Escribe a túa busca por palabra clave e pulsa ENTER

Soño

Non sabería por onde comezar. Tiven un soño que se podería tildar de significativo, simbólico e vislumbrante a un tempo. Aquí na casa de Antonio Puga con arrecendo aínda a pasteliño feito por Adri a noite anterior. Soñei que estaba nun edificio e que segundo ía subindo andares do mesmo eran como épocas nas que descubría tesouros esquecidos do pasado. Desde roupa ata pequenos discos (singles) pasando, supoño, por revistas, libros e sobres. Porque houbo unha época que ninguén da xente nova puido experimentar que foi a era pre-internet pero nun momento onde aquí xa estaba afianzada a democracia ou máis ben queríana afianzar a golpe de xogos olímpicos, V centenario de “descubrimentos”, expos universais e demais milongas. Época onde moita xente aínda tiña que ir á mili e outra moita estaba nos albores do feminismo, pois loitaba e facía as cousas dunha maneira moi distinta á que se fai hoxe. E semella que todo aquilo quedou sepultado e ninguén rescata da memoria todos aqueles procesos, todas aquelas vivencias e experiencias que se deron. E das que se nutriron movementos e políticas posteriores de ata hoxe en día.

 

Eu recollín durante toda a miña vida a pegada de todo aquilo onde centos de colectivos emerxían por todo o estado español, carteábanse, enviábanse fanzines, editábanse discos, existían distribuidoras, okupacións, ateneos e aquí na Galiza tamén había un grande movemento, para ser Galiza, que foi varrido anos despois do mapa por incipientes, que logo se convertirían en movementos máis grandes, independentistas que colleron prestados os modelos de centros sociais libertarios dunha maneira descarada. Digo descarada non por afán revanchista senón como obviedade.

 

Pois como dicía ao longo da miña vida eu quixen recoller todo aquel pulo, toda aquela enerxía daqueles anos tolos que vivira de novo e sempre me adiquei xunto con outras persoas ou en solitario a seguer coa estela de facer as cousas co espírito que viña xa de tempos máis remotos como en Madrid ou Barcelona onde tiveron moita forza, sobre todo nesta última, os movementos libertarios con todo tipo de publicacións e un sindicato CNT que voltaba do grande exilio novamente con moitos e moitas afiliadas no seu haber. Todo iso foi descabalgado na transición pero remontou en forma de grupos autónomos, como digo, nos oitenta e nos noventa que foi o que vivín eu.

 

No meu soño dábame conta da cantidade de tesouros perdidos que se foron ao lastre. Da pouca importancia que eu mesmo non lle queixen e non lle quero dar a todo aquilo, queizais por non facerme dano. Porque acabou facéndome, naquela época, ao final mal. Pero non polas cousas positivas que conto senón por outros factores que me levaron a loucura post-adolescente e ao ingreso nun psiquiátrico que mermou en min moitísima potencia que eu tiña e que estaba preparado para exercitar ao longo da miña vida.

 

Que sorte ten o “inimigo” que sempre nos deixa tocadxs ás e aos que lle queremos facer fronte sexa das formas que sexan. Cos seus sistemas educativos, relixiosos, militares ou de traballo noxento que desactiva corpos e mentes para que unha vida non poda ser vivida plenamente en amor, festa e loita contra esta barbarie á que fomos conducidos e na que estamos agora mesmo no 2024 do século XXI onde a tecnoloxía e a guerra están ganando a partida totalmente á paz e a natureza dos seres humanos e os outros seres do planeta e o planeta mesmo. Agora mesmo na Palestina en 2024 como digo están exterminando a milleiros e milleiros de nenos e nenas e mulleres nun xenocidio moi semellante ao que cometeron os nazis ou os estalinistas na segunda guerra mundial e a posteriori, e a comunidade internacional e case todos e todas de nós non estamos a facer nada por evitalo. Millóns de desprazados, fame e miseria e outras guerras en máis lares do planeta presaxian unha escuridade moi grande para a raza humana. Hai incluso ameazas nucleares que esta vez, quizais, si se poderían concretar. O auxe da extrema dereita en todo o mundo é devastador e semella que o ser humano non aprendeu nada do século XX, dos inicios e mediados do século XX e as súas guerras mundiais.

 

Pero volvo ao soño para aliviar un pouco. Ía subindo pisos e en cada piso había bares distintos, comidas distintas doutras épocas, descubría pistas como dicía a través das roupas que vestía neses momentos do pasado, nos libros. o soño mostraba un afán de recuperar a memoria. Unha memoria que se vai esvaecendo de min, da miña nai que ten alzheimer. De todos e todas nós isolagadxs e inundados de inputs e información a mansalva chea de memes e fakes. Chea de algoritmos que nos levan e nos pechen en círculos e en labirintos cada vez máis atomizados e incapaces de saír a respirar e xuntarnos entre nós que non sexa dunha maneira artificial. De maneiras impostas ou cunha impostura total.

 

Hoxe en día os movementos están cheos de egos. A competitividade forma parte do día a día, o querer destacar. A venda total da creatividade, a cultura e a política fai que a esquerda sexa unha caricatura de si mesma de cara a outros monstros que seguen a ter mentalidades nada avanzadas senón postradas nos anos cincuenta dun país conservador calqueira como podería ser a españa de franco.

 

Son as catro menos cuarto. Eu penso que nunca me erguera na miña vida con tantas ganas e avidez para deixar de estar nas mans de morfeo e adicarme a escribir compulsivamente sobre todas estas cousas que aquí estou escribindo. Pero foi o soño do edificio, un edificio que ía subindo polas escaleiras e non polo ascensor. No ascensor subían outras xentes que tentaban chegar máis rápido ca min e desta maneira cambiar as cousas, facerme trampas ou confundirme para que non puidera facer emprego da miña memoria individual e colectiva de todo isto que comento.

 

Onte pola noite, no telexornal da primeira da televisión española saiu un home xa moi maior que na súa soedade e por non ter outra cousa que facer pois adicábase a escribir e saían expertos coincidindo nos beneficios do asunto. E é que onte era o día mundial do escritor/a. Beneficios da escrita para a mente e para clarexar emocións e demasiados ruídos que temos hoxe en día nas nosas cabezas. Debéume influenciar a nova que aquí estou a estas horas escribindo.

 

Sei que tamén me influenciou o feito de ir a presentar a Allariz en Ourense un libro da editora Saurobuks que temos a miña compañeira Adri e mais eu desde hai dez anos e presentamos un libro dunha autora de Vigo, Iria Bragado, á que xa coñecemos desde hai anos e llo quixemos publicar xa hai un tempo. Pois foi unha influencia tamén para esta noite esa presentación. Ela é moi cañeira e demostrou e demostra que hai que sacudirse dalgunha maneira o silencio e falar de todas as cousas que nos foden e nos incomodan. Romper o silencio. Ela o fai e sen complexos. No local da CNT volvéuno a facer e botou sapos e cóbregas contra todos os círculos pechados e os enchufismos e os clasismos que adoitan darse na cultura e na poesía galega e que está claro que é extrapolable a outros moitos lugares tamén porque funciona todo así, como comentaba antes, dunha maneira competitiva, elitista, egocéntrica e clasista onde se invisibiliza totalmente as cousas, causas e persoas auténticas. As persoas que levan loitando e facendo cousas toda a vida e das cales moitas veces se fagotizan ideas e creacións para levar a outros terreos e quedar completamente de orixinais, con outros medios, aínda por riba, por parte de quen ten posibles e oportunidades que non se lle brindan a todo o mundo senón ao contrario.

 

Como dicía eu levo toda a miña vida seguindo cunha estela de facer as cousas como mellor sei e procurando salvar esas memorias. Con autoxestión e quedándome nas divisións inferiores nas que non por nada senón porque considero que é desde aquí, desde o meu lugar, onde non se pode domesticar para nada nin mercar ou vender a miña realidade ou a das persoas coas que puntualmente me teño asociado á hora de facer cousas. Sempre que se quixo ir a máis (e enténdaseme) a min se me deu por cortar o grifo, a billa que diría e despois, claro! Fun criticado por isto e non comprendido. Pero as miñas historias e bastantes colectivas nas que sempre me fun involucrando valeron para o que valeron, e valen para o que valen, e non aspiran e non aspirarei xamais unha raia nun cuarto de baño de ningún lugar. Nunca se me deu por iso. Sen embargo son un bote de pastillas desde os vinte anos. A partires do ingreso a esa tenra idade no psiquiátrico la robleda de Compostela onde me machacaron, torturaron do lindo durante máis de dous meses. Pero restablecínme e aínda que tiven moitas máis crises na miña vida, penso eu derivadas dese ingreso, pois teño feito moitas cousas das que me sinto orgulloso. E todas as cousas que teño feito e fago son para rescatar unha maneira de ver o mundo, de comunicar, de traer do pasado tamén o que realmente merece a pena. Moitas veces é moi difícil. Enmudezo e paralízome ou teño lagoas provocadas por todos os anos nos que tiven crises e estas fixéronme mella.

 

Como mella lle fixo á miña nai toda a vida vivir da maneira na que viviu. Unha nena da posguerra de pai represaliado.

 

O meu avó, unha figura a reivindicar a nivel individual e colectivo, a memoria histórica e familiar. Queimáronlle os falanxistas o seu quiosco libraría nos xardíns do bispo cesáreo fronte a Alameda en Ourense, ao comezo da guerra civil española, e fóronlle depositar ás cinzas á casa familiar. Foi pechado tres anos en distintos cárceres e campos de concentración. Celanova, Oseira, Padrón, Valladolid… ao saír foille conmutada a pena pero a duras penas sobreviviu coa súa familia na aldea. Non lle permitiron dar aulas coma mestre… un terratenente con moito poder na época. O meu avó foi escritor e xornalista e emigrou a Cuba antes de todo isto onde fundou unha revista e colaboraba con outras de emigrantes galegos. Teño fotocopiado un libro da súa autoría: “Armonías” que está na biblioteca de Ourense depositado. Hai uns anos fixen un blog sobre el por toda a información que recavei. Un blog bastante pataqueiro no 2006, o ano da memoria que propugnara Zapatero, e sempre me digo de darlle unha volta ou facer algo con máis profundidade sobre el pero aí queda a cousa.

 

Como quedaría a cousa hoxe se non quedara na cama e non viñera para o salón a escribir sobre o soño que tiven? Este soño vislumbrante do edificio da memoria interna que me levou a movilizarme e a lembrar cousas e plasmalas en papel porque urxe máis que nunca refuxiarnos na memoria. Como comezan a facer colectivos libertarios de aquí da Galiza, en Coruña, por exemplo como Refuxios da memoria, Bastiana etc que queren que non morra o que foi unha época onde o movemento libertario foi máis importante ca nunca e tivo que vir unha guerra maldita que semella que a xente non quere lembrar e acabar con el. Agora comézase a loitar para que esas ideas e a autorganización das mesmas volte.

 

Eu pertenzo a unha xeración que chegou tarde e cedo a moitas cousas. Son esa xeración X esa xeración EXB, esa xeración que está medio automatizada pero que aínda ten algo de humanidade para erguerse ás tres da mañá e poñerse a contar batalliñas, soños, arelas e desexos para que se rescaten as memorias todas.

 

Agora teño ao meu carón a un convidado especial, este é o gato loi que veu a facerme una visita nestes intres de vomitona e escritorrea imparable da miña persoa.

 

Pois como dicía comecei falando daqueles tempos onde non había internet. Porque internet é algo recente e as cousas antes facíanse doutra maneira. Nós carteábamonos, os colectivos… enviábamos aos apartados de correos os fanzines, os discos. E ademais poñíamos postos para vender todo aquel material sen pedir permisos ningúns. Aquí en Ourense os sábados pola tarde durante un par de anos a comezos dos noventa. Chovera ou non colocábamonos cunha mesa enchida de material subversivo a xeito de komando estrela galiza na zona dos viños. Un nome que quizais non era o máis apropiado e que acabaría por desaparecer mudando por asamblea de okupas de ourense. Porque si, en Ourense a comezos dos noventa okupouse unha casa. Onde está agora a universidade nova había un orfanato, un grande, enorme edificio, de nome fogar infantil. Abandoado e alí fixemos moreas de actividades coma xa fixéramos na peculiar, daquela, casa da xuventude de ourense ata que os sociolistos da época foron usurpar para as súas conveniencias e para quitarlle toda a máxia e potencia que tiña.

 

Eran outros tempos na cidade das burgas e existían moitos e variados colectivos de base que facían moitas cousas igual que se facían ao ancho e longo do planeta de maneiras moi distintas de cómo se fai agora. Desde logo non sentados en butacas diante das pantallas con toda a información xa condensada en buscadores ou redes sociais internáuticas.

 

Existían movementos políticos moi poderosos, por exemplo en Italia ou na Alemaña, ben, en toda Europa de xente que okupaba casas e tiñan as súas músicas como ocorrera co punk en Gran Bretaña a finais dos setenta. Como ocorrera cos movementos dos dereitos civis en EEUU nos sesenta e setenta. O hippismo e as artes alternativas que se deron desde os beat ata o cyberpunk despois da segunda guerra mundial.

 

Son moitas as cousas que quero abarcar e xa se sabe que o que moito abarca… pero a min non sei por que hoxe non se me dá por parar de escribir por moito que o gato loi tente boicotearme facendo ruído para espertar á miña compañeira e á outra gata cleta.

 

Os paxariños están cantando e iso lémbrame que non queda moito para que chegue a primavera. Estamos nun final de inverno que se puxo bastante crú pero os primeiros meses do ano foron moi calorosos ao igual que 2023. Que foi o ano que se constatou máis caloroso da historia desde que se comezaron a tomar referencias sobre todas estas historias climáticas que tanto nos preocupan agora mesmo. E é que a historia non é para menos. Estamos nun momento moi crítico para a humanidade e para o planeta. Tamén neste sentido. A contaminación, o esquilme, a destrución da natureza por parte de nós mesmas fixo levar ao planeta ao límite dos seus recursos e para invertir todas estas problemáticas é xa moi complexo o tema da marcha atrás. A situación para min xa non sería o decrecimento que é o que todo o mundo sinala. Para min sería a freada total e absoluta á máquina que é este turbocapitalismo que non deixa títere con cabeza e que non deixará descansar ata o final senón lle poñemos remedio dunha vez por todas.

 

A propósito destes temas e de cómo vai enfermando a nosa civilización e se puido comprobar e se comproba con pandemias como a do covid que tivemos que soportar hai moi pouquiño pois anos atrás unha xentiña tamén fixemos reflexión de todo isto, cando non estaba tan de moda, e publicamos dous monográficos “A falacia da sustentabilidade” e a “civilización enferma” como colectivo Ren de Ren expresamos e fomos a expoñer as nosas formas de ver todo isto con colaboracións propias e alleas a moitos puntos da Galiza e incluso saímos ata Barcelona a unha feira do libro anarquista moi potente que se fixera por aqueles lares. Barcelona, a cidade revolucionaria por excelencia e na que puiden estar, xa digo, con este proxecto e tamén uns aniños antes. Agora en Barcelona vaise presentar un libro dun autor poético con ilustracións dun artista que publicou a editora que temos a miña compañeira Adri e mais eu, saurobuks, da que xa contei que levábamos case dez anos na palestra pero nesta palestra de Barcelona non imos estar. Estará soamente o autor poético… non somos unha editora ao uso, nin convencional. Somos unha asociación sen ánimo de lucro e procuramos que os nosos artefactos saian das greas maiores e menores. Somos pequeniñxs pero con grandes soños.

 

E iso que aí sigo con taquicardia ás 4:44 da madrugada escribindo sen parar sobre memoria pasada, pasada recente e sobre presente. Sobre o que nos queren roubar. Os soños. Sobre o que nos queren usurpar, a memoria das cousas. Saber que neste país todo está amarrado e ben amarrado. Todo coma sempre baixo a dominación dos poderosos e a xente pensando que ten moita liberdade porque ten carro ou internet 5G. Cando están desmantelando a sanidade pública ou a educación básica. Que tampouco imos dicir que sexa a panacea pero polo menos é algo a reivindicar e a reter para ter uns mínimos comúns para as persoas humanas que temos que sosternos con algo nesta sociedade onde os ricos son cada vez máis ricos e os pobres cada vez máis pobres.

 

Foron as eleccións na Galiza e houbo moita decepción e é que a xente está comida polo becho e penso que todo é pola memoria. Estánnos deixando sen memoria/s. Só temos a RAM e xa non sei se me estou pasando de desfasado a nivel tecnolóxico.

 

Mutílannos, dópandos e adormécennos con sobredoses de todo tipo. De azucre, de sal, de información, de todo tipo de drogas… dannos migaxas e é así como podemos tirar un pouco para adiante. Mercándolles de todo, aceptándolles de todo e descansando mal por culpa de todos eles.

 

O meu soño do edificio fixo que tivera unhas ganas enormes de expresarme e contar todas estas cousas pero levoume agora mesmo a unha verborrea que comeza a ser xa un pouco cansa de máis. Debería parar un pouco e descansar porque non vou ter forzas para mañá pola mañá e teño que aturar un día que vén resistindo… que resistir é vencer! Entón vou recuar e vou deixar xa de escribir tanto de memorias, de guerras, pantasmas etc e deixar de torturar a caneta coa que o estou facendo…

 

A botella está medio baleira. Vouna baleirar de todo botándolle un grolo de auga e para a cama. A ver se retomo uns doces soños… abur amiguiñas!

 

Sen títulos

A mente quere pecharse
non quere máis inputs
o corpo enroscado
procura que non exista
máis dano
a mente está estancada
con centos de peixes
con menos de tres segundos
de memoria
dentro dela
o corpo dolorido
de tanta ignorancia
da actividade precisa
para facer algo máis
que camiñar
ou mal escribir
nas montañas
alá no alto
voitres sobrevoan
ollándome deitado
sen resolver
meus enigmas
demasiado pacífico
este océano
de calma rota
de carne en descomposición
e sombras nos cristais
que reflexan
a parálisis
que por moito que aparto
manténme apartado
no apartamento cotián
sen ocio nin fundamento
con moito cemento
nos meus ósos e adentros
musculatura que se abrevia
por momentos
e mente retorta
como trapo de mesa
por moito que loito
a miña cornamenta
empúrrame contra o chan
as miñas moas non respostan
ou só respostan á area
con demasiada grima
ensino meus dentes
de todos os xeitos
camiño e camiño
por moitos treitos
repetidos
ás veces de longas distancias
mais ao chegar ao comezo
só poido durmir
sen apneas nin soños
sen desexo e pouco amor
procúroos nas estancias
nos currunchos e lares
mais non atopo
só escapatorias
a casiña inicial
observando desde dentro
como se aburren as gatas
como traballa a xente
nas cousas indecentes
nas que só se traballa…

Ovo

Ovo baleiro
casca
nutritiva

 

Ovo baleiro
enchelo
de pintura

 

Ovo baleiro
enchelo
ata rebentalo

 

Ovo baleiro
big bang
firmamento

 

Ovo baleiro
xema e clara
ausentes

 

Ovo baleiro
ausencia
de nada

 

Ovo baleiro
cero
absoluto

 

Ovo baleiro
todo
o baleiro

 

Ovo baleiro

 

Sombra e luz

Da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
camiño de rosas e amargura
camiño de cabras, senda verde
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
cos seus atardeceres
cos seus amenceres
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
retornando e fuxindo
ao abismo, ao paraíso
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
roubando sombras ás árbores
roubando luz ao sol
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
sentindo a perdición
sentindo o amor
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
facendo visitas longas
á luz, á sombra
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
retornando da espera
esperando o retorno
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
con ollos abertos e pechados
con corazón aberto ou pechado
da sombra cara a luz
da luz cara a sombra
percorrendo horas, tempos e días
ata o día da hora
que non será agora
da luz cara a sombra
da sombra cara a luz.

Unha historia

Quero escribir unha historia
pero tócame moito a fibra
tócame o miolo
toca a miña loucura
e agora mesmo
non estou preparado
teño as ideas
teño a historia
boa historia
mais non son capaz
de escribila
vouna deixar
para cando teña forzas
e poida estar forte
para poder acometela
pero será unha grande historia
se chego escribila un día
un día destes
escribirei a historia
e será boa
unha boa historia

Cidade maldita

onte maldecíronme

por riba

de estar maldito

nesta cidade maldita

nesta cidade

os benditos calan

aceptan

á cidade maldita

os que erguen

algo a voz

pouco viviron

e vivirán nela

nesta cidade maldita

hai xente leda

porque sexa así

só flúen as mercadorías

e a maleficencia

amparados por dona amparo

a virxe dos bastardos

desfán destrúen

traban e constrúen

os catro máis ún

queren construír

no seu beneficio

a xente cala

os benditos calan

só abren algo o pico

os malditos de postín coa boca pequena

aquí veu moita xente de fóra

procurar a vida

non poden protestar!

os e as vellas caeron

e caen coma moscas

non poden protestar!

centos e milleiros

da miña xeneración e outras

marcharon e marchan

non queren e non quixeron protestar!

que máis quedamos

funcionarios enchufados

xente nova perdida

barrigas enchidas

e políticos tolos

de toda clase de signos e cores

e outras raras partidas

esta cidade maldita

é un experimento nilhista

con violencias inusitadas

caldo de cultivo

de fascismos

aínda que falen o galego

esta totalitaria cidade

nútrese en amplas terrazas

de pensións, subvencións

corrupción e narcotráfico

a maldita cidade

encabezada nesta era por un ariete estaca

arrodeado de matóns do tres ao cuarto

pero no fondo esta cidade

diríxena provincianos

que non concelleiros

que xogan coa xente

esta cidade maldita

de paso

quen estaciona nela dase conta

do que pasa

nesta cidade maldita

hai un reducto de pedras

para a disidencia

que un día será especulado.

Lembrar

Lembro moitas cousas da miña nai antes que comezara a estar como está. É duro e complexo de explicar mais case non a vexo a día de hoxe. Incluso atreveríame a dicir que non podo vela máis alá do que eu quixera por motivos familiares, como digo, complexos e ademais non axuda a miña propia patoloxía tamén mental.

 

Miña nai tivo cinco fillxs e eu poderíase dicir que fun o máis “educado” por ela. Ela foi unha vítima da guerra. Enxendrouse nunha cadra co meu avó escapado. Naceu na propia guerra e o seu pai foi represaliado. Despois pasaron moitas calamidades ata que ela como xs seus/súas irmás foron independizándose.

Casou como casaron moitas mulleres da época. Tivo que amoldarse a unha familia que non era súa. Unha familia peculiar que non tiña moito que ver ou nada coa súa propia familia nuclear.

 

Pero falando das miñas vivencias ou experiencias con ela antes de que, agora mesmo, cada dez minutos entre en bucle (iso si, cando non está durmindo ten moi boa cor e polo momento semella moi feliz moitas veces) dicir que era unha señora bastante fastidiada por ter fillxs. Tería sido feliz tendo outra(s) vida(s).

 

Malia padecer moito na súa vida tamén a nivel psicolóxico tirou para adiante coas e cos fillos e aínda que non lle gustaba nada facer de comer fixo todos os días a comida. (ademais de moitas outras cousas). Ata que descubriu que se podían pedir pizzas ou comida ao chino. Foi unha auténtica precursora niso.

Eu comprendíaa e gustábame case toda a súa comida pero tamén as pizzas e a comida chinesa.

 

Deume un par de marimbas dolorosas cando era cativo pero pouco máis. Fun quen de facela rir moitas veces. Convivín moito con ela. Xa de ben adulto.

 

Cando me chegaron os quince anos comecei a facer o que me veu en gana e nin ela nin o meu pai puxeron impedimento ningún. Estaban curtidxs do resto dxs súas fillas/fillo.

 

Contoume cousas do meu avó que non coñecín pero sempre foi un tema tabú como o foi para o resto da familia. Parece mentira porque durante moitos anos pareceume que a miña famila apuntaba maneiras “decentes” nese sentido. De todos xeitos meu avó foi estigmatizado por ela xa que lle botou todas as cargas aludindo que tivo que soportar miña avoa e demais membros da súa familia para tirar para adiante. Segundo ela tiña que ter ocultado seus ideais para non comprometer á familia. Meu avó estivo en máis dunha ocasión a piques de morrer por mor da “guerra”. Meu avó tamén era escritor e xornalista e estivera en Cuba emigrado.

 

Miña nai non soportaba a música da miña adolescencia, xuventude etc. Pero ás veces facíame moita gracia cando entraba na miña habitación e escoitaba: “No disfrutamos en el paro ni disfrutamos trabajando” e ela dicía: “Non fai falla que o xures”. Era simpática moitas veces miña nai. Tamén tiña moi moi mala chazuna como diría ela mesma. O seu vocabulario antergo, rural e refraneiro sempre foi obxecto de estudo na miña propia familia. Sempre rimos moito con todas as súas expresións.

 

 

Era tamén bastante asocial. Non lle gustaba saír demasiado. De feito desde que está como está é máis manipulable nese sentido e as miñas irmás conseguen o que antes era moi difícil de conseguir. As miñas irmás cóidana. Quizais desde hai xa demasiados anos cando non lle facía aínda moita falta (ou ningunha).

 

Meu pai tardou en xubilarse e máis ou menos marchei de casa nese intre. Ao fin!

Estiven revivindo moitas infancias con ela debido a miña patoloxía que tamén se repite en bucle cada tantos anos. Cada vez, hai anos, que me pasaba esa regresión era recollida por moita xente pero sobre todo pola miña nai e potenciada tamén por moita xente incluída ela mesma.

 

Tratoume moito como a un neno, tentando coidarme o que puido, xa moi maior, sen entender que raios era iso que eu tiña. O mesmo lle pasaba ao resto da miña familia que non o souperon facer, baixo o meu prisma, moi ben. Mais facer fixeron…

Pero ela, de todos xeitos, estivo aí. Como digo moi maior xa, coidando e preocupándose durante moitos anos por min e eu xa non era un neno nin un adolescente precisamente.

 

Se facemos un repaso ao que levo contado, e algunha cousa máis, que omito porque non vén a conto sobre as miñas lembranzas e vivencias directas coa miña nai pois a min non me resulta raro que esta ou outras enfermidades (algunha diganosticada primeiramente e non tiña tal) acabaran por facerse donas dela.

 

Hai quen a critica ou criticou porque consideran ou consideraban que non se esforzaba demasiado e o que quería era vivir ben. Pero por unha parte… Quen non quere vivir ben? E por outra considero que non se axusta a realidade ou é mentira que non se esforzase.

 

Sendo como foi e tendo as vivencias que tivo a min paréceme que fixo moito. Polo menos moito.

 

Téñome distanciado bastante a nivel emocional dela e deles/as por moitos motivos, como digo, complexos. E o teño feito porque resúltame terrible sufrir sendo como son. Unha persoa que mamou moito de quen mamou.

 

Alfonso Rodríguez Rodríguez

Barrio de bárbaros

Sudakas en motos

repartindo comida

os fins de semana desérticos

obreiros roxos negratas erguendo estadas

para restaurar edificios

vellos da falanxe

obreiros verdes negratas

traballando nas vías

dun ave a madrid

que será difícil coller

aves migratorias

cigoñas aniñando

(abortada a descendencia)

en novos guindastres

en pleno corazón da cidade

desértica e ruinosa

panchitos empurrando

cadeiras de rodas

polas avenidas tamén desérticas

cargando con vellos e vellas

terrazas desérticas tamén

en case todos os barrios

da cidade un sábado

ás once e media da noite

dun mes de xullo

panchitas coidando ás avoas

e aos avós que quedan

despois da deshixenización

como lle chamaran alguns/as

hoxe lin como anda

a patronal desesperada

en pro de man de obra

cualificada para construír na destrucción

quítannos o traballo!

Sen dúbeda

o traballo que ninguén

pode facer porque

ademais non hai ninguén

marcharon

como moitas xeracións

procurando un chanzo máis arriba

os chanzos máis abaixo

están sendo ocupados

que queda?

As terrazas un día pola semana

nos viños como lle chaman

cheas de rapaces e rapazas

oriundas dalgún lado

pero non demasiado abaixo

nin doutro charco

ceando ás mil

chuletóns con patacas fritidas

como pedro sánchez

sen máscaras

cando andaba fodido

mostrando

ao meu modo de ver

a indecencia e privilexio

da súa burguesía.

Polo camiño

tanques de guerra

chimpíns e camións de lixo

camións a mangueirazos cos botellóns

non cos dos chuletóns

noutros barrios continúan abertos

ao regresar

todos os kebabs

algúns vellos prexubilados

apuran medio cubata

ou unha cervexa barata

pasa o carro da local

coas sirenas acesas

mais sen facer ruído

moi poucos carros, algún taxi

moitos grafittis

tapando pintadas

todos e todas coa boca tapada

aínda que hai máis de cen metros

de distancia.

Xente que non sae por medo

xente que non sae por cuartos

saín percorrer a cidade

e polo paseo

bandas de xente

ben uniformada

con traxes caros

non son racistas

sérvenos

os mellores camareiros

que están todas moi boas

aquí desubicado

na propia cidade

que lle oín a unha rapaza

que voltaba cuns amigos

que xa non era a mesma.

Ristras de valados

sinalando a conectividade

do aillado co aillado

prendendo un cigarro

continuar fumando

chegando a unha casa

que nin sequera é miña casa

unha paisaxe estraña

perto das entrañas

dun novo mundo

que non acabou

que non comezou

abrindo todos as bocas

para con dosificador

pódanos caer

unha, dúas, tres gotas

de subsitencia

para continuar

por exemplo

escribindo cousas como esta.

Logo viría

madrid a invadir

en agosto

nós acoplados ao fin

no noso barrio de bárbaros.

Voltar ao porvir

Baixo os chanzos do cruceiro de pedra

no do medio tropezo

mentras deixo atrás ao pastor alemán

tropezo mais non caio

unha señora madura

chamada historia

parece reprenderme

e falarme da historia mesma

xa estou abaixo

non facía falla descarnarse da cruz

non fai falla resucitar

só debes coidar da alimentación

o sol

a vitamina d

saír das cavernas

de platón

rematar con este

teatro de sófocles

que sofoca e aparva

hai que chimpar as terrazas

e levar cantimploras

botarse ao monte

botarse a andar

a inxente burocracia analóxica

convive coa incipiente

burocracia dixital

chea de inputs nos nosos

ollos e cerebros

que se desvelan con tics

e dores de todas as cores

rachar co maleficio

despois da historia pasada

non se pode construír artificial

o revoltallo gris cheo de chips

and fish enlatados

con circuítos inducidos

cos pasos marcados

non poden ser

os vixiantes do camiño

non pode defender a terra

quen a tortura

e nega

non poden crear

compartimentos estancos

lugares sen saída

procuran o estanque

pernicioso

compensando con luces

maliciosas artificiais

non poden chantaxear

máis

non podemos crer

que nos vaian salvar

os de sempre

rompen todo

romperon con todo

non nos poden xestionar

este momento da historia

é descrucial

temos que saír dos pesebres

temos que saír do relato

e voltar ao porvir

Poñamos por caso

O único animal deshonesto que hai no planeta é o ser humano

 

Fantaseémos un pouco. Quizais un pouco ou moitísimo, nunca se sabe.

 

Imaxinemos que a covid19 ou esa maldita variante do coronavirus xestouse na Galiza e máis concretamente en Ourense. Si unha pandemia global do mundo mundial xestada na provincia das Burgas.

 

Supoñamos que a teoría que algúns tildan de conspiranoica sobre o deseño nalgún laboratorio na China ou nos EE.UU non é certa e que a teoría que máis se achega a unha posible “verdade” é da que se falou e fala moita xente, incluídos os chinos. Isto é que saltou aos humanos a través do mercado de peixes e mariscos de Wuhan. Cidade brutal alicerce do capitalismo burocrático, industrial e tecnolóxico chino xa desde hai décadas.

 

Nese mercado, como ben se sabe, non hai só peixe e marisco aínda que se chame así. É un xigantesco mercado de todo tipo de comestibles e incomestibles do que millóns de persoas comen. Así pódense atopar entre outras moitas cousas inxentes cantidades de gando de todo tipo e de todo tipo de países, por vivir no mundo globalizado no que vivimos.

 

China non só foi medrando en décadas a marcha de locomotora bala senón que desde a crise do 2008 foi a salvación da civilización occidental gracias ao seu poderío en fabricación, produción de todo tipo de materias primas, capitais e capital humano traballando endiabladamente para que o mundo se sostuvera e fora financiado ata a crise da covid. Porque o mundo capitalista estaba fodido, coxeaba moitísimo. Ía a pique coa crise de 2008 endiante. Esa foi a auténtica crise. O antes e o despois de todo de magna maneira.

 

Leva habido multitude de crises porque o capitalismo é así e ademais precísaas, incluso invéntaas, pero a de 2008 deixou bambeando os alicerces do propio capital e aí xogou un papel determinante e superlativo o que é denominado como xigante asiático. Sacou todas as castañas do lume ao mundo enteiro. Traballou a toda máquina, todos os seus cidadáns traballaron a toda máquina (e traballan). Tanto é así que precisaban e precisan combustible. Mais, sobre todo, combustible alimentario para traballar máis brutalmente. E o millor e brutal combustible alimentario é o cárnico. Fonte animal de proteínas e graxa necesarias e precisas para alimentar a millóns e millóns e millóns de persoas que, moitas delas, na China, chegaron a obesidade (incluídos nenos). Problemática non moi estendida neste xigante antes de todo isto.

 

O combustible básico foi o porco. Porco criado e inflado en macrogranxas de moitas partes do mundo mais, sobre todo, en Europa e en concreto un dos países máis exportadores do pobre animal é o estado español.

Onde cada vez máis e máis vanse abrindo e proliferan estas macrogranxas. Algunhas agochadas para que non se poida ver o seu horror así como agochado o seu transporte pola mesma razón.

 

Pois ben, na Galiza, na provincia na que resido, en Ourense, hai certa cooperativa que xa ten demandado a un bo paisano por denunciar este tipo de explotacións (nunca millor dito) terriblemente contaminantes, a maiores.

Esta cooperativa co beneplácito de todas as administracións ourensás e galegas campa, desde tempos inmemoriables, por todo o territorio ourensán, galego incluso máis alá e desde hai xa bastante adícase a mantelar moreas destas macrogranxas de porcos etc que a súa carne antes facía traballar a moitos galegos, tamén, como combustible para a dureza e o frío. Algúns vellos teñen morriña e ségueno degustando merendas e ceas.

 

Estas auténticas explotacións están acaparando ata a auga de pobos e vilas para o seu mantemento.

 

Mais non, do que falamos actualmente é que todos estes centos de millóns, e algo máis, de porcos ourensáns exportanse maioritariamnte á China e están alimentados, seguramente, por cereal que posiblemente proceda da incendiada e desmantelada selva amazónica. Colleitado con hervicidas e pesticidas etc.

Parece ser que a soia é o cereal co que se lle fan engordar a estes animais. Cereal rico en estróxenos e non moi bo para a saúde en grandes proporcións. O emprego antibiótico nestas explotacións para procurar a “saúde” dos animais é tamén notorio.

Todas as súas deposicións misturadas con produtos químicos levan contaminando un montón de tempo a zona da Limia porque son vertidos inconcebiblemente sen ningún control. Perto dos ríos, do río Limia pero tamén noutros lugares semisoterrados onde non chamen moito a atención. Fíltrase no chan vai aos regatos, ríos. Acaba na que noutrora fora lagoa de Antela (que agora estase a dicir que queren recuperala desde o goberno central nuns anos? ) E toda esta borralla tranfórmase cos propios nutrientes da auga en cineobacterias (ás que se lle teñen denominado como partículas de guerra química).

 

Os encoros, como o das Conchas, que o outro día lin con estupefacción e ata risa, por non chorar, como se lle vendía o lugar, para un anuncio de nefltitx, ou como se diga, como fonte de auga minero-medicinal.

 

Da mesma maneira que se vende o encoro de Cachamuiña (a poucos quilómetros de Ourense). E de onde parte a auga que bebemos a maioría do ano os cidadáns ourensáns. Véndena como paradigma da auga e Ourense como provincia da auga e termalismo. Facendo un parque e monumentos institucionais recentes sobre o tema en cuestión neste encoro.

Está case todo o ano inzado de cineobacterias igual que o río que tanscorre apresado ou sen apresar. O río Loña.

 

E así multitude de ríos e encoros ourensáns, polo menos, están cheos de contaminación e así a auga que bebemos está hipertratadísima con cloros e outros compoñentes químicos que penso non deben ser moi saudables.

 

Auga tratada por unha empresa que hai máis de dous anos que expirou o seu contrato no concello de Ourense e que ao que se adica, aínda, a día de hoxe é botar lixivia a todo meter polas rúas de Ourense ás noites. Vén de ser premiada, con non sei que premio, supoño que pola súa laboura desinfectante e branqueante que ata deixa desgastadas as beirarrúas. Ademais de entorpecer o paso dos viandantes por toda a cidade. (O lixo acumulado polos cinturóns arredor de Ourense está, iso si, dunha maneira semellante a como estará unha macrogranxa)

 

Fraga dixo hai anos aquilo de “Galiza, o país dos mil ríos” dicimos (moita xente o dirá) “Galiza o país dos mil ríos contaminados que ademais van ao mar).

Mar como o mediterráneo ou o mar menor cheo de xurros polo mesmo motivo e que rematou cos peixes todos. Todos!

 

Este é o problema. A carne, a industria cárnica. Ademais foco de coronavirus nas súas plantas como se puido e pode observar en toda a pandemia. Noutras granxas como as dos visóns a historia é xa moi moi recorrente. Incríblemente recorrente.

 

A industria cos animais, ademais de ser aberrante (así o vexo) sae moi cara. E logo rínse da xente que optamos por non facer consumo, como se os animais foran produtos, e nos opoñemos a todo isto. Os animais nosos irmáns. A chulería procárnica brutal, insensible e patriarcal.

 

Pero voltemos á fantasía e ao mercado de Wuhan onde están desembarcados millóns e millóns de animais ou “produtos animais”.

 

Imaxinemos que eses porcos chegaron da Galiza e máis concretamente da provincia de Ourense e imaxinemos que o salto viral foi producido por un animal salvaxe que ben en Ourense ou ben en Wuhan contaminou ao animal porco.

Imaxinemos “a china” que lles tocou aos chinos ao comer para poder seguir traballando a toda máquina un cacho de porco ourensán e despois non parar de contaxiar dun persoal a outro persoal. Imaxinemos en definitiva que o covid19 foi propiciado por unha macrogranxa no corazón da provincia galega de Ourense. E imaxinemos, ou millor dito, pensemos… Por que seguimos facendo as mesmas cousas que ao comezo da pandemia? Por que o mundo non aprendeu e non se dá conta do terrible de sacrificar animais ademais nun sensentido (se é que hai algún sentido en facelo). Como non se percata a xente do terrible da contaminación e non se activa para non permitir que todo isto ocorra?. Como á xente non ten ningún vestixio de troco e loita para mitigar o que xa está enriba nosa desde hai anos. Isto é o cambio climático! Como ao persoal non lle comeza a renxer xa este sistema capitalista dunha vez e a maquillaxe fascista para que prevaleza? Por que se quere seguer a facer o de sempre? E síntense orgullosos!

 

A día de hoxe seguen e seguen proliferando macrogranxas cada vez máis grandes no estado español. Os chinos en en xeral a humanidade máis obesa. Polo menos a civilización occidental etc (falo de síntoma. Non son gordofóbico. Son gordo). Cantas proteínas animais precisa un funcionario?

 

Os ríos seguen a contaminarse. As emisións non cesan, o turismo repunta e queren que repunte (queren o de sempre). As condicións laborais son de pena, a tecnoloxía non procura salvarnos senón controlarnos e seguer a facernos aínda máis esclavos.

 

Virán e virán coronavirus e desastres (todo forma parte dun filme bastante chungo. Se Guy Debord erguera a cachola).

Porque non se quere aprender ou o impiden por todos os medios (de comunicación…).

 

Agora mesmo millóns e millóns de animais están sendo transportados para o seu sacrificio polas estradas e autoestradas, ferrocarril, avións, barcos… de todo o mundo.

 

Todo o mundo inventou ou inventa as súas teorías sobre o fenómeno covid. Eu tamén quería inventarme unha.