vivos porque así o queren eles. Somos a materia prima, somos a fonte de enerxía de todas as enormes fontes de alimentación do sistema mundial.

 

Non podo crer en nada disto, non podo crer que se simule esta terrible lei con conexións máis ou menos místicas de enlazamentos enerxéticos e supletorios dunha que debería ser a esencia humana. E se esta esencia existe e está sendo inoculada nas máquinas absorventes da turbina maligna non teño nin idea de como rebordarnos en lava do volcán durmido e fuxir quizais desta maneira tan abrupta, explosiva cara outros firmamentos dunha galaxia nova que quera conformar novos relevos e cartografías onde a vida sexa vida e non enferma e putrefacta vida sorbida por enfermos vampiros ávidos de eternidade infernal.

A VIDA NÃO É UMA MODA
Após décadas de advertência, há uma reação a favor da Terra e dos seres que a habitam, para que o desastre se estabilize ou não atinja a irreversão, pelo menos para os seres humanos e milhares de espécies. Dominados por aqueles humanos que dominam a natureza e, desde tempos imemoriais, poucos deles dominam a maioria de nós que somos muitos mais.

Ele se perpetua e nos leva a algo sem precedentes. Não houve reações dignas de nota à magnitude do que está por vir. De fato, é a magnitude acima de tudo. Não há nada mais importante para a vida em comum, no lugar em que vivemos. Na verdade, não nos mudamos tão longe. Não quero dizer a defesa contínua e oportuna de territórios ou recursos por ambientalistas e povos indígenas. Há lutas, e muito louváveis, que custam aos mortos, desde tempos passados. Quero dizer a resposta global ao que eles chamam de civilização e o progresso dela, que é o oposto. Linguagem distorcida.

Desde a revolução industrial até os dias atuais, ao longo dos anos, não foi, apesar do orgulho manifestado pelos exploradores, tanto pela natureza explorada quanto pela natureza devastada, mais do que uma linha de montagem para produzir bilhões de coisas megalomaníacas e quase tudo inútil para a essência vital de estar em harmonia com a natureza, em amor e em paz.
Armamentos e guerras até os limites genocidas, devastadores. A ciência e a tecnologia estão se tornando cada vez mais aberrantes e produtoras de morte do que nunca, e estão apenas buscando benefícios. Em nome da comunicação entre cidades cheias de desolação, o planeta é pavimentado. Montanhas estão quebradas. Pontes de quilometragem são controladas destruindo tudo. Florestas e selvas devastadas. Rios e mares contaminados. Polui o céu e o universo.

Milhares de espécies são exterminadas. Recursos dos países menos desenvolvidos estão sendo saqueados, mas os mais ricos estão sendo desenvolvidos. Derramamentos de resíduos industriais em todo o mundo e outros sobem para a estratosfera, criando uma bolha de poluição. Mas diz-se que ainda nos salva de temperaturas mais altas que podem estar ocorrendo neste mundo. Os pólos estão derretidos e nada é feito; pelo contrário, você deseja que ele faça rotas comerciais e os poucos sacos de óleo restantes para alimentar as indústrias poluidoras e o transporte. Queima a terra seca de toda barbárie civilizada. Tudo isso em um loop infame, mas não infinito.

É a falácia da sustentabilidade, afirma a monografia publicada pelo grupo Ren de Ren em 2008, aqui na Galiza. É a falácia, a diminuição também, e é, porque acho que não devemos diminuir, mas anti-crescer. Restringir, parar imediatamente. É hora de parar de produzir, parar de poluir. O que vemos é que o capital não faz sentido. Apenas para nos devorar, devorar e a partir do ganho e domínio de poucos sobre o resto, sejam pessoas, animais, vegetais e o relógio não para.
Dize-se que não há tempo. Há muita coisa que se sabe. É hora de exigir que, do contrário, queremos que o desastre termine. Agora, mas o que importa para o mundo, se apenas os interesses atuais (que são insuportáveis ​​para a maioria) não a vida, os filhos, os filhos de nossos filhos e assim por diante, então continuará. Provavelmente morreremos antes de uma infecção, câncer ou ataque cardíaco que devido às mudanças climáticas.

 

Publicado no nº 183 (Novembro 2019) do Novas da Galiza

hai xente que precisa

unha pistola

hai xente que precisa gumes

ou cores chamativas

ou inadvertidas

logo hai xente que só vé

algúnhas cores ou unha só

como explicar o teatro?

nin sequera ao teu corazón

aos nosos cerebros

como esta sociedade

cómenos co medo?

e cando non o temos

dámolo

como somos controlados?

como somos escravizados?

por lentellas e chucherías

como pechan as billas!

algunhas…

porque outras ábrenas

como o meu escrito

tórcese no papel pola química

antes de tentar durmir

cousa que conquerín!

como che van situar nun mapa

a terra é enteira para nós

e para vós e para aqueles

e aquelas e outras e outros

como se merca todo?

co vil metal!

que nace nas pedras

cálculos de ril

provocados por auga

infestada de contaminación

para que porco ou polo?

para traballar!

e mercar máis porco

e máis polo

por que agulla?

para tenreiros

e algunhas tenreiras?

por que roubar

o leite ás vacas

se son sagradas

por que inutilizar

o amor

o sexo

só estimular

para producir

como nos enfrontan

entre nós

entre vós

para competir

somo sementan

coñecementos a mansalva

informacións a mansalva

para competir

os campións da profundidade

coma no deporte

rei é o fútbol

ata que o fútbol non desapareza

haberá monarquía(s)

ata que a liga non desapareza

existirá a banca de voitres

que nunca entran na cadea

e se entran saen

coa porta xiratoria

do branqueo dos cartos beeeeeee

como suben e baixan o caudal

do río

e matan gatas sen sombra

e cans cegos e xordos

como as camelias

non son conscientes

de que foron fabricadas

nalgunha empresa

que se fai a sueca

do país onde comezou

o nazismo

e agora venden repúblicas

de felpudo

onde limpar os virus

despois de vendimar?

e comer ostras

e atoarse coa pérola

e tragar o discurso

patriarcal, social, mainstrinj

por moi alternativa que sexas

non dar créditos ás hienas

ou aos golfiños, ou aos lobos

aos xabaríns, aos cogomelos

ou aos páxaros e páxaras

e si dar crédito

ao agasallo do camelo

ou polo menos asumido

non rebelarse!

e non deixar que se rebelen!

Nin que se revelen

ser controladxs por dicir

a verdade ou polo menos as nosas verdades

por familia(s)

moitas delas horrendas

enchidas de tabús

e pedagoxía negra

enfurecerse ao escoitar

todo isto porque…

no teu taxi, no teu ordeñador

na túa televisión, no teu xornal

na misa do galo negro

ou nas seitas

nos vídeo xogos

e nos bares

machácante con cóvado

orella de porco

lingua de rata

verme morto

suor e estrabismo

todo polas doses

polas pantallas

de todas as cores

polas carteiras

os móbiles

que son pistolas!

a paz social

que é unha mentira

é unha falacia

igual que a lei e a orde

no fondo estamos en guerra

nunha guerra eterna

e desproporcionada

e moitxs non o saben

e xs que o saben

ou non se deciden

pasar a acción

ou silencian

ou delatan

manipulan

ou folla de lata

ou cresta afiada

nilhismo salvaxe

e pallasadas

con pólvora

estralantes

querer infundir medo

con salvaxadas

non me gusta a pólvora

asusta as animais

e todas as flores murchan

antes de ser, moitas,

lobotomizadas

xa non me fai gracia

o martiño peixeiro

nin a garza, a gaivota,

a tartaruga, o visón

e as súas raposas

todos e todas

comen merda do amo

a integridade é pecado

pensar por ti mesma é pecado

dicir o que pensas é pecado

e facer o que pensas e dis

é o suicidio social

eu nunca me quixen suicidar

a grande mentira de pinocho

eu quería escapar

porque ao fin descubrira

o fedor

xs que vivimos xuntas

non cheiramos moi ben tampouco

pero no fondo, aínda moi abaixo

respectámonos e querémonos

e corre aire cando ten que correr

e non hai peche

e en moitas cousas facemos

o que nos vén en gana

a un neno consentido

non se lle practican electrochoques

nin comas inducidos

a un neno consentido

déixalle escoller o seu mapa

non se lle sinala

non son monstro

non es monstra

non sodes monstras

ou si?

son eles e elas

por moito platón de lentellas e revisións contemporáneas

non son nada negativo

que non o sexas ti

e ninguén che ten que dicir

o que tes que dicir

o que tedes que dicir

o que tes que facer

o que tedes que facer

decepcionar é un pracer

e deberon sentir moito pracer

porque a min decepcionáronme

e decepcionan unha e outra vez

os da miña prole, os de moitas proles

o o puto patriarcado o puto matriarcado!

sinto vergoña cando abro a porta

sinto vergoña cando vou por alimento

e sinto vergoña de min mesm@

por non incendiar esa casa

onde me abandonastes

de non ir rendir contas

ao lugar onde fun torturado

ata a extenuación

non podo esquecer, meu amor

non o podedes comprender

pensas que ese charquiño roxo

ou a pedra no teu lombo

son pesadas mais non

limpado, limpástelo

nunca me liberarei

senón vos liberades vós

senón depositades todo o que sentides

e pensades nas súas putas alfombras

a min matáronme. estou morto

e queren seguir matándome ata o infinito!

 

o meu avó foi xornalista, libreiro, quiosqueiro, escritor, preso e mestre
mais arrebatáronlle a mestría despois de estar condenado a morte
a súa filla maior fíxose mestra e arrebatáronlle a mestría…
un grande terratenente da zona de valdeorras
ela era da súa propiedade e américa como se chamaba a miña tía
non puido nunca liberarse nin viaxar a europa como maría barbeito
a miña tía chamábame king kong cando eu era neno
tentou fuxir varias veces do lugar onde estaba confinada
pero eran uns tempos nos que a súa traxectoria profesional
non podía desafiar o confinamento das labouras do fogar
coma as de millóns de mulleres instruídas polas normas
das seccións femininas de falanxes que se elevaban tapando o sol
a miña nai non foi mestra nin o meu tío nin a miña outra tia
a miña nai tivo que servir nunha casa allea ao quedar preñada
ao parir, a súa primeira filla, tivo que permanecer case catro anos nesa casa
os meus pais xa estaban en ourense
o irmán maior do meu pai casou coa filla doutro terratenente
o mesmo que prohibiu ao meu avó materno dar as aulas nas aldeas
despois de saír preso
el estaba enfermo
miña avoa traballou ata rebentar e a súa filla, maior que a miña nai,
pero menor que américa serviu en todas as casas dos ricos do lugar
miña nai tivo cinco fillos
tres fillas
dous fillos
antes de comezar a perder a memoria dicía que non quería ter tido ningún
os meus pais falaron e falan o galego
educáronme en español, entre aspas
desde hai xa moitos anos falo o galego con eles
a miña lingua materna é a esquizofrenia
a miña tia américa morreu e a miña nai díxomo na rúa do mercado,
na ponte, en ourense, cando voltaba dun festival celebrado en cáceres
no ano 97, o mítico womad
o meu avó estivera en cuba
exercendo, entre outros, de xornalista
o meu avó tiña un quiosco-libraría nos xardíns do bispo cesáreo
fronte a alameda en ourense
onde se reunían os de ateo, unha asociación de mestres
laicos e republicanos da cidade
saiu nunha lámina do xornal local por excelencia
ao carón do quiosco estaba a estatua de concepción arenal
agora está noutro lugar
o quiosco foi queimado ao comezar a guerra civil
e hai unha lenda que di que as cinzas foron depositadas
na porta da casa familiar
miña nai era unha cativiña cando meu avó pasou tres anos na cadea
condeando a morte
miña nai foi unha confinada
miña tia américa foi unha confinada
millóns de mulleres fóronse confinando
nun país onde pensar era moi perigoso
ao meu avó confinárono
e todo foron cárceres
e algúns son nostálxicos dos cárceres
e negan as execucións e os confinamentos
e non queren desenterrar os ósos
duros de rillar
maría barbeito quería unha educación
para que a miña tia américa nunca fora confinada
para que a miña nai nunca fora confianada
o meu avó deulles unha educación
para que a miña tia américa nunca fora confinada
para que a miña nai nunca fora confinada
unha miña irmá foi mestra
hai pouco que se xubilou
non a miña irmá pequena, non a irmá maior que quedou anos na aldea,
foi mestra case toda a vida en a coruña
onde reside
cando non está en ourense
ou na casa da aldea, confinada,
onde hai unha pésima conexión a internet
si viaxou a europa e a américa
pero quixo ter fillos mais non puido
non por nada divino
foi entón nai da miña nai
quizais algo do meu pai
aínda moi maior, a día de hoxe, meu pai case cóidase só
non hai moitos anos no xornal local de ourense
saía unha nova que me deixou fora de min
o que fora marido, o terratenente, da miña tia américa
despois de morto deixou nun galpón agochadas granadas
e otras armas que quedaron oxidadas e cheas de po
tiña medo que baixaran “os da guerrilla”
tiña medo que rescataran a américa
da súa cruel conquista.

As persoas estamos suxeitadas

neste mundo económicamente

dan igual as túas ideas

a xente que pasa fame non pode pensar

e a que pode pensar pensa

que pode pasar fame

dan igual as túas ideas

as accións que poñan en perigo

a túa suxeición económica

non as vas realizar

as verdadeiras accións que poñan en perigo

a túa suxeición económica

non as vas realizar

só realizas as que che poidan devolver esa suxeición

ti sábelo

eles e elas sábeno.

“Me dijeron:

— O te subes al carro

o tendrás que empujarlo.

Ni me subí ni lo empujé.

Me senté en la cuneta

y alrededor de mí,

a su debido tiempo,

brotaron las amapolas.”

― Gloria Fuertes, Mujer de verso en pecho

 

Rescatemos o fandango e as baleas
e os golfiños na area pero aos golfos non
que non perece a pena
rescatemos sacrilexios anti-aritmética e alegría
aos presos e presas condenados de antemán
que non perece a pena
rescatemos sortilexios de mentira e de verdade
soliloquios e aos icebergs tinguidos de xirope
que non perece a pena
rescatemos ás boas faladurías e os libros do faiado
Ás noites de lúa chea e ata as linguas mortas
que non perece a pena
rescatemos a memoria proxectora do presente
aos visóns das súas gaiolas e ás leitugas da terra
que non perece a pena
Rescatemos á terra enteira e ao ar, aos ventos,
aos océanos, ao sol e ao espazo interestelar abofé
que non perece a pena
rescatemos ao merecedor da primavera, á luz
e a vida enteira, nun vaivén rescatemos á morte tamén
que non perece a pena.
Que non perece a pena e non a merece a falta de dioptrías
para aturar ás economías que agreden e aplanan
as nosas vidas que non perece a pena de tanto desastre
que non merece a pena seguir aturando
esta economía para tantos nociva
non rescatemos esta ruína de economía
que suxeitamos cos nosos brazos aos amos
e os seus cairos afiados succionan a nosa vida.

 

(Bonus track dunha cassette editada no 2013 co nome de Pigs and bolachas)

 

Para escoitar o bandcamp sen esta peza: https://pigsandbolachas.bandcamp.com